Çocuğa değer verme ve boşanma

(BİR ACI FERYAT)

Kırk beş yıllık ömrümü, mutlu yuvamı, eşimi ve üç çocuğumu elimden alan bu içki ve kumara lanet olsun. Eğer aklınız varsa, birazcık da olsun kendinizi, sevdiklerinizi ve yuvanızı düşünüyorsanız, bu illetle¬re yaklaşmayın. Beni yiyip tüketen bu canavarlar, size de acımayacaktır.
Şimdi "beni affedin" demeye utanıyorum. Ne yüzle?
Para bitti, şeref ve onur tükendi, itibarımı, çevremi kaybettim. Ben rezil bir insanım artık. Nasıl af dileyeyim?
Beni asla affetmeye kalkmayın. Ve kendinizi de bu kötü alışkanlıkla¬ra karşı affetmeyin.
Ben ölüyorum, bari siz yaşayın.
Günümüzün en büyük problemlerinden birisi olan ve aile hayatının en büyük düşmanı haline gelen bu zararlı alışkanlıklara düşenlerin sesine kulak vermek lâzımdır.
Hastaneler, hapishaneler ve kabristanlar bu zavallı insanların fer-yatlarıyla doludur. Küçük, zararlı alışkanlıklar büyük facialara yol açmadan bu gerçeği iyi görmek lâzımdır.
Verdiğiniz Harçlıkları Disiplin Altına Alın
Her şey satın alınabilir, ama güzel huy ve örnek davranış asla...
Çocuğunuzun yanlış davranışlarından korkmayın. Nasıl davranacağınızı bilememeden korkun.
Çocuk suçlu doğmaz. Ama suça çabuk bulaşır.
Atılgan çocuğunuzu susturmayın, yönlendirin.
Verdiği sözleri yerine getirmeyen anne ve babalar, çocuklarını da yalancılığa alıştırıyorlar demektir.
Çocuğunuzu suçtan korumanın yolu, aile içi uyum ve sevgidir.
Problemlerinin evde çözüldüğünü gören çocuk, çözüm için sokaklara düşmez ve suça da bulaşmaz.
Siz örnek bir yaşantı sergilerseniz, çocuğunuz da size uyar.
Çocuğa, çocuk gibi davranın, büyük gibi değer verin.
Hoşgörü, bir ailenin sihirli değneğidir.
Hoşgörülü olan anne babalar, her zaman kazançlı çıkmışlardır
Verdiğiniz sözü yerine getirmezseniz, vereceğiniz sözü kimse dinlemez.
Savurgan ailelerde, savurgan bir çocuk yetişir.
İLKSÖZ
Çocuğa, paranın bir araç olduğu öğretil¬melidir.
BU MEKTUBU OKUYUN
Saygı değer hocam Halit Bey,
Çocuklarımıza düzenli harcama alışkanlığı kazan¬dırdık. Önceleri çocuğumuzun parayı tanıması ve bir şeyler alması hoşuna gidiyordu. Şimdi de bunun önüne geçemiyoruz.
Çevremizdeki bazı arkadaşlar da işi daha da sıkı tutup, harçlıklarını büsbütün kısıtlıyorlar. Biz çok verdiğimiz için sıkıntıdayız, onlar da az verdikleri için sıkıntıdalar.
Bir çocuğun parayı küçük yaşlardan itibaren nasıl kullanması gerek¬tiğini bilmesi çok önemli. Bunun bilincindeyim. En azından şimdi fark ediyorum. Ama bu nasıl yapılacak, ölçülü ve amaçlı para harca¬ma alışkanlığı nasıl kazandırılacak?
Sanıyorum ki bu konuyu birçok baba, benim gibi merak ediyor. Teşekkür ederim.
Abdülhakim Ceren
ÖNERİLER
Parayı kullanmak, paranın nasıl harcanacağını bilmek ve harca¬ma politikası belirlemek için, çocuk parayı tanıyıp, kullanmaya başladığı andan itibaren ona kalıcı kurallar öğretmek gerekir.
Günlük yaşantımızda çevremizdeki birçok insana baktığımız za¬man, kolay para kazandıkları halde, parayı ölçüsüz ve savurganca kullandıkları için, çok zor durumda kaldıklarını görürüz. Ama öte yanda o parayla düzenli bir hayat sürmenin yollarını bilen kişilere de şahit oluruz. Bunun sebebi tabii ki küçük yaştan beri parayı öl¬çülü bir şekilde harcama alışkanlığının oluşmasıdır.
( ANI ~)1
O yıllarda ilkokul öğretmeniydim. Sınıftaki bir öğrencinin bazı eşyaları kaybolmuştu. Sonra onları aynı sınıfta bir başka öğrencinin aldığı ortaya çıktı.
Çocukla görüşmemde, ailesinden çok az harçlık alabildiğini, bazı ihtiyaçlarını karşılamak üzere, hırsızlık yapmak zorunda kaldığını anladım.
ANI- 2 )
Aynı yıllarda bir başka öğrencimin babası, ilçede yüksek düzeyde bir amirdi. Çocuğun giyimi ve harçlığı boldu. Çocuk bunları bir üstün¬lük sayarak, arkadaşlarına tepeden bakardı. Arkadaşları da onu aralarına almazdı. Çocuk belli bir zaman sonra yalnızlığa itildi ve okulu bıraktı.
Genellikle ülkemizde, çocuklara para verme alışkanlığının düzen¬siz olduğu açıktır. İlkokula başlama yaşıyla birlikte çoğunlukla dü¬zenli gündelik ya da haftalık şeklinde ailelerce harçlık verilmekte¬dir. Bu harçlık, sosyo - ekonomik düzeyi düşük olan ailelerde ço¬cuğun karnını doyurmak amacı ile verilirken, ekonomik düzeyi yük¬sek olan ailelerde, çeşitli ilgilerine cevap verecek harcama yapıl¬ması için verilir.
İhtiyacından fazla harçlık alan çocuk, ihtiyacını karşıladıktan sonra elinde kalan bu fazla parayı başarılı bir şekilde kullanamaz. Varolan kalem ve silgilerinin yanına yenilerini ilave eder. İsraf ve doyumsuz¬luk böylelikle başlar. Bu sebeple çoğunlukla ekonomik şartları iyi olan ailelerde anneler, çok para vererek çocuklarının mutluluğu ye¬rine mutsuzluğuna ve doyumsuzluğuna sebep olmaktadır.
Parayı az verip hırsızlığa itme kadar, çok verip, savurganlığa alıştır¬mak da o ölçüde zararlıdır.
UYGULAYIN
1 Çocuğunuzun ihtiyacını belirleyin, harçlığı ona göre verin.
2 Harçlıkları genellikle haftalık veya aylık verin.
3 Haftalık veya aylık verdiğiniz harçlıktan sonra, çocuk bir da¬ha para alamayacağını bilsin.
4 Bir ihtiyacı için para biriktirip, biriktirdiği parayla onu alma¬sını öğütleyim Diyelim ki bisiklet alınacak; "bunun şu kada¬rını sen biriktir, diğerini de ben tamamlayayım" deyin. Böy¬lece çocuk para harcama politikasını öğrensin.
5 Çocuğunuzun harçlığı arkadaşlarına göre makul düzeyde ol¬sun. Düşük olursa mahcup olur, fazla olursa daha da şımarır.
6 Harçlık verirken evdeki çocukların dengesine dikkat edin.
7 Çocuğa her istediği zaman harçlık vermeyin. Her zaman harçlık almamaya da çocukları küçükken alıştırın.
8 Harcama yaparken ona öneriler sunun, yollar gösterin ama zorla yaptırmayın.
9 Alışverişe birlikte çıkarsanız, onun adına tercihte bulunma¬yın. Bir daha sizinle olmak istemez.
10 Harçlığı bir ceza konusu yapmayın. Yani harçlıkla cezalan¬dırmayın.
SON SÖZ
Kişinin hayata bakışı, harcadığı paradan belli olur.
( BİR HİKÂYE
Ali, okul arkadaşı Hikmet'le çok iyi anlaşırdı. Ama bir konu hariç...
Ali, her hafta aldığı harçlığı harcar, Hikmet ise bir kısmını kumbara¬sına atardı. Ali bu kısıtlamanın mantığını anlamadığı için Hikmet'e
kızar, "Niçin hepsini harcamıyorsun, nasıl olsa her hafta harçlık alı¬yorsun." derdi. Hikmet de ona kıs kıs gülüp, "Sana öyle bir sürpriz yapacağım ki çok şaşıracaksın" gibilerden bakardı.
Bu çekişme aylar sürdü.
Bir gün Ali gerçekten bir sürprizle karşılaştı. Hikmet yeni bir bisikle¬te binmiş, cirit atıyordu. Ali çok şaşırdı. Heyecan içinde:
- Bunu kim aldı? diye sordu. Hikmet gülerek cevap verdi.
- Ben aldım, kumbaradaki parayla...
Ali arkasını döndü ve yere çöktü. Başını ellerinin arasına aldı, derin¬den derine:
-Vaybe! deyip,inledi.
Çocuğun yanında hep paradan bahsederseniz, paraya esir edersiniz.
Çocuğunuza, paranın satın alamayacağı idealler aşılayın.
Çocuk paraya hasret edilmemeli. Ama paraya da boğulmamak.
Çocuğun para biriktirme alışkanlığı hayata güzel bir hazırlık olur.
Çocuğunuzun gelişimini bilemezseniz, ona uygun davranışlar da gösteremezsiniz.
En yanlış davranış, çocuklarınızdan, kendi yaşınızın olgunluğunu beklemenizdir.
Bir evin güzelliği uyumudur.
Bir evin zenginliği çocuklarıdır.
Bir evin mutluluğu, memnun olan gönüllerdir. -H. Taylor-
Çocuklarınıza Farklı Davranmayın
Bir ailede çocuklara farklı davranılırsa, çocuklar da farklı davranmaya başlarlar.
İLKSÖZ
Anne baba, çocuklar arasında, imâ yoluyla bile bir ayrıcalık ve farklı bir tutum içinde olurlarsa, o evde güven ve saygı bitmiş olur.
BU MEKTUBU OKUYUN
Halit Ağabey,
Bendeniz Faruk... Telefonla size ulaştım, mektup yazmamı istediniz. Ben de problemlerimi kabaca arz ediyorum:
Allah bağışlasın, üç çocuğum var. Yaşları; yedi, on ve on iki. Ortancası kız.
Sorum şu: Çocuklar arasında şiddetli geçimsizlik var. Erkekler kızımı anlamıyor, kızım da erkekleri... Ayrıca birbirleriyle kavga da ediyor¬lar. Her gün annelerini üzüyorlar. Her Allah'ın günü evde küslük ve kardeş kavgası eksik olmuyor...
Ortamın bu kadar gergin oluşunda, bizim de yaklaşım eksikliğimiz var. Belki de çocuklar arasında dengeyi oluşturmakta zorlanıyorum.
Bu problemi nasıl çözebiliriz? Bize ne gibi bir tavsiyeniz olur?
Saygılarımla...
Faruk Ata
NASIL ÇÖZMELİ?
Kıskançlığa yol açan ilk davranışlar, ailede ilk olarak çocuğa yeni bir kardeş geldiği zaman ortaya çıkar. Bu da ilk kez iki yaş civarında görülür. Çünkü gerçek anlamda, çocuğun ilk duygusal tepkileri iki yaş civarında başlar. Aile içindeki bu duygusal tepkiler, beş yaşından sonra aile dışı kişilere karşı da görülür. Çocuk, sevdiklerine eşya ve oyuncaklarını verir. Ona doğru atılır, koşar. Sevdiğine başka bir ço¬cuk yaklaşırsa, ona karşı antipati duyar. Bu, bir kıskançlık belirtisi¬dir.
Teorik açıdan eğer anne sevgisi eşit dağılıyorsa, kardeşler arasın¬da rekabet olmaması gerekir. Fakat rekabet, ne eşit dağıtım, ne de elde edilenlerin eşit olması ile ilişkilidir. Çoğunlukla çocuk, böyle bir dağıtımda, eksik bırakıldığı duygusuna kapılır. Aslında, annelerin rekabet duygusunu engelleyememesi eşit dağıtım yapıp yapma¬dıklarına ilişkin kaygıya dayanır. Aksine rahat, kaygısız davranan, kişisel problemlerinde teorik cevaplar arama...
[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın