neslinur
Sat 10 July 2010, 05:19 pm GMT +0200
Ne Kötü Komşuluk Bu
İslâmiyet’in ilk yıllarında Müslümanlar sayıca az oldukları için Peygamberimiz (sallallâhu aleyhi ve sellem) ve Müslümanlar eziyetlere maruz kalmıştır. Daha sonra Müslümanlar çoğalıp, Medine’de devlet kurduktan sonra Müslümanlar, hem Resûlullah Efendimiz’i (sallallâhu aleyhi ve sellem) hem de kendilerini daha iyi koruyabilmişlerdir.
Mekke’de müşriklerin Hz. Peygamber’i yıldırmak ve rahatsız etmek için yaptığı çeşit çeşit kötülüklerden biri de şudur:
Resûlullah’ın (sallallâhu aleyhi ve sellem) evi kâfirlerin ileri gelenlerinden Ebû Leheb ile Ukbe b. Ebî Muayt’ın evinin arasındaydı. Her gün evinden çıkarken veya evine dönerken doğum yapmış bir hayvanın doğumdan sonra çıkan pislikleri veya kesilmiş bir hayvanın atılan kısımlarının kapısının önüne konulmuş olduğunu görürdü. Resûlullah (sallallâhu aleyhi ve sellem), yayının ucuyla bu pislikleri iter, öylece evinden çıkmaya veya girmeye yol bulurdu. Bir taraftan da şöyle buyururdu: “Ne kötü komşuluk bu!”
Bizim kendimize bile lâyık görmediğimiz bu ve benzeri davranışlara, bütün kâinatın ve zamanların gerçek efendisi olan Sevgili Peygamberimiz (sallallâhu aleyhi ve sellem) sabırla mukabelde bulunmuştur. Çünkü Bâki olan Allah’ın dinini koruyup yaşatacağını biliyordu. Bu gibi hâdiseler, O’nun (sallallâhu aleyhi ve sellem) için engel sayılmıyordu.
Nitekim Medine’de iken bir savaştan döndüğünde kızı Hz. Fâtıma, babasının yorgun hâlini görünce ağlamaya başlamış. Peygamber Efendimiz (sallallâhu aleyhi ve sellem), ağlamasının sebebini sorunca Hz. Fâtıma “Rengin solmuş, üstün başın yıpranmış.” diye cevap vermiş. Halbuki Peygamberimiz (sallallâhu aleyhi ve sellem), buna hiç aldırmıyordu. Kızına “Fâtıma, ağlama, Allah, babana bir görev verdi. İnsanların yaşadığı her yere İslâmiyet duyurulacak ve yayılacak. Bu, benim vazifemdir.” buyurdu. O’nun için önemli olan İslâmiyet’i tebliğ etmekti. O (sallallâhu aleyhi ve sellem), Allah’ın lütfuyla da bu vazifesini yerine getirdi.
İslâmiyet’in ilk yıllarında Müslümanlar sayıca az oldukları için Peygamberimiz (sallallâhu aleyhi ve sellem) ve Müslümanlar eziyetlere maruz kalmıştır. Daha sonra Müslümanlar çoğalıp, Medine’de devlet kurduktan sonra Müslümanlar, hem Resûlullah Efendimiz’i (sallallâhu aleyhi ve sellem) hem de kendilerini daha iyi koruyabilmişlerdir.
Mekke’de müşriklerin Hz. Peygamber’i yıldırmak ve rahatsız etmek için yaptığı çeşit çeşit kötülüklerden biri de şudur:
Resûlullah’ın (sallallâhu aleyhi ve sellem) evi kâfirlerin ileri gelenlerinden Ebû Leheb ile Ukbe b. Ebî Muayt’ın evinin arasındaydı. Her gün evinden çıkarken veya evine dönerken doğum yapmış bir hayvanın doğumdan sonra çıkan pislikleri veya kesilmiş bir hayvanın atılan kısımlarının kapısının önüne konulmuş olduğunu görürdü. Resûlullah (sallallâhu aleyhi ve sellem), yayının ucuyla bu pislikleri iter, öylece evinden çıkmaya veya girmeye yol bulurdu. Bir taraftan da şöyle buyururdu: “Ne kötü komşuluk bu!”
Bizim kendimize bile lâyık görmediğimiz bu ve benzeri davranışlara, bütün kâinatın ve zamanların gerçek efendisi olan Sevgili Peygamberimiz (sallallâhu aleyhi ve sellem) sabırla mukabelde bulunmuştur. Çünkü Bâki olan Allah’ın dinini koruyup yaşatacağını biliyordu. Bu gibi hâdiseler, O’nun (sallallâhu aleyhi ve sellem) için engel sayılmıyordu.
Nitekim Medine’de iken bir savaştan döndüğünde kızı Hz. Fâtıma, babasının yorgun hâlini görünce ağlamaya başlamış. Peygamber Efendimiz (sallallâhu aleyhi ve sellem), ağlamasının sebebini sorunca Hz. Fâtıma “Rengin solmuş, üstün başın yıpranmış.” diye cevap vermiş. Halbuki Peygamberimiz (sallallâhu aleyhi ve sellem), buna hiç aldırmıyordu. Kızına “Fâtıma, ağlama, Allah, babana bir görev verdi. İnsanların yaşadığı her yere İslâmiyet duyurulacak ve yayılacak. Bu, benim vazifemdir.” buyurdu. O’nun için önemli olan İslâmiyet’i tebliğ etmekti. O (sallallâhu aleyhi ve sellem), Allah’ın lütfuyla da bu vazifesini yerine getirdi.