Acıma acıyorum

Acıma Acıyorum

Ucu ucuna kaçırdım sevmeleri... İnsanlara can dediğimde bir canımın olmadığı geldi aklıma. Yeminlliyim ben,adımı bile kendimin koymadığım bir dünyada ne kadar ben olabilirim...? Hepimiz başkalarının hayatlarını yaşamıyor muyuz? İşte bu kez yaşamıyorum...

Geceye uzanmış titrek ellerim. Bu gece bütün yıldızları indirdim gökyüzünden. Dünyayı mahkum ettim karanlığa. Bu bir yas değil,bir intikam biçimidir...!

Kalabalıklar artırdı yalnızlığımı, sokaklarda fark ettim çiğnenmiş bir taş olduğumu. Gözlerim kan içti yıllarca,kan. Ellerim tutmadı bir daha insan elini. Düşlerime ayaz vurdu,ellerimi bağladı yapışkan, yarasa prangalar.S anmayın bu yaşamak,bu düpedüz ölme biçimidir...!

Ucu ucuna kaçırdım sevmeleri... İnsanlara can dediğimde bir canımın olmadığı geldi aklıma. Yeminlliyim ben,adımı bile kendimin koymadığım bir dünyada ne kadar ben olabilirim...? Hepimiz başkalarının hayatlarını yaşamıyor muyuz? İşte bu kez yaşamıyorum...

İnsanların yapışkan elleri tuttu yakamı. Fikirlere gebe yaşamımı aldılar elimden. Sanmayın ki bu bir hayat yaşanır yeniden.Bu bir dibe vurma biçimidir...!

Ağladım,anladım ki ağlamak anlamakmış... Bu kez çocuk olacağım tutmayın düşlerimden...

Bakın ne diyor çocuk yüreğim:

''Eğer yeniden gelseydim yeryüzüne,daha çok yalınayak yürürdüm sokaklarda,aksak denilen bir beyinle... Ali'nin ayağında diken,İbrahim'in elinde baltaolurdum. Muhammetle doğardım yeniden, İsa'nın onuruna çakılırdım çarmıha. Edison'un gerizekalı sanılan aklı çözerdi beni. İsyanımı Celali kıskanırdı, öfkemden Nietzsche kızarırdı. Severken insanla tabiat karışımı o garip yaratığı Şekspir ağlardı.

Eğer yeniden gelseydim yeryüzüne, Mozart'a ilham olurdu uçuk bakışlarım. Sonucu sıfır bulunan çok bilinmeyenli bir denklem olurdum. Ama hiçbir zaman Elif olmazdı adım. Şizofreni demezlerdi insanlar bedbinliğime... Böyle geç kalmazdım sevmelere...!

Mezar taşına çaktılar düşlerimi. Kör oldu gözlerim, duymaz oldu kulaklarım. Bir gün geldi bütün yeşiller,sarıya boyandı. Bir gün geldi kaybettim bendeki beni. Sonra insanları kaybettim, gülümsemeyi kaybettim,dünü kaybettim, yarını kaybettim, gökyüzünü kaybettim,yeryüzünü kaybettim. Dünyamı kaybettim,ahireti kaybettim. Adım yok,sanım yok, tanımlanacağım bir tarif yok. Bu kayıp şehri bulabilecek bir nefes yok....

Ağlamayı öğrendi artık gözlerim. Susmayı biliyor dilim. Büyüdüm, büyüdüm ve en sonunda unufak bir toz haline geldim. İçmeme bile gerek yok artık. Ben sokaklarda nara atan sarhoşlarla beraberim. Sazımda tek tel var,hep aynı sesi veriyor kulaklarıma...

Bütün şairleri öldürdüm,bütün yazarları... Artık kendim yazıp,kendim ağlıyorum. Roma'yı da ben yaktım, Viyana'yı da ben kuşattım. Ben öğrettim Cemşid'e şarap yapmasını. Kız Kulesi'ni ben inşaa ettirdim, acımı saklamak için...!

''Beni öldürmeyen şey,beni güçlendirir.'' dedi Nietzsche, beni dindirdi. Acını sev ve ondan korkma dedi bir ses,beni inandırdı. Onlar gül! dedi,ben kahkaha attım acılarıma. Sonra korktu benden boynunu eğen düşlerim ve büyüdüler. Sonra acıma,acımaya başladım. Ukala dedi insanlar buna. Aldırmadım...!

Yaşadın mı büyük yaşayacaksın, büyük acılarla koyun koyuna,büyük sularda boğulacaksın dedim. Acım korktu benden,ben güldüm ona... Heyyy,duyanınız var mı? Kulaklarınızı açın ve dinleyin: Acımı öldürdüm ben...! Çünkü artık yaşamıyordum...!

Elif Sezgin
[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın