hafiza aise
Sun 20 May 2012, 10:28 am GMT +0200
OĞLUMU YALNIZ BIRAKAMIYORUM
Mart 2012 78.SAYI
Merhaba, 16 aylık bir oğlum var yaşıtlarına göre daha yürümedi. En büyük problemimiz, onu odada yalnız bırakıp mutfağa bir bardak götürememem. Mutlaka onu da götürmem gerekiyor. Götürmezsem titreye titreye ağlıyor. Bu, aylardır böyle. Ben onu hiç yalnız bırakamıyorum. Bir uzmana danıştım 1,5 yaşından sonra oyuncaklarıyla kendine oyun kurabileceğini ve annenin kısa süreli yokluğunu fark etmeyeceğini söyledi ama zaman geçtikçe daha kötü oluyor, adım atamıyorum. Bir hocaya götürdüm “Bir şeyden korkmuş” dedi muska verdi ama şimdilik hiç bir değişme yok. Artık nasıl davranacağımı şaşırdım. Kızsam olmuyor; güzelce söylesem “Anneciğim biraz sonra geleceğim” desem anlamıyor. Acaba ben mi bir yerlerde hata yaptım, her ağladığında kucağıma aldığım için mi böyle? Ama almasam saatlerce ağlıyor, almadığım sürece susmuyor. Çok çaresiz kaldım. Sabrımın taşıp zaman zaman bağırdığım oluyor, çok üzülüyorum, sizce ne yapabilirim?
Merhaba değerli okurumuz,
Çocuklarda gelişim aşamaları bir çocuktan diğerine farklılık gösterir. Bazı çocuklar 10. aylarında yürürken bazıları önemli bir problem olmaksızın 18. aylarında yürüyebilirler. Araştırmalar çocukların %90’ının 15. aya kadar yürüdüklerini göstermektedir.
16. ay her ne kadar normal yürüme sınırları içinde olsa dahi çocuğunuzla ilgili herhangi bir konuda geç kalmamış olmak adına bir çocuk nöroloğuna götürmenizde fayda var. Yürüme gecikmesi bazen çocuğun emekleyerek istediği yere gidebilmesinden, motivasyon eksikliğinden ya da aşırı korumacı ailelerde sürekli kucakta taşınmasından dolayı hareketlerinin kısıtlanmasından kaynaklanabilir. Bunları değerlendirmenizde fayda vardır.
Peşinizi bırakmama konusuna gelince; oğlunuzun sizden ayrılmayışı sadece sizi değil aslında oğlunuzu da olumsuz yönde etkilemektedir. Sizin kucağınızda olduğu müddetçe fiziken, ruhen ve sosyalleşme açısından ilerleme kaydedemez. Bu sebeple sizden ayrı kalmayı ona aşama aşama öğretmelisiniz.
Oğlunuz, onun görüş alanının dışına çıktığınızda sizin tamamen ortadan kaybolduğunuzu zannedip kaygılanıyor olabilir. Bu yaş çocukları için bu normal bir algıdır. Onunla, görünürken kaybolsa da, bir nesnenin hala var olduğunu anlatan oyunlar oynayın. Mesela; aynı odada koltuğun arkasına saklanıp, “ce eee!” yapın. Sonra kapının arkasına saklanıp “Ben neredeyim?” diye sorun, bulmasını bekleyin. Bulamazsa gülümseyerek “İşte buradayım” deyin. Süreyi giderek uzatın. Kaybolduğunuz sürede oğlunuzu kaygılandırmamak için onunla konuşun ya da bir şarkı uydurun. “Anne nerede, nereye gitti?” veya sakladığınız bir oyuncak ise “Kamyon nerede, haydi bulalım, kamyonu bulalım” gibi. Biraz zaman geçtiğinde bu defa saklanması için oğlunuzu cesaretlendirin. “Aferin, başardın” gibi ifadelerle kendine güven duymasına yardım edin.
Gün boyu yanında olacağınıza, onunla nitelikli zaman geçirmeye gayret edin; öpün, kucaklayın, şarkı söyleyin, oyun oynayın. Tek başına oyun oynaması konusunda onu cesaretlendirin. “Haydi ben yemek yaparken sen de ayıcığının karnını doyurabilirsin” deyin. Endişeli değil doğal davranın. Zaman zaman ayıcığına elinizdeki sebzelerden siz de ikram edin. Bazen bırakın peşinize takılsın. Ağladığında kızıp bağırmayın, aynı zamanda acıyıp kucağınıza da almayın. Soğukkanlı olup sıradan şeyler söyleyin. Bazen tepkisiz kalın. Sabır, sevgi ve gayretle bu işin üstesinden geleceğinizi ümit ederim.
Perihan GÜL