Dünyada ve ülkemizdeki son gelişmeleri konuşurken “Artık şaşırmıyorum, hiçbir şeye şaşırmıyorum” diyor arkadaşım

Al benden de o kadar! Demeye hazırlanırken içimden bir ses tutuyor beni

Çünkü ben hâlâ şaşırıyorum

Neye mi?

Hayır! Ne televizyonlardaki kimi programlara ne de bir saksıda çoktan kurudu sandığım bir dalın birdenbire çiçeklenivermesine şaşırıyorum

Şu ömrümde ne çok insan öldürüldü, ne çok arkadaş kaybettik, ne çok hayat paramparça edildi; hepsi de siyasal gerekçelere dayandırıldı Bu berbat filmin hâlâ vizyonda olmasına ve bizim hâlâ “seyirci” oluşumuza da şaşırmıyorum

Bu yıl kış mevsiminin gelmek bilmemesi bile şaşırtmıyor beni

Tamam! Kendime şaşar gibi oluyorum bazen

Artık beni hiçbir şey huysuzlandırmaz, kızdırmaz diye içimden geçirirken ve uslu uslu yaşayıp giderken öfkenin kapımı çalıvermesine şaşıyor gibi oluyorum da

Beni asıl şaşırtan şey ne biliyor musunuz?

Ortalama hayatlarımız

En çok sıradan insanların sıradan hayatları şaşırtıyor beni

Çünkü bunca hayhuyun, bunca koşuşturmacanın içinde “varoluş” umuzu azıcık olsun sorgulamadan yılları geçirmek garip bir şey!

Bunu hiç sorgulamadan birbirimizi ve ortalığı kırıp dökmek iyice garip!

Arkadaşıma günümüz insanının akıntıya kapılıp gitmeyi normal bulmasını ve günümüzde hayat denen şeyin işi merkeze alarak örgütlendiğini, iş dışındaki her şeyin “işsizler” için bile teferruat sayıldığını anlatmaya çalışıyorum

Bunun bir tür “uyku” olduğunu; her sabah yeni bir “uyku”ya uyandığımızı da dile getiriyorum

“Anlıyorum” diyor arkadaşım ama anladığından emin olamıyorum

***

“Hayatımız” diye ne varsa sanki hepsi mecburen, mecburiyetten

Peki kim mecbur ediyor?

Tanrı mı? Hayır

Hiçbir dinde ve insanlığın binlerce yıllık hiçbir kutsal geleneğinde insanın “ne için döndüğü belli olmayan bir çarkın esiri olarak” yaşamasını onaylayan bir söze rastlayamayız

Öyleyse neden? Neden böyle yaşıyoruz?

Gençlik gelip geçtikten sonra işin bu yanını uzun uzadıya soran, sorgulayan kalmıyor!

Okullara gidiyoruz

Çok şeyi ezberliyor, okul bitince hepsini yarım yamalak hatırlıyoruz

Yine de eğer talihliysek eskilerin deyimiyle bir “baltaya sap” da oluyoruz

Çalışıyoruz, çoluğa çocuğa karışıyoruz

Bu serüvene hep dert, hep sıkıntı, hep patırtı gürültü egemen oluyor

Allahtan birileri bize mutluluğun “an”lardan ibaret olduğunu söylemiş de (yoksa yutturmuş mu demeli?) o sayede ara ara “mutlu” olduğumuza inanıyor, bunu büyük marifet sayıyoruz

Çevre tarafından başarılı biri sayılıyorsak gururlanıyoruz, değilsek ezikliğimizi ya içimize atıyor ya da ezikliğin zehirli iğnelerini yakınımızdakilere batırıp rahatlıyoruz

Para, hem sevgili hem de düşman

İşimiz gücümüz, aklımız fikrimiz hep parada

Çocuklar iyi yetişsin diye bin deveye hendek atlatıyoruz

Herkesin gittiği yerlere biz de gidelim, herkesin tattıklarını biz de tadalım diye çırpınıyoruz

Seviyoruz ama sevmediklerimizin altını çize çize

Neşeleniyoruz ama üzüntüden koşarak kaçar gibi

Depresyona giriyoruz; “yetti artık!” der gibi; “yetti bu anlamsız hayat!”

Depresyondan çıkıyoruz; “aman o yalan bu yalan, al biraz da sen oyalan!” çağrısına uyar gibi

Zaman geçiyor

Yaşlanıyoruz

Yaşlanmamıza rağmen bu hayhuyu ciddiye almayı sürdürüyoruz Hatta daha da ciddiye alıyoruz

Sanki ne kadar ciddiye alırsak o kadar daha uzun süre yaşayacakmışız gibi!

Ama

Yine de

Sonunda

Mutlaka ölüyoruz

“Başka türlü ve yepyeni bir hayat mümkün mü?” diye sormadan

“Nereden geldik, nereye gidiyoruz?” sorusunu en derinlerimize bastırarak

“İçine kıstırıldığımız ve sürekli işleyip duran şu çarkın dışına çıkmak imkânsız mı?” diye bir kez bile aklımıza getirmeden

Akıp giden takvim zamanına kayıtsız koşulsuz teslim olarak yaşayıp ölüyoruz

Ben işte bu teslimiyete şaşırıyorum

Yeryüzünde dönüp duran ve adına insan ömrü denen milyarca çarkın dönerken çıkardığı uğultu kulaklarımı sağır ediyor

H.Babaoğlu
 

ALLAHIN c.c. selamı üzerinize olsun muhterem kardeşim.

bu güzel paylaşımınızdan dolayı terşekkür ederim.ALLAHc.c ilminizi artırsın.
 muhterem kardeşim aslında insan elindeki en büyük servet olan zamanın kıymetini hiç bilmemekte,dünyanın meşgalesi ve nefsin arzuları insan zaman zaman yaratdılış sebebini bile unutturuyor ve birde bakıyorsunki yaş altmış veya yetmiş eyvah hicret vakti yaklaştı kenarda otarafa gidecek hayır ve hasenat pekde az,zaman denenen hazinede azaldı,peki nolacak şimdi ey pis nefsim.   Ve sonra başlıyor keşkeler,keşke şöyle yapsaydım keşke böyle yapsaydım,ALLAHc.c. kimseyi o keşke kelimsini söyletecek gafil bir hayata düşürmesin......EYVAH DEMEDEN ALLAH DİYELİM. Selam ve selametle kalınız saygılarımla...

selam arkadaşlar bi konu hakkında detaylı bilgi almam lazım acil özel bekliyorm

Allah razı olsun kardeş güzel bir paylaşım teşekkür ediyorum..
darkness kardeş istersen özelden mail atabilirsin yardımcı olabileceğim bir mevzuysa sevinirim!..selametle..

ben size ulaşacağım buyrun sevgili kardeşim pmde atabilirsiniz hayırdır inş.