Bir tek kelimeye yürümek

Bir Tek Kelimeye Yürümek

Artık varlığın hayat üreten kalbinden konuşmuyoruz…

Kelimeler, üstü hakikati örten kalın perdelerle kapatılmış maskeler olmaktan başka bir anlamı taşımıyor göğsünde.
Bu kısır algının ürettiği çiğliğe sebep
Serin seher vakitlerinde kuşandığımız hakikat olma iddia ve eyleyişi iğreti duruyor üzerimizde.
Buna sebep
Derin bir sessizliğin kuşatıp inşa edeceği kaviliği komşu kılamıyoruz kendimize.
Üstelik
Yaşıyor olmaya gönderimde bulunacak her bilgi, zihnimizin salimliğini menzil tutmuş olmaklığı, ateşin sıcaklığına denk gelecek bir hararet üretmekten gayrı bir şey olmuyor.
Oysa
İsimler verilip irade etmenin onurluluğu kendisine verilmişler olarak; kurduğumuz her cümle, attığımız her adım, yüzümüzün döndüğü her yön, sesimizin iliştiği her mekan serinlik olup hayat gövermeliydi.
Ama
Hareketimizle açılacağı iddiasında olduğumuz alanlarda, meydanlarda, sokaklarda…
Bütün seslerin ve sislerin ardından hakikate bir kapı aralanmıyor.
“Göverecek bir şey kalmadı.” umutsuzluğu yiyip bitiriyor bizleri.
O
Zaman
Yüzümüzü göğe dikip,
Kurarak çözümsüzlüğün ortasına bağdaşı,
Kocaman kelimelerle diyoruz:
Sebep ey!
Sebep ey!

Diyoruz
Bu kötücül dumanlar içre belirginleşen sis de neyin nesi?
Hangi dağın ardında bir Zekeriya katlettik de kendimize mukimlik bulduğumuz yegâne yer çözümsüzlüğün, tozun dumanın, bilgi kirliliğinin orta yeri oldu?
Sebep ey!

Kendisine anlamlar yüklediğimiz sözcüklerin enlem ve boylamına bakmadan sorular soruyoruz.
Altında ezildiğimiz kelimeler oluyor sorularımız.
Biliyoruz ki
Dönmezsek asli kimliğimize
Kapanacak kapıları göklerin,
Geri çekilecek dalgaları denizlerin.
O vakit
İşte
O vakit
Geriye kusulmuş ölümler kalacak.
Bir daha yüzümüze bakamayacağımız bir zamana ermiş olacağız böylece.
O vakit
Köpek leşleriyle içinde durduğumuz zamana girişimiz,
Hiçbir vakit bahar serinliğinden bir salimlik taşımayacak üzerinde.

Ey gözlerinde kuşku taşımayan kelimeler!
Ey yalnızca ALLAH’tan korkup düşlerinde dahi Firavunlar’a Ebabil olanlar!
Ey tüm varlığıyla ALLAH’a yürüyenler!
İçimizde bizleri tutup biteviye sarsan ayetler taşıyanlar
Bir tek kelimeye yürüyelim
Ki
O kelime sağaltacak yaralarımızı,
Kaldıracak düştüğümüz yerden bizleri.
Bir serin patikada yürümek gibi yürüyeceğiz savaş meydanlarından, ölüm tarlalarından, mazlum çığlıklarının aleve kestiği Napalmlar düşmüş sokak aralarından, meyveleri kanla sulanmış bahçelerden.
Belki
O zaman anlayacağız
Kaderi olduğumuzu kendimizin.
Tüm edilgen olmaları getirip soframıza katık eden sahte varlıkları, uzak kılabilirsek kendimize, anlarız belki susmanın kader olmadığını.
O zaman
Anlarız belki
Suskunluğu kader kılan bizleriz
Yürümeyi kader kılan bizleriz
Dirilişi kader kılan bizleriz
Ve anlarız belki ALLAH’a iftira etme kurnazlığının bizleri çürümüş leşler kılacağını.
Ve bir tek kelimeye yürüyeceğiz: ALLAH…

Yasin YARAR
[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın