|
Konu Başlığı: Kalp süvarileri Gönderen: ღAşkullahღ üzerinde 22 Eylül 2010, 14:12:35 kalp süvarileri Dünyaya gözümü açtığımda tertemizdim. Çıplaktım. Bir kuş kadar hafif ve bir çiçek gibi saftım. Bakışım berraktı. Kalbim lekesizdi. Dilim , ellerim, ayaklarım masumdu. Dünya beni gördü ve varlığımı parçalara ayırmaya başladı. En büyük payı kendine ayırıyor, geriye neredeyse bir şey bırakmıyordu. Onu, varlığımı bir sarmal gibi yutmaya, beni kendine eklemeye çalışırken fark ettim. Ve kurtulmak istedim. Ben senin değilim, dedim. Fakat o, kaçmamı engellemek için üzerime ağırlıklar yüklemeye başladı. Görüntülerini, seslerini, yollarını çıkardı önüme, dolambaçlarında kaybolayım, kendimi tanımaz hale geleyim diye beni kendi rengine boyamaya kalkıştı. Karşı çıktım. Ben senin yolundan gitmeyeceğim , dedim. Senin kalıbına girmeyeceğim. Seninle kalmayacağım. Beni bırak, Senin bir şeyin . Ama söylemek yetmezdi. Kendimi görmeye başladığımda yalnız olmadığımı anladım. Gerçekte var olan olmadığımı… Gerçek değildim. Hayal de değildim. Vardım, ama yokluktum. Hiç gibiydim. Bir ifade kalıbını dahi alamayan hiç… Yolunu kaybeden ve sürüsüne ulaşamayan bir göçmen kuşa benziyordum. Çare arayan çaresizdim. Yurtsuzdum. Açtım. Susuzdum. Ölesiye yoksuldum. Garip bir yolcuydum, geçip gitmek, yurduma dönmekten başka bir isteğim yoktu. Nefsim bundan faydalanmak istedi ve bedenimi karşıma bir yurt olarak çıkardı. Açlığıma lezzetler, susuzluğuma şerbetler, can sıkıntıma eğlenceli oyalanmalar sundu. Yoksulluğumu altınlar, gümüşlerle; eşler, evlatlarla unutturabileceğini vaat etti. Sana aldırmayacağım, dedim. Ölümlü bedenim ölümsüz ruhumun nasıl yurdu olabilir? Nesneler acizliğimin ilacı olamaz. Sonlu varlık, sonsuz ruhumun zenginliği olabilir mi hiç? Sen kudret değilsin ki. Yok olanı var edemezsin. Senin olmayanın sahibi olamazsın! Ben sana ait olamam; çünkü ben kendime dahi ait değilim. Ben’siz yaşayanım… ( Münire Danış) |