Çamurdan olsun

“Çamurdan Olsun!...”

Bir dönem helvadandı, önce tapar acıktıklarında da yerlerdi!...

Her kabilenin umumuna ait putları olduğu gibi, her ailenin veya her şahsın kendisine ait putları da bulunmaktaydı.

Şimdi ise kutsama dolayısıyla putsallaştırma şekilleri ve alanları farklılaştı!..

Kimi ırkını, kimi dilini, kimi rengini, kimi makamını kimlerde kendilerine yakın olanlarını şu veya bu
adlarla kutsamaktadır. Sıkıştığında da hemen bu değerlerini terk edip tanımamazlıktan gelmektedir.
Çünkü zavallı kendisi olamamış olamadığı gibi başkalarını da çamurlaştırmaktan da kaçınmamaktadır.

“Türk olsun çamurdan olsun”

“Kürt olsun çamurdan olsun”

“İstanbullu olsun çamurdan olsun”

“Manisalı olsun çamurdan olsun”

“Ağrılı olsun çamurdan olsun”

“Fenerbahçeli olsun çamurdan olsun”

“Galatasaraylı olsun çamurdan olsun”

“Üniversite mezunu olsun çamurdan olsun”

“Lise mezunu olsun çamurdan olsun”

“İktidar olsunda çamurdan olsun”

“Muhalefet olsunda çamurdan olsun”

“Hasılı bizden olsun çamurdan olsun Vs. çoğaltabilirsiniz….”

Neden?...

Özne olan aynı zamanda bir değer olan insan kendisini neden nesnelleştirsin?.. işin ilginç yanı yaratılış
maddesi olan çamura kendisini indirgesin?..

Neden bütün bunlara ihtiyaç hissedilir?... Anlayabilen beri gelsin!...

ALLAH: “Doğrusu, biz insanı en güzel bir biçimde yarattık..” (Tin:4)
Sen eşrefi mahlukatsın!.. Buyuruyor…

İnsan: Sen ne kadarda bizi eşrefi mahlûkat yaratmışsan da bizler aşağılık bir hayatı
kendimize reva gördüğümüz için, bundan da kurtulma adına ya asabiyetimizi, ya ırkımızı, ya rengimizi,
ya siyasi görüşümüzü veya kendi mezhebimizi-meşrebimizi meşrulaştırmak adına çamurlaşmaya bile razıyız.

ALLAH: “….Şüphesiz, ALLAH katında sizin en üstün (kerim) olanınız,
(ırk ya da soyca değil) takvaca en ileride olanınızdır....” (Hucurat:13)

İnsan: adeta takvaya ne gerek var?!...

“Bizden olsunda çamurdan olsun diyor!...”

İnsanlar bir bütünün parçalarıdırlar. Bir insanın diğerine üstünlüğü varsa o takva iledir.
Çünkü takva ALLAH’tan gerçek manada korkma, emirlere itaat edip nehiylerden kaçma ve ALLAH’ın
rızasına talip olmadır. Gerçek takvanın ise hangi kalpte olduğunu, kimin ne kadar ALLAH’tan korktuğunu,
emirlere itaat ettiğini ve nehiylerden kimin ne ölçüde kaçtığını ancak ALLAH bilir. Bunu ölçmek için
kimsenin elinde “imanometre” yoktur.

İnsanlar âlemi renkleriyle, ırklarıyla, dilleriyle tıpkı bahçeyi güzelleştiren muhtelif renklerdeki güllere,
çiçeklere benzerler. Onları farklı renk ve güzellikte yaratan Yüce ALLAH, bizleri de farklı renklerde
yaratmış, diğer mahlûkata yüklemediği mesuliyet ve vazifeler yüklemiştir. Öyle ki, dağlar bile bu vazifeyi
yüklenmekten kaçınmışlardır: “Gerçek şu ki, biz emanetleri göklere, yere ve dağlara sunduk
da onlar bunu yüklenmekten kaçındılar ve ondan korkuya kapıldılar; onu insan yüklendi. Çünkü o, çok zalim,
çok cahildir." (Ahzab:72)

Bu mükellefiyetleri iman ve bağlılıkla kabullenen her insan, alıp verdiği nefesleri, her bakış ve duyuşunu,
bize bizden daha yakın, hâkimler hâkimi ALLAH’a hesap vereceği güne göre hayatını, gençliğini, sahip
olduğu her imkânını tanzim etmek zorundadır.

Böylesine kontrollü, sistemli ve dengeli bir hayat, dünya ve ahiret saadetini neticelendirir. İmanının gereği
olarak güzel ahlâk sahibi her insan, ahiret ini kazanma adına evvela kendi hayatını düzene koymalıdır. Zira
herkes evvela kendi şahsından sorumludur. “Doğrusu, hiç bir günahkâr, bir başkasının günah
yükünü yüklenmez. Şüphesiz insana kendi emeğinden başkası yoktur. Şüphesiz kendi emeği (veya çabası)
görülecektir. "(Necm:38–40)

“Her nefis kendi kazancına bağlıdır.”(Müdessir:38 ) Ahirette başkaları adına muhasebecilik
olmadığına göre, herkesin hesabı kendine ait olacaktır. O gün kişinin sorumluluğu kendine yetecek ve
artacaktır. “Kişi o gün, kendi kardeşinden kaçar; Annesinden ve babasından, Eşinden ve çocuklarından,
O gün, onlardan her birisinin kendine yetecek bir işi vardır. (Abese:34–37).”

Böylesine ciddî sorumluluk taşıyan insan, pişman olacağı işler yapmamalıdır. Önce kendi mesuliyetinin
hakkını vermeli, sonra gücü yetiyorsa başkalarına faydalı ve Rabbinin rızasına uygun bir kul olmaya çalışmalıdır.
“Bizden olsun çamurdan olsun” anlayışının yerine mutlaka “insan olsun takvalı olsun” anlayışı yerleştirilmelidir.
Bir defa geldiğimiz, ikinci bir şansımızın olmadığı şu dünyada güzel ve faydalı işler yaparak, insanları
küçümsemeden, insanların farklılıklarını zenginlik olarak kabul ederek yaşanmalıdır.

Takvadan başka bir model arayanlar ve bunda da ısrar edenler o gün geldiğinde bırakın başkalarının çamurdan
olmasını istemeyi kendilerinin çamur veya toprak olmasını isteyeceklerdir ama nafile: “Gerçekten Biz sizi yakın
bir azab ile uyardık. Kişinin kendi ellerinin önceden takdim ettiklerine bakacağı gün,

Sonuç olarak insan: “insan olsun takvalı olsun”

Nasihatlerin musibetlerden evla olması dileğiyle.

Abdulhelim ALMALI
[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın