Çam gibi zahmet çekip Rahmete ermek
Tüm sıcaklığını insanların yumuşacık yüreğine hissettiren bir Cuma günüydü.Kulağımda kulaklık,içimde dert okula doğru avare yol alırken gözlerim sanki daha önce hiç farkına varmamış gibi aciz bedenimin gölgesini izliyordu...
Nihayet okula geldim. Okulun bahçesi yüreğimdeki derde inat edercesine gülüp oynayan çocuklarla doluydu. Bir anda gözüme soğuk kış günlerindeki dert ortağım ufak çam topluluğu takıldı.
Yürümekten bıkmış bacaklarımı zorlayarak yanlarına geldim. Yüreğimdeki derdi anlamış gibiydiler; fakat nedense bugün benimle konuşmak istemiyorlardı. Oysa, ben onlarla dertleşmek istemiştim.
O eski dostlar benimle konuşmasa da ben onlardan bir parça alarak hayallerimi ve umutlarımı barındırmaya çalıştığım sınıfıma doğru yol aldım. Sınıfa geldim ve sırama oturdum. Elime az önce zalimce kopardığım çam dalını aldım ve seyre daldım. O küçücük dalın karşımda dimdik ayakta durması beni düşünceye sevk etti ve başladım yazmaya…
O çamın bir özelliği vardı. Tüm ağaçlar soğuğa boyun eğerken o dimdik ayaktaydı. Tek bir yaprağı dahi sararmamıştı. Üzerinde yaşlılık emaresi de yoktu. Tekrar düşündüğümde yazın da onun yapraklarının yemyeşil ve vücudunun dimdik olduğunu hatırladım.
Yani aslında o kurumaya karşı boyun eğmek yerine savaşmayı tercih etmişti ve de başarmıştı. Bunun için de bazı şeylerden fedakârlık yapması gerekiyordu...
Onca ağacın yaprağı geniş, renkli ve ihtişamlıyken onun yaprakları, sanki insanları kendinden uzaklaştırmak istiyormuşçasına ince ve sivriydi; fakat bu onun su kaybını azaltıyor ve hayatta kalma şansını artırıyordu.
Ayrıca onca ağaç çabucak boy atıp, yemiş verirken o yavaş yavaş büyür ve dalları zirveye doğru ağır ağır ilerlerdi...
İnsanlar hep şunu düşler. Zahmet çekmeden çabucak kendimi geliştireyim ve yemiş vermeye başlayayım. Oysaki unuttukları bir şey vardır. Zahmetsiz rahmet olmaz...
Kendilerini yeterli görürler ama acaba ne kadar yeterlidirler. Onlar bir söğüt gibi tüm mütevazılığiyle boyun eğerler ve insanlık için vücutlarını güneşin o elim sıcağına siper ederler; fakat kış geldiğinde ne yazık ki onlar da kışa boyun eğerler.
Oysaki bir çam ağacı gibi ağır ağır fakat emin adımlarla yürüyenler, önlerine değil ufak engeller, koca bir kış çıksa da asla devrilmeyen ve de asla yapraklarını dökmeyen yiğitler vardır.
İşte o yiğitlerin en önemli özellikleri insanları kendilerinden soğutmak yerine gönüllerini gönüllerine kenetlemektir. Fakat bu iş kolay değildir. Yeri gelir vazgeçmek gerekir yardan, serden, anadan…
Fakat kazandığı gönüllerden gelen bir tebessüm işte o tüm fedakârlıkların yüreklerinde bıraktığı sızıyı tatlı bir huzura çevirir...
Benim gibi aciz bir beşere söğüt misali yaşayan o erleri tenkit etmek düşmez, düşemez de…
Fakat bir çam ağacı gibi daima dimdik ayakta durmak ve bir söğüt misali daima gönüllere siper olmak varken neden yolumuza çıkan birkaç engel bizi tökezletsin ve daha da kötüsü tüketsin? Tekrar yinelemek istiyorum:
“ZAHMETSİZ RAHMET OLMAZ!!!”
İşte bu davaya baş koyan yiğit kardeşlerim oldukça dava sahipsiz kalmayacak ve gönüllerin fethi hız kazanacaktır. Biz de o yiğitleri eteklerine tutunur; yağmurlu, çamurlu ama kapısı gül bahçesine açılan o yolda yol alırsak ALLAH bizi de zayi etmeyecektir.Bu sayede o yolda biz de nasibimizi almış olacağız.
Şimdi düşünüyorum da, hani "suskunluğuyla konuştu" ifadesi vardır ya, işte o çam kardeşlerim de o gün benimle dertleşmeyerek beni düşünmeye sevk ettiler...
Yüreğimdeki derdi gidermekle kalmayıp yeniden sevgiyle yıkanmasına vesile oldular. Sevgili çam kardeşlerim hepinizden özür diliyorum ve benliğimi bana tekrar kazandırdığınız için teşekkür ediyorum…
Yanık Yürek (Halis Kavraz) [
Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın
