Hayırlısı nasıl olsun

Hayırlısı "nasıl" olsun!

Bazılarımızın işi neye benziyor biliyor musunuz?
Misal ki; adam çıplak
Değil toplum içinde giyecek, üstüne iliştirip sokağa, hatta kapısının önüne çıkacak bile elbisesi yok
Ellerini açıyor ve yana yakıla yalvarıyor:
“Ya Rabiii, halimi görüyorsun
Sonsuz hazinenden, bana ihsanda bulun!”
Bitmez tükenmez bu gözyaşlarının ardından, bir de ne görsün;
Kudret-i İlâhî’den hakiki bir ihsân:
Gökten zembille inme deyimindeki gibi, şahane bir kıyafet iniyor kendisine Öyle ki; ne soyundan gören olmuş böylesini, ne de boyundan giyen olmuş
Tamamen örnek, benzetme, misal haliyle bu masal; hani mesel derler ya, öylesi Hiç kimse kastedilmemiştir bunda lakin herkes de dersini çıkarabilir
Önce bir heves koşuyor bu garip kişi elbisenin başına, sonra gözüyle süzüyor, elle tartıp bakıyor ve
“E, iyi de, diyor Bunun markası değil!
Yarın yayınlandığı zaman, yazının tam burasını okurken hemen koşup aynaya bakacağım; acaba ağlıyor muyum, yoksa utanmadan gülüyor muyum, diye!
Evet, bir şeylerin peşinden koşuyoruz, hep Çoğumuz Hepimiz
Fakat, sonuçla karşılaştığımızda acaba kalbimiz ne söylüyor?
El açıp dualar ediyoruz, bazen gözümüz yaşlı, ama en çok da “hayırlısını” istediğimiz dualar
Bazen de “pazarlık” boyutuna varıyor iş neredeyse;
“Ya Rabbiii, halimi görüyorsun, karnım aç ve üstüme örtecek kadar bile elbisem yok Bana acı, şu gözyaşlarıma merhamet et, bana ihsanda bulun, ama vereceksen de yemek ’undan, kıyafet ise ’den olsun!”

Dili bile kontrol etmek kolay bazen, ama ya kalbi kontrol etmek?
Okuyanlar bir kenarda dursun, bu satırları yazan bile şu durumun vahametini kavrasaydı; havuzun başında oturmuş, elini çenesine koymuş o meşhur düşünen adam heykeli taş keser ve bu satırların devamı yazılamadan kalırdı!
Ne kendime ve ne de bir başkasına sopa atmaya çalışmadım
Sadece “neleri nasıl yaptığımızı” görmeye, göstermeye çalıştım!

Stop

Muammer Erkul
[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın