Henüz yıkanmamış kadınla birleşme

B- 2. Âdeti Kesilmiş Fakat Henüz Yıkanmamış Kadınla Birleşme:

Kanı kesilmiş ve fakat daha gusletmemiş kadınla cima' etmenin (birleşmenin) cevazında ihtilâf edilmiştir, imam Mâlik, İmam Şâfıi ve Cumhur, cima'nin gusletmeden caiz olmadığını söylemişlerdir.

îmam Ebû Hanife ile arkadaşları "Eğer kan, hayızın en uzun süresi sonunda kesilirse -ki hayzın en uzun süresi İmam Ebû Hanife'ye göre on gündür-caizdir", demişlerdir Evzâî "Kanı kesilen ve bacaklarının arasını su ile yıkayan kadının cima'ı -kan ne zaman kesilirse kesilsin- caizdir", demiştir. Muhammed b. Hazm da aynı görüştedir Bu ihtilâf

"Kadınlar temizlendikleri zaman onlara Allah'ın size emrettiği yoldan yaklaşınız" [69] âyet-i kelimesindeki "TUHR kelimesindeki amaç kanın kesilmesi mi, yoksa yıkanmak mı? Yıkanmaksa, gusletmek mi, yoksa sadece bacakların arasını yıkamak mı?" diye değişik mânâlarda yorumlanmasından kaynaklanmaktadır. Çünkü "TUHR" kelimesi Arap dilinde müşterek olup bu üç mânâda da kullanılmaktadır. Tuhr'dan maksat gusletmektir diyen cumhur "Bu kelime âyette TATAHHUR olarak gelmiştir. Bu kalıp ise ancak mükellefler tarafından yapılan işlerde kullanılır. Şu halde âyetteki şartı, "Kadınların kanı kesildiği zaman" mânâsından ziyade, "Kadınlar kendilerini temizledikleri zaman" mânâsında olması gerçeğe daha yakındır. Çünkü birincisi, yani kanın kesilmesi tabii bir şeydir. Kadınların yaptığı ve yapabileceği şey ikincisidir (Yani gusletmeleridir). Daha zahir olan mânâ durunca da -öteki mânânın murad olduğunu gösteren bir delil bulunmazsa- daha zahir olan mânâyı almak lâzımdır", diyorlar.

îmam Ebû Hanife de, "Âyette daha önce geçen fiilini göstererek ve: fiili nasıl mastarından ise, bu fiil de TUHR masta-nndandır ki bu da bilakis birinci mânâda daha zahirdir", diyerek kendi görüşünü savunmuştur. Ayet de -görüldüğü gibi- her iki mânâ ihtimalini de taşımaktadır.

Ayette geçen birinci fiilden, yukarıda geçen bu üç mânâdan birini alanın, diğer fiilden de aynı mânâyı alması gerekmektedir. Çünkü, âyetteki iki kere geçen bir kelimeden -Mâlikîlerin yaptığı gibi- iki ayn mânâyı, yani birincisinden kanın kesilmesini, ikincisinden gusletmeyi veya bacakların arasını yıkamayı anlamak ya imkânsızdır veya zordur. Halbuki imam Mâlik'in görüşlerini savunmalarında Malikîler hep böyle yaparlar

İmkansız veya zordur dedik. Zira Araplarda «Falanca adama eve gelmeden para verme, ne zaman ki camiye gelirse para ver» şeklinde konuşmak âdet değildir. Belki «ancak eve girdiğinde ona parayı ver» denir. Çünkü bu şekilde konuşmalarda ikinci cümle birinci cümlenin tekrarı olup başka bir şey olamaz.

Birincisini, kanın kesilmesi mânâsına ve ikincisini de su ile yıkanma mânâsına hamletmek sureti ile âyet'i tefsir edenler, tıpkı «Falanca adama, eve gelmeden para verme, ne zaman ki camiye gelirse para ver» diyen kimse gibidirler, ki konuşmanın bu şekli Arap lisânında anlaşılmaz. Ancak eğer âyet «Kadınların kam kesilmedikçe onlara yaklaşmayınız. Ne zaman ki, kanlan kesilir ve yıkanırlarsa onlara yaklaşınız» şeklinde takdir edilirse, o zaman düzgün bir ifade şekli olur ki bu da, çok uzak bir ihtimal olup bu ihtimali gösteren herhangi bir delil yoktur. Meğer "TATAHHUR" kelimesinin yıkanmak mânâsında zahir olması bunun delilidir denilse.. Fakat bu sefer de, «âyetten herhangi bir şeyin hazf edilmemiş olması daha zahirdir. Çünkü hazf mecazdır. Hakikate imkân varken mecaza gidilmez» diye itiraz edilebilir.

işte mes'eleyi böylece derinleştirip bu durumla karşılaşan müctehidin vazifesi, bu iki zahiri mukayese edip hangisini daha kuvvetli bulursa, onu almaktır. Yani isterse; «TATAHHUR kelimesi yıkanmak mânâsında olursa hazfı (cümleden üye düşmesini) gerektirir, hazf ise mecazdır» diyerek bu kelimeyi kanın kesilmesi mânâsına hamleder, isterse hazfı göze alarak onu zahir olan mânâsında görür veyahut isterse TATAHHUR ile TUHR kelimelerinden zahir olan iki mânânın zuhurları arasında mukayese yaparak hangisinin zuhuru daha kuvvetli ise, diğer kelimeyi de o mânâya hamleder, ki bir müctehidin yapabileceği şey ancak bu kadar olur. Bundan fazlasına kimsenin gücü yetmez. İşte böyle durumlardadır ki «Her müctehid kendi içtihadı ile doğruyu bulur» denilebilir. İmam Ebû Hanife'nin bu mes'elede hayzın en uzun saresini şart koşması ise zayıf bir görüştür. [70]

[68] İbn Rüşd Kadı Ebu'l-Velid Muhammed b. Ahmed b. Muhammed b. Rüşd El-Hafîd, Bidayetü’l-Müctehid ve Nihayetü’l-Muktesid, Beyan Yayınları: 1/153-155.

[69] Bakara, 2/222.

[70] İbn Rüşd Kadı Ebu'l-Velid Muhammed b. Ahmed b. Muhammed b. Rüşd El-Hafîd, Bidayetü’l-Müctehid ve Nihayetü’l-Muktesid, Beyan Yayınları: 1/155-157.

[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın