Hayat tevbesi

Hayat Tevbesi

Alnımda hiç görmediğim derin satırlar…
Gözlerimin altındakilerden çok farklı…
Artık ne çok benziyorum anneme!

Hayrın içinde şer, şerrin içinde hayr…
Hep aynı körlükle direndiğim, sabrettiğim ve katlandığım hayat,
alnıma neleri yazdırdıysa sil Rabbim!
Ben hiç yaşamadım, hiç bilemedim. Toyluğum hiç bitmedi.

Her defasında ilkti, yenilgilerim, her defasında ilk kez öylesi yanıldım.
Biliyorsun, ben hep o cahil kızdım.
Dediklerim o kadar büyüktü ve gölgesi o kadar çok yer kapladı ki karanlıkta kaldım.
Gördüklerimi de yürüdüğüm yerleri de aslında hiç bilemedim.
Çok düştüm, çok yaralandım ve ağladım.
Ama hiç düzelmedi adımlarım, gözlerim hiç aydınlanmadı.
Elimde rüzgâra sataşan bir mum…
Çok ışık tuttum da ben hep karanlıktaydım.
Biliyorsun hep çocukça oynadım.
Yaşadığımdan habersiz çok harca(n)dım.

Şimdi pişmanlıktan bile emin olmaktan korkuyorum.
Sanki bilirsem kaybolacak, sanki güvenirsem dağılacak, sanki seversem küçülecek…
ALLAH’ım ben hiç yaşamadım. Bunca yıl içinde bulunduğum hayatın bir figüranıydım.
İtildim bazen, bazen unutuldum.
Hiç kaçamadım, gidemedim hiç.
Şimdi yüzümde derin çizgiler, yorgunluğum ve yalnızlığım var.
Kimsenin dokunamadığı… Sana benim diye sunabileceklerim bunlar.
Şimdi, hayatın omuzlarıma yazdıklarını sil ne olur!

Doğumla ölmüş gibi, mutlu bir hayatı o an kaybetmiş gibi,
ardına bakıp da yürür gibi, kendi kendini kandırır gibi, ben hiç yaşamadım ALLAH’ım.
Ne olur sil hepsini!

Tûbâ Erdem
[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın