๑۩۞۩๑ Kitap Dünyası - İlim Dünyası Kütüphanesi ๑۩۞۩๑ => Denemeler => Konuyu başlatan: ღAşkullahღ üzerinde 13 Kasım 2010, 15:54:14



Konu Başlığı: Bir yerlerde tıkanıp kaldıysa hayat
Gönderen: ღAşkullahღ üzerinde 13 Kasım 2010, 15:54:14
Bir Yerlerde Tıkanıp Kaldıysa Hayat

Bir yerlerde tıkanıp kaldıysa hayat, soluk almak güçleştiğinde,
Yüreğin susup, mantığın sürüklemeye başladığında
ayaklarını,
Dağlara dönmeli yüzünü
insan.
Yeni patikalar,
yeni yollar seçmeli, yüreğini ferahlatacak;
Yeni insanlarla tanışmalı, yeni kesifler
yapacak....
Hep isteyip de, bir
gün yaparım diye ertelediği ne varsa,
Gerçekleştirmeyi denemeli!
Her geçen gece, ölüme bir gün daha yaklaştığını;
Zamanın bir nehir, kendisinin bir sal olup
da,
O
dursa da yolculuğun devam ettiğini anlamalı.
Baş döndürücü bir hızla geçiyorsa birbirinin aynı
günler,
Her aksam aynı can
sıkıntısıyla eve giriliyorsa,

Değiştirmeye çalışmalı bir şeyleri;
Küçük şeylerle başlamalı belki; örneğin, bir kaç durak önce
inip
Servisten, otobüsten;
yürümeli eve kadar, yüreğine takmalı güneş gözlüklerini;
Gördüğünü hissedebilmeli!
Sağlığını kaybedip, ölümle yüz yüze gelmeden
önce,
Değerli olabilmeli
hayat!
İlla büyük acılar
çekmemeli, küçük mutlulukları fark etmek için!
Başkasının yerine koyabilmeli
kendini;
Ağlayan birine
"gül", inleyen birine "sus" dememeli!
Ağlayana omuz, inleyene çâre olabilmeli!
Şu adâletsiz, merhametsiz dünyaya ayak
uydurmamalı;
Sevgisiz, soysuz
kalarak!
Dikeni yüzünden hesap
sormak yerine gülden,
Derin
bir soluk alıp, hapsetmeli kokusunu içine...

Güneşin
doğusunu
seyretmeli arada bir, seher yeli
okşamalı saçlarını...
Karda
yağmurda sevincine, coşkusuna;
Fırtınada boranda öfkesine, isyanına ortak olabilmeli

doğanın!

Bir
çocuğun ilk adımlarında umudu; bir gencin düşlerinde
geleceği;
Bir yaşlının hatıralarında
geçmişi görebilmeli!
Çalışmadan başarmayı, sevmeden sevilmeyi,
Mutlu etmeden mutlu Olmayı
beklememeli!
Ama küçük, ama
büyük; her hayal kırıklığı, her acı;
Bir fırsat yaşamdan yeni bir şeyler öğrenebilmek için;
kaçırmamalı!
Çünkü; hiç
düşmemişsen, el vermezsin kimseye kalkması
için,
Hiç çâresiz
kalmamışsan, dermanı olamazsın dertlerin;
Ağlamayı bilmiyorsan, neşesizdir
kahkahaların;
Merhaba dememişsen,
anlamsızdır elvedaların...
Ne,
herkesi düşünmekten kendini, ne kendini düşünmekten
herkesi
unutmamalı!
Bilmeli çok kısa olduğunu hayatın; hep vermek ya
da hep almak için...
Sadece,
anlatacak bir şeyleri olduğunda değil,
Söyleyecek bir şey bulamadığında da
dinleyebilmeli!
Aklı ve kalbiyle
katılabilmeli sohbetlere...

Hafızası olmalı
insanın; hiç değilse, aynı hataları,aynı bahanelerle
tekrarlamaması
için!
Soruları olmalı,
yanıtları bulmak için bir ömür harcayacak!
Dostları olmalı, ruhunun ve zihninin sınırlarını
zorlayacak!
Herkese yetecek kadar
büyük olmalı sevgisi;
Ama,
kapasitesi sınırlı olmalı yüreğinin ki, hakkını verebilsin
sevdiklerinin;
Zaman
bulabilsin;
Bir
teşekkür, bir elveda için...
Yaşam
dedikleri bir sınavsa eğer;
Asla
vazgeçmemeli sevmek ve öğrenmekten;
Ama, herkesi sevemeyeceğini de her şeyi bilemeyeceğini de fark

edebilmeli
insan!
Tıpkı,
her şeye sahip olamayacağı gibi...

Zamanın ninnisiyle, uykuda geçirmemeli hayatı...!

 



Can Dündar