Özle Bütünleşme

Özle Bütünleşme

İnsanın davranışları içinin durumunu aksettiren en iyi göstergelerdir. Şuur, şuuraltı veya şuur üstü seviyesindeki her türlü davranış, insanın bir bölümünü veya seviyesini aksettirmekten ziyade bir bütün olarak için ortaya dökmüş olur. İnsanın içi ise onun özüdür. Her insanın özü aynı kaynağa gider. Böyle olmasına rağmen bu öz, her insanda değişik seviyelerde değişik faktörler tarafından örtülür, bazı kılıflara büründürülür, sanki mahiyet değişikliğine uğrar.

Bu hakikat muvacehesinde düşünüldüğünde insanların sevebilecekleri veya nefret edecekleri şeylerin veya davranışların da içyapıları tarafından belirlendiği anlaşılır. Yani bir insan veya insanlar grubundan, bir şekli veya davranış tipini sevmelerini, benimsemelerini istediğimiz zaman, önce onların içini değiştirmek, diğer bir tabi ne ayarlamak zorundasınız. İç nasıl değişir veya ayarlanır? Burada fikrin, dünya görüşünün ve inancın rolü açıktır. Yakın geçmişte, inanç ve kültürüne uygun bir hayat tarzı yaşamakta olan birçok toplumun tamamen aksi bir hayat tarzını yaşamaya başladıklarını gördük. Fakat bilindiği gibi bu değişiklik birden olmadı, önce geçmesi gereken safhalardan geçti. Fikirler, inançlar, kültürler değişti, yani iç değiştirildi, daha doğrusu planlanan hayat modeline göre ayarlandı, sonra arkadan normal seyrinde, biraz da zorla hızlandırılarak dışın değişmesi gerçekleşti. Bu, dünyanın hemen her yerinde insanlık tarihi boyunca ola- gelen bir hadisedir. Önce insanın özüne bir boya çekilir. Sonra hızla bu boyanmış içyapının —dışta önceden planlı olarak meydana getirilmiş değişikliklerin de tesiriyle— dışa yansımasına geçilir.

İki asırdan beri tesirini icra eden maddeci medeniyet, birçok insanın içini kendi felsefesiyle boyamış ve ortaya koyduğu hayat tarzıyla da özü tatmin etmekden daima mahrum kalarak yeni insan kimliklerinin doğmasına yol açmıştır. Öyle bir değişiklik olmuş k4 boyanın altındaki cevheri ve onun parlak uzantıları olan bazı arzulan dahi hissettirmeyecek derecede donuk, sun’i cilalarla parlatılmış, fakat sönük bir insan yapısı ortaya çıkmıştır. 5imdi en zor mesele, insanlara kendi öz cevherlerini hissettirebilmek, kendileri olmalarını sağlayabilmektir. Gerçekten de en zor, fakat en kısa zamanda yapılması gereken faaliyet, insanın içini sarmış olan bütün bu hakikatı gizleyen örtüleri birer birer kaldırmak, özün etrafında katmanlaşmış kabuğu çatlatabilmektir. Bu bir kere yapılabildi m4 artık o kişinin kendisi olarak varlığını duyabilmesi tabi atla bütünleşebilmesi ve insanı buutlarda yaşayabilmesi çok, hem de çok kolaylaşacaktır. Bu yapılmadığı takdirde birçok güzellikleri o insanlara kabul ettirebilmek asla mümkün değildir. 0 insan rahatlıkla güzele çirkin, çirkine güzel, doğruya yanlış, yanlışa da doğru diyebilir.

İnsanı özüne döndürebilmenin, kalb ve vicdanını doyurabilmenin, kimsesizlikten kurtarıp varlıkta bütünleştirebilmenin yolu da o insanın aklına bilgiyle, kalb ve vicdan buutunda seslenmekten geçer. Çünkü akıl, o kılıfların iyi bir bekçisi, muhafızı olmuştur. Akıl, eğer kendi içinde taşıdığı özün farkına vardırılamazsa o kılıf ve boyalanın iyiden iyiye sahibi çıkacaktır. Akıl hep “bağımsız” düşünmeye ve tefekküre zorlanmalı önüne hep insanın tabiatın mahiyetine ait hakikatler serilmelidir. Muhafaza ettiği kılıfların zaten birgün kırılacakları, özün hiç de öyle kılıflara ihtiyacı olmadığı gibi akla sık sık hatırlatılmalıdır. Akla zorlayarak da olsa kendisinin de nihayet tek belirleyici olmadığı, özü duymada ve hakikati anlamada kendisini sadece —ve ama iyi bir aracı olduğu, kalbi ve vicdani buutlarla bütünleşmesi gerektiği açıklanmalıdır. Bütün bunlar doyurucu olarak yapılamadığı zaman insan özüyle bütünleştirilemez. Kendi içinde yabancı olan bir insana da insanlığa ait hakikatler anlatılamaz. Sevilmesi gereken şeylerin, sözlerin, davranışların, topyekün hayat tarzının sevdirilmesi, nefret edilmesi gereken davranışların, sözlerin ve düşüncelerin de kötülüğü kabul ettirilemediğinde onlara karşı nefreti sağlanamaz.

İnsanın özüyle bütünleşmesi için gereken enerji de zaten icerisinde doğuştan vardır. Her insan bir hakikat arayıcısı benliğin sırlarına erme sevdasındadır. Yeter ki bu enerji bulunup değerlendirilebilsin.

Özle bütünleşme, varlık-yokluk arasında ve en küçük ile en büyük alemin ortasında bulunan insanın Herşeyi Elinde Tutan’a manda bağlanmasına bağlı bir vakıadır. 0 zaman insan özünü saran kabukları çatlatarak yalnızlık ve kimsesizlikten, hiçliğe gitmekten kurtarılacak, Herşeyin Sahibi’ne bağlanmanın verdiği aydınlanma ile herşeyle bir alaka kuracak, varlığın özüyle bütünleşmis olacaktır. Böyle bir insanın düşünce ve davranışları, sevgi ve nefretleri hep kendi içinin, insanlık özünün yansımaları olacak, belki de bütün insanların özlediği kardeşçe, sulh içinde kinden nefretten uzak olarak ve insanlık değerlerinin baştacı edildiği bir hayat o zaman yaşanacaktır. Artık özü yansıtan iç, herşeyin özünü Yaratan‘ın boyasıyla boyanmış olarak insandan beklenen bütün davranışları zorlamadan, rahatlıkla ortaya koyabilecektir.

Mustafa NECMİGİL
[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın