Çayın canı ben çeker

Çayın canı 'ben' çeker..

Sabah, henüz, kapağı açılmamış bir gazoz kadar sakin dururken; çayın canı ‘beni’ çeker!
Çayın demi; demliğin ağzından bardağın içine, bardağın ağzından içime dökülür
Ben, fısıldarım; içine!
Duyuyor musun?

Kim duyar, kimbilir; ben konuştukça! Susmak;
Dağlar gibi konuşmaktır!
Sabah, henüz, kapağı açılmamış bir gazoz kadar sakin dururken; çayın canı ‘ben’ çeker!
Bense hâlâ; üstünde dumanlar, ve altında dalgalar oynaşan, ak saçlı bir ulu dağ kadar sessizce otururum, hayâlinin başında!

Başımda yeller, dışımda eller dolaşır
Tırmalanırım; tırmanıldıkça!
İçim kanar;
Sızarım çaylara doğru!

Bir kızıl çay akar denize kadar; içimden gelip Bir kızıl çay akar demliğin dudağından Bir kızıl çay bulaşır dudağıma, bardaktan
Durur çarkı saatlerin;
Kurur dudağım!

Kurur; dudağımda ne varsa, ve kurur kelimeler!
Durdukça vakit, ve senin hayâlin durdukça karşımda
Bir martı; son caklamasının tam ortasında durdukça heykel gibi, kaskatı; Salacak’la Sarayburnu arasında Ben çözülemem
Çözülmez kelimeler!

Bu sabah, yine çayın canı beni çeker!
Bir kızıl çay akar denize doğru içimden, bir kızıl çay akar demliğin dudağından, bir kızıl çay bulaşınca dudağıma, bardaktan Durur saatlerKurur kalır dudağım; tadı bilinmez!

Ben, konuşurum kendi kendime; duymazsın
Bilmesem de kimler duyar, ben konuştukça Bilirim Bilirim ki susmak;
Dağlar gibi konuşmaktır!

Muammer Erkul
[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın