Peygamberlik Alâmeti

Binbir Damla

Ocak 2008 109.SAYI

Yusuf YAVUZ kaleme aldı, BİNBİR DAMLA bölümünde yayınlandı.

Peygamberlik Alâmeti

Peygamberlerin sonuncusu Rasul-i Ekrem s.a.v. henüz on iki yaşlarında iken, amcası Ebu Talib’in ticaret kafilesiyle Mekke’den Şam’a gitmişti. Şam civarında Busra şehrine geldikleri sırada, oradaki bir manastırın yanında bir ağaç altına konakladılar. Manastırda Bahira diye bilinen ve kendi halinde yaşayan hıristiyan bilginlerden bir zahid-rahip bulunuyordu.

Kervan yaklaşırken Bahira bakar ki, kervanın üzerinde bir bulut beraber geliyor. Kervan konaklayınca, bulut da o ağacın üstünde duraklıyor. Bahira bilgi ve görgüsüyle anlıyor ki, son peygamber bu kafilenin içinde ve o ağacın altındadır... Hemen bir ziyafet hazırlatıp Ebu Talib’i arkadaşlarıyla birlikte manastıra davet ediyor. Ebu Talip de Rasul-i Ekrem s.a.v.’i yüklerin yanında bırakıp diğer arkadaşlarıyla davete gidiyor. Hepsi sofraya oturduktan sonra Bahira gelenleri tek tek gözden geçiriyor. Hiçbirinin yüzünde aradığı alâmetleri görmediği gibi, bulutun hâlâ ağaç üzerinde durduğunu fark ediyor. “Arkadaşlarınızdan gelmeyen var mı?” diye sorunca, eşyaları bekleyen bir çocuğun kaldığını öğreniyor. Onun ricası üzerine Ebu Talip, Peygamber Aleyhisselam’ı da alıp geliyor.

Bahira O’na dikkatle bakınca bildiklerine uygun olarak son peygamber hakkında rivayet edilen alâmetleri yüzünde görüyor. Ona bazı sorular sorarak kanaatlerini destekleyen cevaplar alıyor. Ayrıca sırtını açınca, iki omuzu arasındaki peygamberlik mührünü görüyor. Ebu Talib’e: “Galiba bu eşsiz inci bir yetim...” diyor. Ebu Talip de evet diyerek onu tasdik ediyor. Bahira ona diyor ki: “Ey Ebu Talip, bu çocuk peygamberlerin sonuncusudur. Şam yahudileri içinde onun özelliklerini bilen ve alâmetlerini tanıyan kâhinler vardır. Ola ki bir hainlik etmeye kalkarlar. Sen onu Şam’a götürme; buradan geri çevir.” Ebu Talip de Bahira’nın sözüne uyup, mallarını Basra’da satarak geri dönüyor.

İbn Hişam: es-Siretü’n-Nebeviyye (Beyrut 1997), 1/217-220; İbn S’ad: et-Tabâkatü’l-Kebir (Kahire 2001), 1/99; Beyhakî: Delâilü’n-Nübüvve (Kahire 1988), 2/24-29.

İlk Vahiy ve İlk Namaz

Son Peygamber Hz. Muhammed s.a.v.’e kırk yaşında iken peygamberlik gelmiş, peygamberliği önce aynen çıkan sadık rüyalarla başlamıştı. Bu durum altı ay kadar sürmüştü. O sıralarda Mekke dışındaki Hira dağına çıkıp, oradaki mağarada yalnız başına tefekkür halinde, kendi kendine ibadet ederdi.

İşte o sıralarda, bir gece seher vaktinde (17 Ramazan Pazartesi) vahiy elçisi Cebrail Aleyhisselam ona görünerek, “ikra/oku” diye başlayan “Alâk” suresinin ilk beş ayetini tebliğ etti. İlk vahyin heybetiyle ürperip dehşete düşen Peygamber Aleyhisselam, çabucak eşi Hazret-i Hatice’nin yanına giderek, “Beni örtün, beni örtün..” dedikten sonra, üstünü örtüp uzanarak biraz dinlendi. Peşinden yaşadığı hali muhterem eşine anlattı. O da Rasul-i Ekrem s.a.v.’in güzel sözlerle gönlünü ferahlattıktan sonra, onunla birlikte kendi amcazadesi ve yaşlı bir hıristiyan bilgin olan Varaka b. Nevfel’in yanına gitti. Yaşanan vahiy vakasını olduğu gibi ona anlattılar.

Hadiseyi dikkatle dinleyen Varaka dedi ki: “Sana görünen melek, Musa Aleyhisselam’a da gelen Cebrail Aleyhisselam’dır. Sen son peygamber olacaksın! Keşke kavmin seni yurdundan çıkaracağı zaman hayatta olsaydım... Çünkü senin gibi peygamberlik ihsan edilmiş hiç kimse yoktur ki, eziyete uğramış olmasın. Seni de yurdundan çıkaracaklar. Senin davet günlerine erişseydim sana cidden yardımcı olurdum.” Bu müjdeyi veren Varaka, çok geçmeden vefat etti.

İlk vahyin geldiği gün Cebrail Aleyhisselam, Peygamber s.a.v. Efendimiz’e ilk olarak abdest almayı ve namaz kılmayı öğretmişti. Aynı gün akşam üzeri Rasul-i Ekrem Hazretleri de, kıymetli zevcesi Hz. Hatice’ye aynı şekilde abdest ve namazı öğreterek, tenha bir yerde birlikte namaz kılmışlardır. Çünkü imandan sonra ilk ibadet vazifesi namazdır. İlk dönemde farz namazlar, sabah ve akşam üzeri -ikişer rekât olarak- iki vakitten ibaretti.

Tarihü’t-Taberî (Kahire 1988), 2/293-99; İbnü’l Cevzî, el-Muntazam (Beyrut 1993), 109-111; Süheylî, er-Ravdu’l-Unuf (Kahire 1967), 3/6-11.

Hz. Ali ve Müslümanlık

Rasulullah Aleyhisselam’a ilâhi vahiyle peygamberlik verildiği gün akşam üzeri, kendisine ilk iman eden zevcesi Hz. Hatice ile birlikte -Cebrail Aleyhisselam’ın öğrettiği şekilde- tenha bir tarafta ilk namazı kılmışlardı. O günlerde aynı durumda namaz kılarlarken, henüz on yaşlarında olan Hazret-i Ali onları görmüştü. Namaz bitince “Bu nedir?” diye sordu. Allah Rasulü ona:

– Bu Allah’ın kendine seçtiği ve peygamberliğini onunla göndermiş olduğu dinidir. Ben seni tek olan Allah’a inanmaya ve ona ibadet etmeye, hiçbir fayda ve zarar vermeyecek olan Lât ve Uzza putlarını inkâra davet ediyorum, deyince Hz. Ali:

– Ben böylesini bugüne kadar hiç işitmedim. Ben babam Ebu Talib’e danışmadan bu konuda bir şey yapamam, dedi.

Peygamber Aleyhisselam, peygamberlik vazifesini henüz gizli tuttuğundan dedi ki:
– Ey Ali! Sana söylediğimi yaparsan yap. Yapmayacak olursan söylediğim şeyleri gizli tut, açığa vurma!

Hz. Ali o gece bekleyip düşündü. Yüce Allah onun gönlüne İslâm sevgisini düşürdü. Allah onu yaratırken Ebu Talib’e danışmadığına göre, kendisinin müslüman olması için de babasına danışma gereği olmadığı kanaatine vardı. Sabahleyin Rasulullah’ın yanına giderek:

– Senin bana söylediğin neydi? Onu bana tekrar ediver, dedi.

Rasulullah Aleyhisselam, daha önce söylediklerini tekrarlayarak onu İslâm’a davet etti. Hz. Ali de tereddütsüz ona uyarak, çocuk yaşta Müslümanlığı kabul etti. Hz. Hatice’den sonra müslümanların ikincisi oldu. Ancak babası Ebu Talip’ten çekinerek, bir müddet Müslümanlığını ondan gizli tutmaya çalıştı. O günlerde namaz vakti geldikçe Peygamber Aleyhisselam, Mekke’nin tenha vadilerinde Hz. Ali ile birlikte, herkesten gizli olarak namazlarını kıldıktan sonra akşamleyin geri dönerlerdi.

Belâzurî: Ensâbü’l-Eşraf (Beyrut 1996), 1/125-126; İbnü’l Cevzî: el-Vefa bi-Ahvâli’l-Mustafâ (Kahire 1966), 1/161, 166; M. Âsım Köksal: Hz. Muhammed ve İslâmiyet (İstanbul 2001), 1/228-29.

[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın