Korku

Korku; bilhassa inançdan mahrum gönüllerin en bariz vasfıdır. İnançsız bir insanın nazarında kâinat; körlerin sağa sola tosladığı bir meydan, hayat omuzlarda taşınmaz bir yük, insanlar birer hasım ve insan olmak bir musibettir. Tarih kendinden evvelki nesilleri yutmuş bir mezar, yaşadığı gün ve dolayısıyla kendisi de o korkunç tarihden bir parça olmaya namzettir. O bu düşünceyle; geleceğinin, nereye varacağı meçhul bu karanlık yollarında yapayalnızdır...

Böyle birinin hayat felsefesi, "gayesizlik" ve "yaşamış olmak için yasamak" ve hayatının her anını his ve heveslerini tatmin yolunda yasama gayretidir. Buna set çeken herseye düşmandır. Onun için en büyük hadise ölüm, en dehşetli korku da lezzetleri acılaştıran ölüm korkusudur. Ölümü hatırlatan herseye düşmanlık beslediğinden yatağa bile hasım kesilir. Çünkü; "ölüm yokluğa, uyku ise Ölüme gebe"dir.

Korkularının mihraklaştığı nokta ölüm olsa da, hakikatte hayatın her anı korkuludur. Çünkü ona göre mahlûklar birbirine yabancı, hayat bir mücadeleden ibarettir. Ve yasaması için her şeyi kendisi hazırlamak zorundadır. Halbuki o; aciz ve güçsüzdür. Netice, endişeyle yaşanan bir hayat, korkuyla geçen bir Ömür... "Yaşama veya yaşayamama korkusu..."

Ölmeyen, sönmeyen ve batmayan'a dayanan insana gelince; onun dünyasında bu çeşit korkulardan eser yoktur. Çünkü; kâinat ilmi nihayetsiz, kudreti nihayetsiz..., merhamet ve şefkati nihayetsiz bir zatın tasarrufundadır. Her hadise önceden yapılmış bir plân dahilinde vuku bulmaktadır. Öyleyse korkmak için hiç bir sebep yoktur..

Onun dünyasında ölüm; yokluk ve hiçlik değildir. Aksine ebedi âleme açılan bir penceredir. Dilindeki su nağme, gönlünde korku, keder ve gam bırakmamıştır,

"Biz Ölümü ölümsüzlük eyledik Ölüm bize neylesin?..."

Çünkü ölümün acı olusunun sebebi, onu (yokoluş) bilme telakkisi ve kâinattan, dünyadan, hayattan ve dostlardan ayrılık zannedilmesidir. O, fanilere bağlanıp kalmamış ki, ona acı gelsin. Zevale mahkûm mahbublara gönül vermemiş ki, "gidecekler" diye sararıp solsun. Bu anlayış ve bu inançda olmayana, dipsiz bir kuyudur kabir... Dostlar, terkedip gider bir bir...

İnanç ve ümit insanının nazarında korkunun tezahürü bambaşkadır. O bir imtihandadır. İmtihanda başarısız olmak, ebediyen kaybetmek demektir. Fakat bu düşünce onu; ümitsizliğe değil, aksine bir ömür boyu uyanık olmaya sevkeder. Bu düşünce sayesinde zevk, lezzet ve heveslerine birer sınır çizer. Ve bu korku neticesinde başkasının hukuk çizgisini ihlâl etmez...

Hakk'a yakınlık ve onu bilip sayma korkusudur, insanı ümitle şahlandıran. Ve yine aynı korkudur onun düşmanına: "Bunlarla karşılaşmaktansa bizim için yerin altı üstünden daha hayırlıdır" dedirten..

O'nun korkusu aynı zamanda başka şeylerden korkmamanın da tek çaresidir. "O", En Büyük İnsan (s.a.v.), yanında, ikinin ikincisinden (r.a.) başka kimse yokken ve düşman kapıya dayandığı bir zamanda arkadaşına: "Korkma çünkü herşeyin dizgini elinde olan bizimledir" derken bunun en güzel misalini veriyordu.

Ömer Faruk AKINCI  

Onun dünyasında ölüm; yokluk ve hiçlik değildir. Aksine ebedi âleme açılan bir penceredir. Dilindeki su nağme, gönlünde korku, keder ve gam bırakmamıştır,

"Biz Ölümü ölümsüzlük eyledik Ölüm bize neylesin?..."

Ne kadar güzel bir söz...inşaallah bizde ölümü böyle bekleyenlerden ouruz...

Aleykümselam.Müslüman insan günah işlemekden,yoldan sapmakdan,yada Allahın rahmetinden eksik kalmakdan yada azab çekmekden korkar.Allahın emir ve yasaklarına uyup tevekkül eden ve korkularından onun rızası ile kurtulan kullardan olalım inşallah...

Esselamu aleykum
Mehmet Akif Ersoy ne diyor"Korkma,sönmez bu safaklarda yüzen al sancak"Dönmeden yurdumun üstünde tutan en son ocak....İnsan korkusunu nefsinin caresiiginden alır...Rabbim çaresizliğe düşürmesin inşallah....