Hadice
Wed 26 January 2011, 03:03 pm GMT +0200
UMUT
Mü’mine nisbetle huzur ve güven kaynağından biri de içini dolduran umuttur. Umut hayatın karanlıkları içinde parlayan ve insana yolunu gösteren bir ışıktır. O umut ki, hayat ağacı onunla yeşerir, ömür binası onunla yükselir, insan mutluluğun tadını onunla alır ve hayatın güzelliğini onunla hissseder.
Umut, insanı çalışmaya iten bir güçtür. İnsanda görevi uğrunda mücadele etme güdüsü yaratır. Ruha ve bedene dinçlik verir. Tembelleri çalışmaya, çalışkanları da daha fazla çalışmaya sevk eder. Başarısızlığa uğrayanlara tekrar çabalayıp kazanma azmi verir. Başarılı olanları daha da başarılı olmaları için daha çok gayret sarf etmeğe davet eder. Çiftçiyi yorulmaya, terlemeye iten harman kaldırma umududur. Tüccarı uzak yerlerden mal getirmeğe, tehlikeler göğüs germeğe teşvik eden kazanç umududur. Talebeyi gayrete getiren imtihanı geçme umududur. Askere ölümü göze aldıran zafer ümididir. Boyunduruk altına giren millete savaşın bütün zorluklarını yendiren hürrriyet ümididir. Hastaya acı ilaçları sevdiren şifa ümididir. Ve mü’mini havasına uymamağa, Allah’a itaat etmeğe çağıran Alah’ın rızası ve cennet ümididir.
Demek ki umut hayat iksiridir. Hayatın itici gücüdür. Hayatın ağrılarını dindiren müsekkindir. Güzellik ve neşe kaynağıdır.
Umut olmasa idi hayat ne kadar sıkıcı olurdu!
Umut -her şeyden önce, gerçekleşsin veya gerçekleşmesin tadı hoş, yüzü güzel bir şeydir. Biraz da şu şair aşığın sözüne kulak verelim:
“Leyla için beslediğim ümitler, ayrılık ateşinin üzerine soğuk su serpiyor. Bu ümitler gerçekleşirse ne ala! Yoksa bu ümitlerle bir zaman bol bol yaşarız”.
Ümidin zıddı ümizsizliktir. Ümitsizlik kalpteki ümit ateşinin sönmesi, ümit ipinin kopmasıdır. Umutsuzluk dik bir yokuştur. İnsanın içindeki çalışma şevkini kıran, vücudumuzdaki güç kaynaklarını zayıflatan ezici bir engeldir.
“Umutsuzluk insanı felç eder, azimlilerin deazmini kırar”.
İbn-i Mes’ud Hazretleri diyor ki: “İki şey insanı mahveder: Ümitsizlik ve kendini beğenme”. İmam Gazali bunu şöyle açıklıyor: İbni Mes’ud’un ümitsizlikle kendini beğenmeyi böyle kabul etmesi bu yüzdendir. Mutluluk ancak çalışmak, istemek ve kolu sıvamakla olur. Ümitsiz insan çalışmaz da, istemez de. Çünkü onun nazarında istediği şey mümkün değildir. Kendini beğenen de çalıştığını ve muradına erdiğini sanar; artık çalışmaz; çünkü var olan bir şey istenmez. Mutluluk; kendini beğenenin kanaatince zaten mevcut; ümitsizin kanaatince de mümkün olmayan bir şeydir. İşte İbn-i Mes’ud Hazretleri bu yüzden böyle demiştir.
Hayatta bunu tasdik eden bir çok şey vadır; mesela, bir öğrenci başarıdan ümidini kesti mi kitaptan, kalemden kaçar; okul ve ev onu sıkar. Özel dersler, nasihatlar, mütalaa için uygun yerler v.s. v.s. ona kar etmez. Ta ki umut geri dönene kadar.
Hastanın şifa ümidi kırılınca doktordan, ilaçtan nefret eder. Hayatı daralır. O da içine ümüt girmedikçe tedaviden yararlanamaz.
Ümitsizlik bir insanın yenince dünyası kararır, gözü görmez olur. Önündeki kapılar kapanır, takattan kesilir. Koca dünya başına dar gelir.
“Bilse de bilmez olur; önü mü hayırlıdır, arkası mı?”.
İşte ümitsizlik: İnsanın ruhunu yavaş yavaş etkileyen zehir, faaliyetlerini tahrip eden kasırga. Ve işte ümitsizlerin hali: Yaşamak için ne bir üretim, ne de hayatın manasını anlama.