Ordnun binek hayvanları

III. Ordunun Blnek Hayvanları

Binek hayvanları, ordunun sürat ve intikalini kolaylaştırır. Hele bilhassa Mekke fethi, Mu'te savaşı, Tebük seferi gibi Medine'den uzakta cereyan eden savaşlara gitmek için binek hayvanı çok elzemdi. Binek hayvanına sahip olanlar fazlaca yorulmaya-caklan için, savaşta daha başarılı olurlardı. Piyadelerle süvarileri ganimet taksiminde de eşit tutmazlardı. Hz.Peygamber (s.a.v.) atlara ve ağır yük hayvanlarına ganimet mallarından pay verirdi.[166]

Hz.Peygamber (s.a.v.)'in savaşlarında, binek hayvanı olaral. daha çok at ve deve kullanılmıştır. Kendisi de ata binme konusunda mahirdi; çıplak ata bile binerdi.[167]

Yukarıda geçen ayetin emri mucibince, Hz.Peygamber (s.a.v.), savaş için binek hayvanları hazır bulundururdu. Sahabeyi de bu konuda teşvik ederdi.[168] Devlet bütçesinden at satın alır, savaş için hazırlardı.[169] Savaşlarda ganimet olarak alınan develeri askere taksim eder , ordunun binek hayvan ihtiyacını bu şekilde de temin ederdi.

Hz.Peygamber (s.a.v.), bir devlet başkam ve ordu komutanı olarak birkaç tane at, deve ve katır sahibiydi. Adbâ isimli devesi koşuda ve seferde devamlı önde giderdi.[170]

Hz.Peygamber (s.a.v.), savaşa iştirak edecek olan binek hayvanlarını zaman zaman yarıştırır, onları zinde tutardı. Abdullah b. Ömer (r.a.) bu yarışların Seniyyetü'1-Veda ile Benu Zurayk mescidi arasında yapıldığını rivayet etmektedir.[171]

IV. Ordunun Eğitîmi

Bir ordunun savaşta başarılı olması, talim ve eğitim derecesi ile doğru orantılıdır. Bu sebepten dolayı bugünkü düzenli ordularda askere devamlı eğitim yaptırılmaktadır.

Hz.Peygamber (s.a.v.)'in zamanında, savaşlara katılan ashab-ı kiram bu eğitimi teorik olarak değil de pratik olarak görürdü. Yani işi tatbikatıyla beraber öğreniyordu. Çünkü onlar Medine'de pek az kalıyorlardı; ya bir seriyye içerisinde hareket halinde veya bizzat Peygamber (s.a.v.)'in komuta ettiği bir ordu içinde savaşta bulunuyorlardı. Böylece de iyi bir savaş eğitimi görmüş oluyorlardı. Hz.Peygamber (s.a.v.)'in bu konudaki eğitimini şu şekilde maddeleştirebiliriz : [172]

A) Sulh Zamanı Eğitim

Hz.Peygamber (s.a.v.), ashabını sadece savaş için değil, bütün bir hayat için hazırlıyor ve yetiştiriyordu. Kendilerine her türlü eğitimi teorik ve pratik olarak veriyordu.

Düşmana karşı bir hazırlık gösterisi olduğu için Habeşlilerin, Medine mescidinin içinde kılıç kalkan oynamalarına müsaade etmiştir. Oyunculara müdahale etmek isteyen Hz. Ömer (r.a.)'e de ;

" Ya Ömer, onları serbest bırak "buyurmuştur.[173]

Hz.Peygamber (s.a.v.), sahabeyi bazen ok atma yansı, bazen de koşu ile yarıştırırdı.

Seleme b. el-Ekva (r.a.) dan ;

Bir kere Eşlem oğullarından bir cemaat ok-atma talimi ve yarışı yaparlarken Peygamber (s.a.v.) yanlarına uğradı da:

"Ey İsmail (Peygamber)'in oğulları, ok atınız; çünkü sizin (o büyük ) babanız usta bir atıcıydı. Siz de atınız. (Bu yarışta) Ben fulan oğulları ile beraberim ".

Ravi Seleme dedi ki :" (Hz.Peygamber böyle deyince ) o iki fırkanın biri (yani karşı taraf) ellerini atıştan çektiler (ok atmadılar).

Bunun üzerine Rasûîullah (s.a.v.):

" Size ne oldu ki atmıyorsunuz " diye sordu.

Onlar da :

" Sen onlarla ( yani Mihcen oğulları ile ) beraberken biz nasıl atarız " diye cevap verdiler.

Hz.Peygamber (s.a.v.):

"Haydi atın, ben sizin hepinizle beraberim "buyurdu [174]ve böylece onları ok atmaya ve yarışmaya teşvik etti.

" Gerek süvarilerin ve gerekse bineklerinin istifade sağlamaları için sık sık at yarışları tertipleniyor ve bu yarışlara katılanlara Hz.Peygamber bizzat mükâfatlar dağıtıyordu. Bugün Medine'de bulunan Mescidu s-Sıbâk ( Yarış Camii) Hz.Peygamber'in bu yarışlar esnasında oturduğu yeri işaret edip yâdetmektedir. O, atma ve nişan alma talimlerine büyük bir önem atfediyordu. Taş atmak suretiyle hedefe nişan alma, güreş ve benzeri dallardaki şâir talimler, siyer yazarları tarafından nakledilmiş bulunuyor. Yüzme dahi pek fazla tavsiye edilmiş talimlerdendir ki Hz.Resu-lullah, bizzat kendisi yüzmeyi öğrenmiş bulunuyordu."[175]

B) Savaş Zamanı Eğitim

Hz.Peygamber (s.a.v.) kendi ordusunu sulh zamanından daha ziyade savaş zamanı eğitirdi. Zaten eğitimin en güzeli de budur. Onların yürüyüşünden tutun da, ok atmalarına kadar her şeyi öğretirdi.[176] Her seriyyeye ayrı komutan tayin eder, onların tecrübelerini geliştirirdi. Böylece tecrübeli ve olgun komutanların, pratik bilgiye sahip, idmanlı askerin sayısı gün geçtikçe çoğalmış olurdu.[177]

Hz.Peygamber (s.a.v.)'in savaş esnasında askerini eğitmesi, onlara taktik ve komut vermesi ile iç içedir. Yani hem komut veriyor, hem eğitiyor;hem taktik veriyor, hem eğitiyordu. Her savaştan önce onlara hitab ederek yol gösterirdi.

Bedir savaşından Önce ordusuna şöyle hitab etmişti: " Hatlannızı bırakıp ayrılmayınız, hiçbir yere kımıldamayıp yerlerinizde kalınız. Ben emir vermedikçe savaşa başlamayınız. Oklarınızı, düşman size yaklaşmadan kullanıp israf etmeyiniz, düşman kalkanını açtığı zaman okunuzu atınız. Düşman iyice yaklaşınca elinizle taş atınız. Dalıa da yaklaşırsa mızrak ve kargılarınızı kullanınız. Kılıç en sonra, düşman ile göğüs göğüse gelindiği vakit kullanılacaktır."[178]

Uhud savaşında Ayneyn geçidine yerleştirdiği okçulara şöyle emir verdi: "Arkamızı kollayın, düşmanın bizi arkadan vurmasından korkuyorum. Bulunduğunuz yerden asla ayrılmayın. Öldürüldüğümüzü görseniz dahî yardıma koşmayın ve bizi müdafaa etmeye kalkışmayın. Göreviniz düşman süvarilerini oklarla savmanızdır. Çünkü atlar gelen oklardan ürker ve yanaşmaz."[179]

Mekke fethi öncesi, yine ordusunu düzene sokuyor, yürüyüş kollarına ayırıyor, düşmanı dehşete düşüren bir eda ile şehre girmelerini ve kan dökmemelerini emrediyor, bu konuda onları eğitiyordu.[180]

O'nun savaşları, aynı zamanda sahabe için bir eğitim alanıydı. O savaşlarda eğitim ve talim gören bu mücahid insanlar, komutanlarından Öğrendikleriyle, O'nun yolunu takib ederek islâm'ı etrafa yaydılar. [181]

V. Ordunun Yiyeceği

Yeni kurulan islâm Devleti pek zengin sayılmazdı; çünkü yeni kuruluş halindeydi. Giderin pek fazla olmasına rağmen gelir azdı. insanlar her istediklerini yiyemiyorlardı. Devlet başkanı olan Hz.Peygamber (s.a.v.) de öyleydi. Yiyecek konusunda sıkıntı içindeydiler. O'nun ve ashabının çektiği sıkıntılar, başkalarının ihtiyacını, Öncelikle karşılamak istemelerinden dolayıdır.[182]

ilk savaşlarda veya yiyeceklerinin bittiği savaşlarda ağaç yaprakları bile yediklerini Sa'd b. Ebi Vakkas şöyle anlatıyor:

" Ben, Allah yolunda ok atmış olan mücahidlerin ilkiyim. Biz Hz.Peygamber (s.a.v.) le beraber savaşıyorduk, yanımızda yiyecek olarak ağaç yaprağından başka bir şey de yoktu. Hatta bizlerden herbirimiz, ihtiyacım giderirken, devenin veya koyunun çıkardığı gibi kuru dışkı çıkarırdı; bu dışkı katılığından dolayı birbirine karışmazdı.[183]

Savaşta böyle sıkıntılar olur. Bu gibi açlıkların bugünkü savaşlai'da bile olması ihtimal dahilindedir. Savaşın bizatihi kendisinde bu zorluklar vardır, işte bunu bilen ve askerin yiyecek konusunu garantiye almak isteyen Hz.Peygamber (s.a.v.), şu usullerle askerin yiyeceğim temin ederdi: [184]

A) Medineden Götürülen Erzak

Kaynaklarda geçen bilgilere göre, Hz.Peygamber (s.a.v.)'in ordusu Medine'den hareket etmezden önce yiyeceklerini de alıyorlardı.[185] Alınan yiyecekler, uzun zaman bozulmayacak cinsten olanlardı. Daha ziyade kurutulmuş et,[186] hurma, yağ[187] ve kavrulmuş un[188] alırlardı. Beraberlerinde tencerelerini[189] de alır, yol boyunca sıcak çorba içme imkânına sahip olurlardı. Buharî'de [190]geçen birkaç rivayette, sefer ve savaş esnasında tencerelerinin altındaki ateşlerden sözedilmektedir.

Medine'den götürülen yiyeceklerin ve tencere gibi aletlerin, bilhassa Hz.Peygamber (s.a.v.)'e ait olanlarının yük develerine yüklenildiği de ayrı bir hadisedir.[191]

Yolda giderken, savaş esnasında veya dönerken yiyeceği bitenlerin bizzat Hz.Peygamber (s.a.v.)'e başvurduklarını ve O'nun da bu kişilere çeşitli yollarla yiyecek temin ettiğini görmekteyiz.[192] Ya ordudaki mevcut erzakı bir yere toplar ortadan böler[193] veya kendisinde mevcut olandan verirdi.[194]

B) Ganimet Olarak Elde Edilen Yiyecekler

Müslümanlar savaşlarda yiyecek maddesi olarak bal, üzüm. gibi şeyler ele geçirirler ve onları yerlerdi; ganimet malının içine katmazlardı.[195]

Abdullah b. Ömer şöyle der :

" Rasûlullah (s.a.v.) zamanında, îslâm ordusu bir savaşta bal ve yiyecek ganimeti ele geçirdi. Onlardan beşte bir alınmadı."[196] Yani, asker elde edilen o yiyecekleri yediler.

Ibn ebi Evfa (r.a.)'ya : "

" Rasûlullah (s.a.v.) zamanında, ganimet olarak elde ettiğiniz yiyecekleri beşte bire dahil eder miydiniz ?" diy...
[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın