|
Konu Başlığı: Hicret Gönderen: Safiye Gül üzerinde 17 Mayıs 2011, 18:53:05 1- Hicret
Hicret kelimesi sözlükte terketmek, ayrılmak, bir yeri terkederek başka bir yere göç etmek anlamına gelir. Istılahta ise, özel olarak Hz. Peygamber'in ve Mekkeli Müslümanların Medine'ye göçünü, genelde ise, gayr-i müslim bir ülkeden İslâm ülkesine göç etmeyi ifade eder. Hz. Peygamber, İslâm’ı yaymak için merkez olabilecek bir yurt arayışı içindeydi. Akabe Bîatlarının gerçekleştiği süreç içinde planlı bir şekilde Medine'ye hicret için gerekli zemin hazırlanmıştı. Çünkü Medine stratejik öneme sahipti. Hz. Muhammed (s.a.s.)’in ve ailesinin, büyük dedesi Hâşim'den itibaren, Medine ile sıkı bağları vardı. Abdülmuttalib’in annesi Hazrecli idi. Bir arazi meselesi yüzünden Abdülmuttalib ile amcası Nevfel arasında meydana gelen çekişmede Medineliler Abdülmuttalib’e yardıma gelmişlerdi. Hz. Peygamber’in annesi Âmine ve babası Abdullah'ın kabirleri Medine’de idi. Abbas’ın Medinelilerle yakın dostluğu vardı. Bunlara ek olarak Akabe Bîatları ve başka vesilelerle Medine’de İslâm’ın kökleşmesi ve yayılması için zeminin uygun olduğu anlaşılmıştı. İkinci Akabe Bîatı'ndan sonra Rebîülevvel ayına doğru Mekke’de Hz. Peygamber, Hz. Ebû Bekir, bunların aileleri, Hz. Ali ve hapse atılma, hastalık ve güçsüzlük gibi nedenlerle hicret etmeye imkan bulamayan birkaç kişiden başka Müslüman kalmamıştı. Bir kısmı Habeşistan’da bulunmakla birlikte, çoğu Medine'ye hicret etmişlerdi. Hz. Ebû Bekir çok kere Hz. Peygamber'den hicret için izin istemiş; ancak "Acele etme; belki Allah sana bir arkadaş verir" karşılığını almıştı. Hz. Ebû Bekir, o arkadaşın kendisi olmasını arzu ediyordu.[215] Hz. Peygamber'in diğer müslümanlarla son ana kadar hicret etmemiş olması, Mekke müşriklerinin onun hicretine engel olma ihtimali ile açıklanabilir. Çünkü Mekke müşrikleri, onun bir başka kabile ile birleşmesinin kendilerinin aleyhine gelişmelere yol açacağını tahmin edebiliyorlardı. Mekke müşrikleri İslâm’ın Medine’de yayılmasından ve Müslümanların oraya hicret etmesinden rahatsız oluyorlardı. Müşrikler için Müslümanların Mekke’yi terketmeleri yeterli değildi. Bilakis bu gelişme, endişelerini daha da artırmıştı. Hz. Muhammed (s.a.s.)’in de hicret edeceğini tahmin ediyorlardı ve bunun gerçekleşmesinden korkuyorlardı.[216] Esasında onlar Medine'ye hicrete temelden karşıydılar. Nitekim bu yüzden Akabe Bîatları gizli yapılmış, Hz. Ömer hariç diğer Müslümanlar gizlice hicret etmişlerdi. Çünkü müşrikler, İslâmiyet'in Medine'de güçlenmesinden korkuyorlardı. Hz. Muhammed (s.a.s.) de hicret eder ve İslâm orada güçlenirse, böyle bir gelişme Mekkeliler için siyâsî ve ekonomik açıdan tehlike arzederdi. Medine, Mekke’yi Suriye’ye bağlayan kervan yolu üzerinde yer aldığından, Kureyş'in ticârî hayatı ve her şeyden önce Mekke’nin dış güvenliği tehlikeye girmiş olurdu. Bütün bunlar Kureyş müşriklerini derin derin düşündürüyordu. Oysa henüz fırsat ellerinden kaçmış da değildi. Hz. Muhammed (s.a.s.) hâlâ aralarında idi. Onu ortadan kaldırırlarsa tehlikeyi (!) önleyebilirlerdi. Bunu düşünüyorlardı; fakat Benî Hâşim’den çekiniyorlardı. Çünkü onu öldürürlerse, Benî Hâşim kan davasına kalkışır, Kureyş kabileleri arasında, belki bu kabilenin tarihinde ilk defa geniş katılımlı, uzun yıllar sürebilecek ve çok kan dökülebilecek bir iç savaş çıkabilirdi. Sürekli çözüm (!) arayışı içinde bulunan müşriklerin ileri gelenleri gerekli önlemleri almak üzere Dârünnedve’de toplandılar ve konuyu tartıştılar. Gündem kendileri için çok önemli olduğundan, Hâşimoğullarından Ebû Leheb dışında hiç kimseyi ve güvenmedikleri kişileri içeriye almadılar. Toplantıda başlıca üç görüş üzerinde duruldu: Birincisi, Hz. Muhammed (s.a.s.)’i hapse atıp zincire vurmak ve ölünceye kadar burada tutmak. Fakat Müslümanların gelip onu kurtarabileceği ihtimali göz önüne alınarak bu fikir beğenilmedi. İkincisi, onu Mekke’den sürmek ve bir daha buraya sokmamak. Sürgün edildiği yerde bir çevre oluşturarak Mekke’yi ele geçireceği düşüncesiyle bunun üzerinde de durulmayıp bir başka görüşe geçilmesi istendi. Üçüncü olarak Ebû Cehil bir teklif ortaya attı. Buna göre her kabileden birer tane güçlü kuvvetli genç seçilip ellerine keskin birer kılıç alarak, tek kişinin vuruşu gibi hep birlikte Hz. Muhammed (s.a.s.)’in üzerine saldıracaklar ve onu öldüreceklerdi. O zaman Hâşimoğulları tüm kabilelere karşı kan davasına kalkışamayacaklar ve diyete razı olmak zorunda kalacaklardı. Diyeti bütün kabileler ortaklaşa ödeyecekti. Bu teklif oybirliği ile kabul edilerek uygulanmasına karar verildi. Bu hususa Kur’an-ı Kerim’de işaret edilmektedir: “Hatırla ki, kâfirler seni tutup bağlamaları veya öldürmeleri yahut seni yurdundan çıkarmaları için sana tuzak kuruyorlardı. Onlar sana tuzak kurarken Allah da onlara tuzak kuruyordu. Çünkü Allah, tuzak kuranların en iyisidir".[217] Müşriklerin almış olduğu karardan sonra Cebrâil, Hz. Peygamber’e gelerek Allah Teâlâ’nın hicret için kendisine izin verdiğini bildirdi. Kureyş'in suikast teşebbüsüne dair karar aldıklarını komşularından duyup Hz. Peygamber’e haber veren kişinin, Abdülmuttalib’in kardeşinin kızı Rukayka bint Sayfiy olduğu da kaydedilir.[218] Peygamberimiz durumdan haberdar olur olmaz derhal Medine'ye hicret etmeye karar verdi. Bir öğle vakti Hz. Ebû Bekir’in evine gitti. Hz. Peygamber, Hz. Ebû Bekir’in evine sabah ve akşam saatlerinde uğrardı. Bu defa alışık olmadığı bir saatte ziyaret edişinden önemli bir konuda görüşmek için geldiği anlaşılıyordu. Hz. Peygamber, Allah'ın kendisine hicret için izin verdiğini bildirdi. Hz. Ebû Bekir beraber yolculuk yapıp yapmayacaklarını sordu. "Evet" cevabını alınca sevincinden ağladı. Uzun süreden beri beslediği develerden birisini Hz. Peygamber’in emrine tahsis ettiğini bildirdi. Hz. Peygamber ise deveyi ancak parasını ödemek suretiyle kabul edebileceğini söyledi ve bu develerden birisini aldı. "Kasvâ" adlı deve budur. Hz. Ebû Bekir’in kızları Esmâ ve Âişe yolculuk için azık hazırladılar. Hz. Peygamber ve Hz. Ebû Bekir, yol kılavuzluğu ile ünlü Abdullah b. Üreykıt adlı kişiyi kılavuz olarak kiraladılar. Hz. Ebû Bekir kılavuza develeri teslim etti. Üç gün sonra Sevr Dağı'nın eteğinde buluşmak üzere sözleştiler. Abdullah b. Üreykıt henüz İslâm’ı kabul etmemişti, ama maharetli bir kılavuz olmasının yanında güvenilir bir kimseydi. Aslen Dîl kabilesindendi; Kureyş'in de Sehm kolunun antlaşmalısı idi. Hz. Peygamber hemen evine döndü. Üzerinde bulunan emanetleri Hz. Ali’ye bırakarak sahiplerine vermesini ve peşlerinden gelmesini söyledi. Müşrikleri yanıltmak için gece kendi yatağında onun yatmasını istedi. Gece yarısı Hz. Ebû Bekir’in evine gitti. Her ikisi de gece vakti evin arka kapısından çıkıp, yaya olarak Mekke’nin beş kilometre güneybatısında bulunan Sevr Dağı'ndaki gizlenmeye elverişli mağaraya gittiler. Medine kuzeyde olduğu halde, güneye doğru gitmeleri hedef saşırtmak içindi. Mağarada üç gün üç gece kaldılar. Bu süre zarfında Hz. Ebû Bekir'in azatlısı Âmir b. Füheyre koyunları bu bölgede otlatarak mağaranın yakınına getiriyor, onlar da sağıp taze süt içiyorlardı. Hz. Ebû Bekir’in kızı Esmâ mağaraya yiyecek getiriyor, gündüzleri Mekke'de geçiren oğlu Abdullah da geceleri mağaraya gelerek şehirde olup bitenleri haber veriyordu. Abdullah sabaha yakın şehre giderken Âmir b. Füheyre de koyunları onun peşisıra sürerek ayak izlerini ortadan kaldırıyordu. Müşriklerin sıkı takibi dolayısıyla mağarada sıkıntılı anlar yaşandı. Öte yandan Kureyşliler sabah olup Hz. Peygamber’in yatağında Hz. Ali’nin yattığını görünce hayal kırıklığına uğradılar; sûikastin başarısızlıkla sonuçlanması üzerine hiddetlendiler. Hz. Ali’yi önce Harem-i Şerîf’e götürüp hapsettiler; fakat daha sonra serbest bıraktılar. Bu arada Resûl-i Ekrem'i öldüren veya esir eden kimseye yüz deve ödül vereceklerini Mekke'nin her tarafında ilan ettiler. Ayrıca kendileri de derhal onu aramaya koyuldular. Aralarında Ebû Cehil'in de bulunduğu bir grup, Hz. Ebû Bekir’in evine gelerek Esmâ'yı sorguya çekti. Esmâ'nın babasının nerede olduğunu bilmediğini söylemesi üzerine Ebû Cehil ona bir tokat vurdu ve küpelerini yere düşürdü. Müşrikler Hz. Ebû Bekir'i de evinde bulamayınca, Resûl-i Ekrem'in onunla birlikte gittiği kanaatına vardılar. Derhal Medine yolunu tuttular. Mekke’yi karış karış aradılar. Bir grup, izlerini takip ederek Sevr Dağı'na geldi ve Hz. Peygamber'in saklandığı mağaranın ağzına kadar vardı. Bunun üzerine Hz. Ebû Bekir endişelendi. Hz. Peygamber ona endişelenmemesini söyledi ve müşriklerin kendilerine zarar veremeyeceğini bildirdi. Hz. Ebû Bekir olayı şöyle anlatır: “Bir ara başımı kaldırdığımda Kureyş casuslarının ayaklarını gördüm ve “Yâ Resûlallah! Bunlar eğilip baksalar bizi görürler” dedim. Resûlüllah “Sus yâ Ebâ Bekir! İki yoldaş ki, Allah onların üçüncüsüdür, hiç endişe edilir mi"? buyurdu. Kur’an-ı Kerim’de bu hususa işaret edilmektedir: “Muhammed’e yardım etmezseniz, bilin ki, inkar edenler onu Mekke’den çıkardıklarında mağarada bulunan iki kişiden biri olarak Allah ona yardım etmiştir. Arkadaşına “üzülme, Allah bizimle beraberdir” diyordu. Allah da ona güven vermiş, görmediğiniz askerlerle onu desteklemiş, inkar edenlerin sözünü alçaltmıştı”.[219] Müşrikler mağaranın ağzına kadar geldikleri halde içeriye bakmamışlar, onları başka yerlerde aramaya koyulmuşlardır. Hz. Peygamber ve Hz. Ebû Bekir mağaraya girdikten sonra ve müşriklerin gelmesinden önce bir örümceğin mağaranın girişine ağ gerdiği ve bir güvercinin de yumurtlayıp kuluçkaya yattığı; bunu gören müşriklerin içeriye bakma ihtiyacı hissetmeden çekip gittikleri kaynaklarda kaydedilmektedir[220] ki bunların meydana gelmesi imkan dışı değildir. Şu kadar var ki, Peygamberimiz yolculuğa çıkarken ne örümceği ve ne de güvercini hesaba katmıştı. O, tüm gerekli tedbirleri alarak yola çıkmıştı. Mağarada geçirilen üçüncü günün sonunda müşriklerin araştırmaları tavsamıştı. Kılavuz, sözleşilen saatte develerle birlikte Sevr'e geldi. Resûl-i Ekrem, Hz. Ebû Bekir ve Âmir b. Füheyre, Abdullah b. Üreykıt’ın kılavuzluğunda Medine'ye doğru yola çıktılar. Kafile, tuzağa düşmemek için kervanların izlediği işlek yolu veya bilinen başka bir güzergâhı takip etmedi. Şayet işlek yollardan birini izleselerdi, Mekke'ye giden yolcular onları ihbar edebilirlerdi. Mekke'den ayrıldıktan sonra, Medinelilerin himayesine girinceye kadar öldürülebilirdi. Bu sebepten, kılavuzun tercih ettiği yolu izlediler. Bu yol, Mekke’nin güneyindeki Sevr'den başlar, Cidde’ye doğru kuzeybatı istikametinde bir müddet gidildikten sonra tekrar iç kısma döner, Mekke’nin kuzeyindeki Usfân’dan itibaren asıl yolla dört defa kesişir, yolun tam yarısında, Cuhfe mevkiinde esas yolun Kızıldeniz tarafına geçer ve bu istikamette Medine'ye ulaşır. Cuhfe’den sonra da artık Kureyş'in nüfuz bölgesinden çıkılmış olur. Kafile Medine'ye doğru ilerlerken birkaç defa takibe uğrayıp sorguya çekilmek istendi. Fakat bu teşebbüsler başarısızlıkla sonuçlandı. Bunlardan birisi şu şekilde gerçekleşti: Kinâne kabilesinin bir kolu olan Müdlicoğullarından Sürâka b. Mâlik, Kureyş'in va’detmiş olduğu ödülden haberdar olmuştu. Hz. Peygamber ve arkadaşlarının kabilelerinin yakınından geçtiğini öğrenir öğrenmez silahlanarak atına bindi ve harekete geçti. Resûl-i Ekrem ve arkadaşlarına yaklaşınca atının ayakları sürçtü. Tekrar toparlanarak atını mahmuzladı; bu defa atın ayakları kuma saplandı ve kendisi de yere düştü. Atını kendi çabasıyla kurtaramayıp olayda da fevkalade bir durum sezince eman diledi. Çünkü durum kritik idi; Sürâka dengesini kaybetmiş ve yaya kalmıştı. Hz. Peygamber ve arkadaşları dört kişi idiler. İsteselerdi onu öldürebilirlerdi. Ama bunu yapmayıp onu affettiler. Onun eman istemesi üzerine Hz. Peygamber ve arkadaşları durdular. Sürâka ilerledi. O, atının Hz. Peygamber’in dua ettiği bir esnada düştüğünü söylemiştir. Hz. Peygamber Sürâka’nın yaklaştığını görünce “Allah’ım onu düşür”! diye dua etmiş, atı kapaklanan Sürâka “Ey Allah’ın nebîsi! Ne dilersen emreyle” demiş, Resûlullah da “Sen geride dur, arkamızdan gelenleri bırakma”[221] demiştir. Sürâka verdiği bu sözü tuttu. Ayrıca kendisine bir emannâme verilmesini istedi. Hz. Peygamber de Âmir b. Füheyre’ye bir emannâme yazdırarak kendisine verdi. Daha sonraları Sürâka’nın hilesini öğrenen Ebû Cehil ona çok kızmış ve hakkında bir hicviye söylemiştir. Bu tehlike atlatıldıktan sonra bu defa bir başka ödül heveslisi harekete geçti. Eslem kabilesinin Sehm koluna mensup Büreyde b. Husayb, arazisinden geçen Hz. Peygamber ve yanındakileri durdurup kimliklerini öğrenmek istedi. Fakat sonunda Hz. Peygamber’in konuşmasından etkilenerek Müslüman oldu. Ayrıca Hz. Peygamber’in Medine'ye bayraksız girmesini uygun görmediği için kendi sarığını çözüp mızrağına bağladı. Arazilerinden çıkıncaya kadar onlara muhafızlık yaptı. Bununla birlikte hicret yolculuğu esnasında kafileye misafirperverlik gösterenler de oldu ve hoş olaylar yaşandı. Yine Eslem kabilesinden Evs b. Hucr, kervana bir deve temin etti ve Medine'ye ulaşıncaya kadar kendisine refakat etmek üzere Mes'ud b. Hüneyde adlı hizmetçisini Hz. Peygamber'in emrine verdi. Kafile Kudeyd'e gelince yiyecek bir şeyler almak üzere Huzâa kabilesine mensup Ümmü Ma'bed (Âtike bint Hâlid)'in çadırına uğradı. Burada istirahat edip yemek yediler. Ümmü Ma'bed'den hurma veya et satın almak istediler. Fakat o, yanında yiyecek bulunmadığını söyledi. O sırada Hz. Peygamber çadırın yanında sürüye katılamayacak kadar zayıf ve sütten kesilmiş bir keçi gördü. Onu sağmak için müsade istedi. Keçiyi besmele ile sağınca oradakilere yetip artacak kadar süt verdi. Fesâhat ve belâğatıyla ünlü olan Ümmü Ma'bed'in sürüyü otlattıktan sonra çadıra dönen kocası Ebû Ma'bed el-Huzâî'nin isteği üzerine Hz. Peygamber'i tarif ederken kullandığı ifadeler çok meşhurdur.[222] Bunlar hilye edebiyatına kaynak olmuştur. Onun oğlu Ma'bed el-Huzâî, ileride, Uhud savaşından sonra Mekke'ye doğru yola çıkan müşrik ordusuna karşı soğuk savaş taktiği uygulamak suretiyle, Müslümanlara yardım edecektir. Dolayısıyla, Ma'bed ailesi Hz. Peygamber'e ve Müslümanlara sıkıntılı durumlarda yardımı ile tanınmıştır. Daha sonra Medine'ye doğru yollarına devam ettiler. Cuhfe mevkiine vardıklarında, hicret yolunun ana kervan yoluyla kesiştiği noktada Hz. Peygamber, Mekke yolunu tanıdı ve oraya özlem duydu. Bunun üzerine, zulme uğratılarak hicrete mecbur bırakıldığı yurdu Mekke'ye, düşmanlarına üstünlük sağlayarak döndürüleceğine işaret buyrulan aşağıdaki âyet-i kerîme nâzil oldu:" (Resûlüm!) Kur'an'ı (okumayı, tebliğ etmeyi ve ona uymayı) sana farz kılan Allah, elbette seni yine dönülecek yere döndürecektir...".[223] Hz. Peygamber 12 Rebîülevvel 1/24 Eylül 622’de Medine'ye 3 km. kadar uzaklıkta bulunan Kubâ’ya ulaştı. Burada Evs kabilesinin bir kolu olan Avf b. Mâlikoğulları oturuyordu. Hz. Peygamber bunlardan Amr b. Avfoğullarına misafir oldu. Bu kabilenin reislerinden Külsûm b. Hidm, kendisini dört (veya on dört) gün ağırladı. Bu süre zarfında Kubâ mescidi inşa edildi. Bu mescidin kıble tarafına gelen duvarına ilk taşı Hz. Peygamber, onun yanına ikinci taşı da Hz. Ebû Bekir koydu. Mekke'de üç gün üç gece kaldıktan ve kendisine bırakılan emanetleri sahiplerine iade ettikten sonra yola çıkan Hz. Ali Kuba’da Hz. Peygamber'le buluştu. Hz. Peygamber bir Cuma günü Kubâ’dan Medine'ye doğru hareket etti. Sâlim b. Avfoğullarının oturduğu Rânûnâ vadisinin ortasında arka arkaya iki hutbe okuyarak yüz kadar Müslümanın iştirakiyle Medine'de ilk Cuma namazını kıldırdı. Buradaki mescid bugün “Cuma Mescidi” olarak bilinir. Namazdan sonra kafile Medine'ye doğru yol alırken halk yolun iki tarafına dizilmiş sevinç gösterileri yapıyordu. Önünden geçilen kabilelerin temsilcileri Hz. Peygamber’i evlerine davet ediyorlardı. Hz. Peygamber devesinin kendi haline bırakılmasını istedi. Böylece Benî Sâlim b. Avf, Benî Beyâza, Benî Sâide, Benî Zürayk ve Beni’l-Hâris yurtlarından geçilerek Hazrec’in bir kolu olan Neccâroğullarının yurduna (dâr) varıldı. Deve burada Benî Mâlik b. Neccar’dan Râfi' b. Amr'ın oğulları olan ve Muâz b. Afrâ'nın himayesinde bulunan Sehl ve Süheyl adlarındaki iki yetim çocuğa ait bir arsanın üzerinde çöktü. Devenin çöktüğü yere evi en yakın olan Ebû Eyyûb el-Ensârî (Hâlid b. Zeyd), Hz. Peygamber’in eşyalarını alarak evine götürdü ve kendisini Mescid’in ve yanındaki odaların inşaatı tamamlanıncaya kadar yedi ay boyunca misafir etti. Esa'd b. Zürâre de Hz. Peygamber'e üzerinde yatması için bir serîr (karyola) hediye etti.[224] Hicretten sonra Yesrib şehri "Medinetü'r-Resûl" veya "el-Medinetü'l- Münevvere" adını aldı. Hicret, hem İslâm tarihinin, hem de dünya tarihinin en önemli olaylarından biridir. Kaynaklarda hicretin birinci yılı hakkında önceki yıllara oranla çok fazla bilgi bulunmaktadır. Bu olayda Hz. Peygamber'in ve Müslümanların fedakârlığına dair çok güzel örnek davranışlar bulmak mümkündür. Muhacirler, Mekke’den sadece yanlarına alabildikleri bir kısım menkul eşya ile hareket ediyorlar, doğal olarak yurt, ev-bark ve hayvan sürülerini Mekke’de bırakıyorlardı. Dönülüp dönülmeyeceği veya dönme imkanı olursa ne zaman dönüleceği bilinmiyordu. Dolayısıyla muhacirlerin mâlî kayıpları büyüktü. Fakat fedakarlıkta bulunmaktan hiç de çekinmiyorlardı. Medine'ye hicrette kalıcılık vardı. Yani orada kalmak maksadıyla gidiliyordu. Hicretin yegâne amacı işkence ve sıkıntılardan kurtulmak değildi. Bununla beraber gaye bu olsa dahi yadırganacak bir durum yoktur. Çünkü İslâm’da dünya ve ahirette iyilik, güzellik ve mutluluk istemek esastır. Fakat Hz. Peygamber’i ve sahâbeyi Medine'ye hicret için harekete geçiren esas unsur, İslâm’ın oradaki parlak geleceğiydi. Yoksa Müslümanlar Medine’de de sıkıntılara maruz kalmışlar ve çeşitli güçlüklerle karşılaşmışlardır. Şu kadar var ki, Mekke'de müşriklerin eziyetlerine karşı sabır tavsiye edilirken, Medine döneminde misilleme hakkı verilmiştir. Bu hak, gerektiğinde canlarını ve mallarını ortaya koymalarını gerektiriyordu. Müslümanlar Medine döneminde insanoğlu için en büyük felâketlerden biri olan savaşla defalarca karşı karşıya kalmışlardır. Bedir, Uhud, Hendek ve Huneyn savaşlarında ölüm-kalım mücadelesi vermişlerdir. Ancak, onlar kendi içlerinde birlik ve dayanışma içinde bulunmuşlar ve huzurlu bir toplum oluşturmuşlardır. Hicret, Resûl-i Ekrem’in sebeplere bağlılığa son derece önem verdiğini göstermektedir. Evinden çıktığı andan itibaren "yanıltıcı bir rota çizerek"[225] Mekke müşriklerinin hile ve tuzaklarından kurtulmuş, dakik bir strateji sayesinde Medine'ye ulaşmıştır. Bu noktada Allah’ın yardım ve desteğinin de unutulmaması gerekir. Fakat sebeplere olabildiği ölçüde bağlı kalmış ve tedbiri elden bırakmamıştır. Hicret’te Hz. Peygamber’in irade sahibi ve sabırlı olma, Allah’a sonsuz güven duyma, ümitsizliğe kapılmama, sükûneti muhafaza, hoşgörü, bağışlama ve cesaret gibi vasıflarından herbiri için davranış örnekleri bulunmaktadır. Bunlar her Müslüman için birer düsturdur. Sıkıntılara göğüs germe, fedakârlık, İslâm uğruna canını ve malını ortaya koyma, dünyevî ilişkileri ve menfaatleri bir tarafa bırakarak kardeşliği ve Allah’ın rızasını düşünme, verilen sözde durma ve dostluk örneklerinden tabloları hem sahâbîlerin ve hem de Resûl-i Ekrem’in hicretinde görmek mümkündür. Hicret, müslümanların tarihe bakışını etkilemiştir. Öneminden dolayı Hz. Ömer zamanında (17/638) takvim başı olarak kabul edilmiştir. Peygamberimiz hicret ettiğinde kamerî takvime göre elli üç yaşındaydı. 215. İbn Sa'd, I, 226; Taberî, II, 369. 216. İbn Sa'd, I, 227; Taberî, II, 370. 217. Enfâl Sûresi 30. 218. İbn Sa'd, I, 223. 219. Tevbe Sûresi 40. 220. İbn Sa'd, I, 228-229; İbn Hanbel, I, 348; Belâzürî, I, 260-261. 221. İbn Sa'd, I, 235-236. 222. İbn Sa'd, I, 230-231. 223. Kasas Sûresi 85. 224. Hicret hakkında geniş bilgi için bk. İbn Hişâm, I, 480-500; İbn Sa'd, I-227-238; Belâzürî, I, 259-268; Taberî, II, 383; İbn Abdilber, Dürer, s. 75-87; İbn Seyyidinnâs, I, 286-314; Makrîzî, s. 38-48; Diyanet Dergisi Hicret Özel sayısı, Ankara 1991; Ahmet Önkal, "Hicret", DİA, XVII, 458-462. 225. W. Montgomery Watt, Hz. Muhammed'in Mekke'si, s. 183. |