Merhamet

MERHAMET

Muhterem Mu'minler!

Zulmet çağı diyebileceğimiz İslam öncesi devirlerde insanoğlu, birbirine karşı pek merhametsiz, pek insafsız bir hayat sürdürüyordu. Mazlumun cılız sesi, zalimin boğucu kahkaları arasında kaybolup gidiyordu. Kalpler sanki taşlaşmış, vicdanlar buz kesilmişti. Mehmet Akif o günleri şöyle tasvir ediyor,

"Sırtlanları geçmişti beşer yırtıcılıkta;

Dişsiz mi bir insan, onu kardeşleri yerdi!'

derken İslam çıkageldi; kucak kucak şefkat, gönüller dolusu merhamet getirdi. Cenab-ı Hak şöyle buyuruyor: "Rahmetim her şeyi kaplamıştır."[1]

Esirgeyen, bağışlayan, merhametlilerin en merhametlisi olan kainatın Rabbi böylece herkese şefkati, merhameti tavsiye ediyordu.

O halde nedir merhamet?

Merhamet, yaratıkların iyiliğini isteyip onlara yardım etme arzusunu duymaktır. Bizim sahip olduğumuz imkanlara, hak ve hürriyetlere başkalarının sahip olmayışı, içimizde onlara karşı acıma ve merhamet duygusunu uyandırmalıdır. Çünkü merhamet İslam ahlakının özüdür.

Muhterem Cemaat!

Adaletin kaynağı merhamettir. Birine layık olduğunu vermek adalet, çok daha fazlasını vermek ise merhamettir. Suçluya hak ettiği cezayı vermekle adalet yerini bulmuş olur. Ancak daha sonra hak sahibinin onu affetmesi ise merhamettir.

Mü'minlerin dertleriyle ilgilenip onlara yardımcı olmak merhamettir. Mü'minlere karşı alçak gönüllü, güler yüzlü ve tatlı dilli olmak onlara merhamettendir.

Şefkat ve merhamet, katı kalpleri yumuşatan, nefretin yerine sevgiyi davet eden, insanları birbirine yaklaştıran bir duygudur. Merhametli insan, tanısın tanımasın herkesi selamlayan, çağırıldığı yere erinmeyen, insanları hayra yönelten, hastaları ziyaret edip, ihtiyaç sahiplerini gözeten kimsedir. Merhametten yoksun kişi, acınılacak zavallı biridir.
Aziz Mü'minler!

Yüce dinimiz çocuklara ve yaşlılara karşı şefkatli ve merhametli olmamızı tavsiye ediyor. Çünkü bunlardan biri ayağını hayatın eşiğine atmış, öteki de mezar çukuruna doğru uzatmış iki güçsüz ve şefkate muhtaç varlıktır.

Rasul-i Ekrem Efendimiz çocukları seviyordu. Biri kendine turfanda meyve verse hemen onu küçük çocuklara takdim ediyor, yolda rastladığında onları selamlıyor, kucağına alıp öpüyor, onları devesine bindirerek sevindiriyordu. O, sadece Müslüman çocuklarını değil, Müslüman olmayanların çocuklarını da severdi.

Sevgili Peygamberimiz; "Benim on çocuğum var, bunlardan hiçbirini öpmüş değilim' diyen Akra bin Habis'e hayretle bakarak "Merhamet etmeyene merhamet olunmaz" buyurdu. Onun, torunu Hz. Hasan'ı öpup okşadığını görmekteyiz. Şefkat ve merhamet, insanın değerini ortaya koyan manevi bir ölçüdür. Bu duygulara sahip olamayan imanın zevkini alamamış demektir.
Değerli Mü’minler!

İslam, değil insanlara, bize hizmet için yaratılmış, bizlere emanet edilmiş hayvanlara bile şefkat göstermemizi, merhametli olmamızı emrediyor. Yolda giderken karıncayı bile ezmekten kaçınan bir milletin torunları nasıl merhametsiz olabilir.

Rasulullah Efendimiz, bir kadının ölünceye kadar kedisini hapsederek aç ve susuz bırakması sebebiyle cehennemi boyladığını haber veriyor. Eğer Allah’ın rahmet ve merhametine talipseniz, siz de yeryüzündekilere merhamet edin. Peygamber Efendimizin şu hadis-i şerifini beraberce dinleyelim. "Merhamet edenlere Allah da merhamet eder. Siz yeryüzündekilere merhamet edin ki, göktekiler de size merhamet etsin."[2]

[1] A'raf Süresi: 156
[2] Ö.İslam Ahlakı: 169

[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın