Müslümanca Beraberlik

Müslümanca Beraberlik

Eylül 2008 117.SAYI

Mübarek EROL kaleme aldı, BAŞYAZI bölümünde yayınlandı.

Mücella dinimiz İslâm’ın biz müslümanlara telkin ettiği ahlâk, hayatımızın güzelleşip insanca yaşanabilir bir şekil alması içindir. Ancak bu ahlâkla müslümanın dinini yaşaması ve ahiretine iyi bir hazırlık yapabilmesi mümkün olur. Müslüman olmayanların da İslâm hakkında doğru bilgi edinebilmeleri bir açıdan müslümanların bu ahlâka sahip çıkmalarıyla kolaylaşır.

Dinimiz dünyanın fani olduğunu, geçiciliğini bildirmiştir. Kalbini tamamen ona bağlayıp ahiretin unutulmasını istemez. Ahiret nimetlerinin dünya nimetlerinin çok üstünde olduğunu hatırlatır ve insanların o nimetlere ulaşmasını ister. Diğer yandan da dünya hayatının mamur edilip, kötülüğün, çirkinliğin giderilmesini, iyiliklere, güzelliklere ulaşılmasını gaye olarak gösterir.

İyiye ulaşmak, dinimiz için bütün işlerde gayedir. Savaşlar bile ancak bu gayeyle yapılabilir. Çünkü müslüman yıkmak yakmak için, yok etmek için yaşamaz. Bir lütuf olarak gördüğü var olmayı, yaşamayı kutsal bilir. Mutlu olmayı hiçbir kula çok görmez. Bütün insanlar için, bütün tabiat, dağlar taşlar için tavrı böyledir.

Müslüman, Mevlâmızın insan olarak kendisine verdiği önemi kibirlenmeye, kendini diğerlerinin üstünde görmeye sebep olarak görmez. Tam aksine her şeyin Allah Tealâ’dan emanet olduğu gerçeğiyle titizlenir, O’nun adına hepsine sevgiyle yaklaşır. Öfkesi de yalnızca Allah içindir. Allah’ın kullarının zarardan korunması için gerektiği durumlarda müdahil de olur, sert davranır.

Bunun dışında müslüman her zaman iyi geçimlidir. İlişkilerinde iyilikle, güzellikle hareket eder. Çoluk çocuğunun, yakınlarının, komşularının, arkadaşlarının durumunu gözetir. Başkalarını anlamaya çalışır ve onların iyilikleri için ellerinden geleni yapar. İnsanların kusurlarına bakmaz, kusurlarını ortaya çıkarmaya çalışmaz. Kötü hâle düşmelerini, sıkıntıya girmelerini, acı çekmelerini istemez.

Şeytanın vesvesesiyle, nefsin bencilliğiyle birlikte hareket etmez. Çünkü şeytan insana düşmanlık eder, ıslah olmamış bir nefsin de, başkalarının iyiliğini düşünmesi zordur. Başkalarını düşünmek bir yana, onların iyi halde olmalarını bile istemez, haset eder.

Fakat dünya böylesine bir bencilliğin elinde kalırsa rahat yüzü göremez, huzur bulamaz. Yalnızca almak, yalnızca sahip olmak ve başkalarını her nasıl olursa olsun uzak tutmak için yapılanlar, dünyanın dört bir yanında can yakmakta, acılara yol açmaktadır. Kötülüğün böyle kol gezme imkanı bulması insanların birbirlerine güvenini de azaltmakta ve sonuçta iyi ve kötü herkes bundan etkilenmektedir.

İnsanlar arasında güven azalırsa herkes yalnızlaşır, kalabalıklar içinde tek başına yaşamak zorunda kalırız.Halbuki insan sadece nefes alan, karnını doyuran bir varlık değil. Onun duyguları var, manevi ihtiyaçları var. Sevgiye ihtiyaç duyar, güvene ihtiyaç duyar, birlikte olmaya ihtiyaç duyar.

İnsanların birlikte yaşaması, istenmemesine rağmen mecbur olduğumuz bir durum değil, aksine temel bir ihtiyacımızdır. Yüce Mevlâmızı yakın hissetmeye, O’nun bizden hoşnut olmasına ihtiyaç duyduğumuz gibi, insanlarla da yakın olmaya, sevmeye, sevilmeye, birlikte gülüp hoş vakit geçirmeye ihtiyaç duyarız. Yaratılışımız budur.

Mevlâmız, fıtratımıza en uygun hayatı yaşayabilmemiz için de diniyle bunu nasıl gerçekleştireceğimizi bildirmiştir. En yakınımızdaki insanlardan başlayıp bütün insanları hayatımızın bir parçası yapmış, hayat alanımıza, sorumluluk alanımıza dahil etmiştir.

Şüphesiz kimseye gücünün yetmeyeceği bir sorumluluk da yüklenmemiştir. Fakat insanlarla ilgili olmak, onları gözetmek zor değildir. Yüce kitabımız Kur’an-ı Kerim’de “Allah’a ibadet edin ve O’na hiçbir şeyi ortak koşmayın. Ana-babaya, akrabaya, yetimlere, yakın komşuya, uzak komşuya, yakın arkadaşa, yolcuya, elleriniz altında bulunanlara iyi davranın. Allah kendini beğenen ve daima böbürlenip duran kimseyi sevmez.” (Nisa, 36) buyurulmaktadır.

Burada sözkonusu olan yapmacık, insanlara gösteriş olsun diye alakadar görünme değildir. Dinin, aklın, fikrin gereği olarak insanlarla kurulması gereken doğru irtibattır. Aslında kendimiz için iyi bir hayat düşünüyorsak, kendimize bir iyilik yapmak istiyorsak, insanlarla geçimimize dikkat ederiz. Ahiretteki karşılığı bir yana, iyi geçimli olmak, insanlara sevgiyle, saygıyla yaklaşmak, ilgilenmek, nihayetinde bu dünyada da kişinin kendisine iyilik olarak döner.

Çevrenizdeki insanlar mutlu insanlar olurlarsa bu size de yansıyacaktır. Komşunuza, bahçesine çiçekler ekmesi için yardımcı olursanız sizin payınıza da güzel koku düşecektir. O bahçenin tarumar olmasını, pis sular altında kalmasını istersek nasibimize nasıl bir koku düşebilir? Güzel olan her davranışın sonucu da güzeldir. Kötülük ise yalnızca kötülüğün beslenip büyümesine ve nihayetinde yapana dönmesine yol açar.

Müslüman olarak iyi olmaktan başka yollar bize kapalı. İyi olamıyorsak bir yerde bir sorun var demektir. Giderilmesi gerekir. Bir insanın, hele ki müslüman bir insanın kinle, nefretle, kıskançlıkla, kabalıkla ve nezaketsizlikle hareket etmesi düşünülemez. Fahr-i Kâinat s.a.v. Efendimiz bizzat güzel ahlâkı kemale erdirmek için gelmiştir. Onun ümmeti edepsiz, adapsız olamaz, bencillikle hareket edemez.

Yüce Kitabımız’da ve Efendimiz s.a.v.’in mübarek hadislerinde ısrarla vurgulanan “Kardeş olun.” emrinin üzerinde durup düşünmek gerekir. Ana-babamız bir olmayan insanlarla, çok farklı kültürde, sosyal katmanlarda, dilde, huyda, mizaçta farklı insanlarla kardeş olmamız istenmektedir. Bu öyle bir emir ki, ancak bu emir gerçekleştirildiği oranda dünyada işler düzelir. Huyumuz suyumuz bir olmasa da, aklımız zekâmız bir olmasa da, zengin de olsak fakir de, güzel de olsak çirkin de, ne olursak olalım, ne olurlarsa olsunlar, bu emre kayıtsız kalmak dünya için büyük kayıplara yol açar. Müslüman toplumların hali göz önündedir.

Her müslüman, hatta her insan bizim sorumluluk alanımız içindedir. Bir karşılığı olup olmayacağını düşünmeden kendimiz için ne istiyorsak onlar için de isteriz. Burada sadece maddi anlamda, paraya pula bağlı bir durumdan söz etmiyoruz. İnsan maddeden ibaret değil. Onun manevi, duygusal yönleri de var. Bu yüzden yapılacak kardeşlik de farklı boyutlarda olur. Bazen bir tatlı söz, gönül alıcı bir tavır bile tek başına bütün dünya malından daha kıymetlidir.
Yapmamız gereken o kadar zor bir şey değil. Başkalarının ne yaptığına bakmaksızın kendi yaptığımıza bakmak... Asıl olan kendi davranışlarımızın iyi olmasıdır. Başkalarına değer verir, nezaketle yaklaşırız. Sevinçlerine destek olur, sorunlarını, zorluklarını aşmalarında yardımcı oluruz, yalnız olmadıklarını hissettiririz.

Kişi olarak elbette bizim de bir hayatımız var. Bir yandan kendi hayatımızı yaşayacağız, fakat diğer yandan bileceğiz ki bu hayat yalnızca bize ait değil. Hayatımız üzerinde başta Rabbimiz olmak üzere herkesin, her şeyin hakkı var. İnsanların, meleklerin, hayvanların, canlı cansız bütün varlıkların hakkı var. Bizim de onlar üzerinde hakkımız var. Bu hakların korunması için gösterilecek titizlik, hayatımızı daha anlamlı ve yaşanır kılacaktır.

Rabbimizin tevfik ve inayeti ile...

[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın