neslinur
Sun 11 July 2010, 01:08 am GMT +0200
Sizin Gibi bir İnsanım
“(Ey Peygamber) de ki: Ben ancak sizin gibi bir insanım. Şu var ki bana vahiy geliyor.” (Kehf sûresi, 18/110)
Allah Teâlâ, insanlara İslam Dini’ni öğretecek elçi olarak bir insanı seçmiştir. Çünkü kendileri gibi bir insanı, dine uygun bir hayat yaşarken görmeleri daha inandırıcıdır. Nitekim başka bir âyette, dinin muhatapları melekler olsaydı peygamber olarak onlara melek gönderileceği bildirilmiştir.
Hz. Muhammed (sallallâhu aleyhi ve sellem) de bizim gibi bir insandır. Yalnız Allah O’na vahyetmiş, İslam Dini’ni bütün insanlara duyurmakla görevlendirmiştir. Bunun için Hz. Muhammed’e (sallallâhu aleyhi ve sellem) vahyi alabilecek özellikler verilmiş, her hareketi peygamberliğe uygun olmuştur.
Resûlullah (sallallâhu aleyhi ve sellem), kendisine verilen peygamberlik vasıfları yani peygamber olması sebebiyle sahip olduğu üstün özellikler dışında diğer insanlar gibidir. O da çalışmış, yorulmuş, acıkmış, hastalanmış, sevinmiş, yeri gelince de şaka yapmıştır.
Baba ve Peygamber
“Muhammed sizden herhangi bir adamın babası değil, O, Allah’ın elçisi ve peygamberlerin sonuncusudur.” (Ahzâb sûresi, 33/40)
Hak dinden uzaklaşıldığı o günkü dünyada İslâmiyet, yeni bir din, yeni bir sistem olduğundan tabiatıyla her konuda yeni düzenlemeler getirmiştir. Bunlardan biri de evlâtlıklar meselesidir. Önceden evlâtlıklar için tatbik edilen hükümler başkaydı. Meselâ, bu kişiler kendi babalarının adlarıyla değil, evlâtlık alan kişinin adıyla çağrılırlardı. Yani o kişinin çocuğuymuş gibi isimlendirilirlerdi. Dinimiz bu uygulamayı değiştirmiş, evlâtlık olan kişinin babasının ve ailesinin gizlenilmesini uygun görmeyerek evlâtlıkların aile adlarıyla anılmalarını emretmiş, evlâtlıklarla ilgili yeni hükümler getirmiştir. Âyette, Peygamberimiz’in (sallallâhu aleyhi ve sellem) öz çocuklarından başka kimsenin babası olmadığı, bundan dolayı evlâtlığı Zeyd bin Hârise’nin de babası olmadığı bildiriliyor. Bilindiği gibi Zeyd, Peygamber Efendimiz’in (sallallâhu aleyhi ve sellem) evlâtlığıdır.
Bu arada şuna da işaret etmekte fayda vardır. Evet, Hz. Muhammed (sallallâhu aleyhi ve sellem) öz babamız değildir, ama babalarımızdan önce gelir. Çünkü O, tüm insanlardan daha şefkatlidir. Bizim menfaatimiz, mutluluğumuz için herkesten çok çalışmıştır. Dünya ve bundan sonraki hayatımız yani âhiret için kurtuluş yollarını öğretmiştir. Âyette, Hz. Muhammed’in (sallallâhu aleyhi ve sellem) elçilik yönü öne çıkarılmakta, asıl önemli olanın O’nun peygamberliği hem de peygamberlerin sonuncusu olduğu vurgulanmaktadır. Bu suretle İslâm Dini’nin son din; Hz. Peygamber’in (sallallâhu aleyhi ve sellem) de son peygamber oluşunun insanlık için ne kadar önemli olduğu ifade edilmiş olmaktadır.
“(Ey Peygamber) de ki: Ben ancak sizin gibi bir insanım. Şu var ki bana vahiy geliyor.” (Kehf sûresi, 18/110)
Allah Teâlâ, insanlara İslam Dini’ni öğretecek elçi olarak bir insanı seçmiştir. Çünkü kendileri gibi bir insanı, dine uygun bir hayat yaşarken görmeleri daha inandırıcıdır. Nitekim başka bir âyette, dinin muhatapları melekler olsaydı peygamber olarak onlara melek gönderileceği bildirilmiştir.
Hz. Muhammed (sallallâhu aleyhi ve sellem) de bizim gibi bir insandır. Yalnız Allah O’na vahyetmiş, İslam Dini’ni bütün insanlara duyurmakla görevlendirmiştir. Bunun için Hz. Muhammed’e (sallallâhu aleyhi ve sellem) vahyi alabilecek özellikler verilmiş, her hareketi peygamberliğe uygun olmuştur.
Resûlullah (sallallâhu aleyhi ve sellem), kendisine verilen peygamberlik vasıfları yani peygamber olması sebebiyle sahip olduğu üstün özellikler dışında diğer insanlar gibidir. O da çalışmış, yorulmuş, acıkmış, hastalanmış, sevinmiş, yeri gelince de şaka yapmıştır.
Baba ve Peygamber
“Muhammed sizden herhangi bir adamın babası değil, O, Allah’ın elçisi ve peygamberlerin sonuncusudur.” (Ahzâb sûresi, 33/40)
Hak dinden uzaklaşıldığı o günkü dünyada İslâmiyet, yeni bir din, yeni bir sistem olduğundan tabiatıyla her konuda yeni düzenlemeler getirmiştir. Bunlardan biri de evlâtlıklar meselesidir. Önceden evlâtlıklar için tatbik edilen hükümler başkaydı. Meselâ, bu kişiler kendi babalarının adlarıyla değil, evlâtlık alan kişinin adıyla çağrılırlardı. Yani o kişinin çocuğuymuş gibi isimlendirilirlerdi. Dinimiz bu uygulamayı değiştirmiş, evlâtlık olan kişinin babasının ve ailesinin gizlenilmesini uygun görmeyerek evlâtlıkların aile adlarıyla anılmalarını emretmiş, evlâtlıklarla ilgili yeni hükümler getirmiştir. Âyette, Peygamberimiz’in (sallallâhu aleyhi ve sellem) öz çocuklarından başka kimsenin babası olmadığı, bundan dolayı evlâtlığı Zeyd bin Hârise’nin de babası olmadığı bildiriliyor. Bilindiği gibi Zeyd, Peygamber Efendimiz’in (sallallâhu aleyhi ve sellem) evlâtlığıdır.
Bu arada şuna da işaret etmekte fayda vardır. Evet, Hz. Muhammed (sallallâhu aleyhi ve sellem) öz babamız değildir, ama babalarımızdan önce gelir. Çünkü O, tüm insanlardan daha şefkatlidir. Bizim menfaatimiz, mutluluğumuz için herkesten çok çalışmıştır. Dünya ve bundan sonraki hayatımız yani âhiret için kurtuluş yollarını öğretmiştir. Âyette, Hz. Muhammed’in (sallallâhu aleyhi ve sellem) elçilik yönü öne çıkarılmakta, asıl önemli olanın O’nun peygamberliği hem de peygamberlerin sonuncusu olduğu vurgulanmaktadır. Bu suretle İslâm Dini’nin son din; Hz. Peygamber’in (sallallâhu aleyhi ve sellem) de son peygamber oluşunun insanlık için ne kadar önemli olduğu ifade edilmiş olmaktadır.