armağan
Fri 17 April 2009, 08:33 pm GMT +0200
Bir gece Musa (a.s), Tûr’a gidiyordu. İblîs, Musa’nın (a.s) yanına çıkageldi. Musa (a.s), o mel‘una,
“Neden Âdem’e (a.s) secde etmedin ki?” dedi.
İblîs, ona,
“Ey Allah huzuruna kabul edilmiş kimse! Ben sebepsiz yere Allah’ın kudretinden sürgün edildim. Eğer secde edebilseydim ben de senin gibi Allah’ın kelimi (konuşan ağzı)olurdum. Fakat yüce Allah böyle diledi. Niye eğri söyleyeyim? Doğru bir düzen zuhur etmedi bu işte” dedi.
Musa (a.s) ona dedi ki:
“Ey yollara düşmüş, bukağılara müptelâ olmuş kişi! Hiç Allah’ı anar mısın?”
İblîs dedi ki:
“Benim gibi şefkatli bir âşık, O’nu bir an bile unutabilir mi? Bilirim ki O’nun gönlünde bana karşı bir zerrecik kin bile yok. Gönlümde O’na karşı sevgi beslemem de ne yaparım?...”
Ey oğul! Gerçi şeytan Allah’ın huzurundan uzaktır, ama Musa’yla (a.s) konuşmasına bakılırsa aynı zamanda Allah’ın huzurundadır.
Lânet, onun gönlünü yakmıştır ama aşkını da ziyadeleştirmiştir. Şeytan bile bu yolda bu derece hararetliyken acaba sen, sevgilinin aşkıyla nicesin?
Sihir öğrenmek istiyorsan lânete sevinmen gerek. Yok, bunu yapamayacaksan vazgeç bu sevdadan!
Bir bak da gör! Hârût’la Mârût nice zamandır baş aşağı, aç susuz asılı duruyorlar. Bilmiş ol ki, onlar kuyuda gönülleri kanlara bulanmış bir halde hayatlarından bezmişlerdir. Onların ikisi de büyüde zamanenin üstadı oldukları halde kendilerini kurtaramamışlarsa, kim sihir ilmini öğrendim diye sevinebilir?
Büyücülükte ilerleyip de bir âleme sahip olsan bile bunların hepsini bir anda mahvetmek için timsahlık eden bir sopa kâfidir. Büyüden meydana gelen o şeyler, bir tek sopada kaybolur gider. Çünkü onlar değersiz bir şeydir.
Senin gönlünde bir şeytan var. Bu yüzden daima büyü hevesiyle sarhoş olmaktasın. Fakat şeytanın, bir müslüman olsa sihrin fıkıh, küfrün iman kesilir. Ebedî olarak cennet ehline katılırsın. Şeytanın, hiçbir bahane ileri sürmeden sana secde eder.
Ey oğul! Ben, sana helâli haramı anlattım. Yüceliğin, ancak bu sihirle ebedîleşir. Böyle bir sihri elde etme imkânı varken, böyle olmaya çalışmak gerek, öyle değil!...
“Neden Âdem’e (a.s) secde etmedin ki?” dedi.
İblîs, ona,
“Ey Allah huzuruna kabul edilmiş kimse! Ben sebepsiz yere Allah’ın kudretinden sürgün edildim. Eğer secde edebilseydim ben de senin gibi Allah’ın kelimi (konuşan ağzı)olurdum. Fakat yüce Allah böyle diledi. Niye eğri söyleyeyim? Doğru bir düzen zuhur etmedi bu işte” dedi.
Musa (a.s) ona dedi ki:
“Ey yollara düşmüş, bukağılara müptelâ olmuş kişi! Hiç Allah’ı anar mısın?”
İblîs dedi ki:
“Benim gibi şefkatli bir âşık, O’nu bir an bile unutabilir mi? Bilirim ki O’nun gönlünde bana karşı bir zerrecik kin bile yok. Gönlümde O’na karşı sevgi beslemem de ne yaparım?...”
Ey oğul! Gerçi şeytan Allah’ın huzurundan uzaktır, ama Musa’yla (a.s) konuşmasına bakılırsa aynı zamanda Allah’ın huzurundadır.
Lânet, onun gönlünü yakmıştır ama aşkını da ziyadeleştirmiştir. Şeytan bile bu yolda bu derece hararetliyken acaba sen, sevgilinin aşkıyla nicesin?
Sihir öğrenmek istiyorsan lânete sevinmen gerek. Yok, bunu yapamayacaksan vazgeç bu sevdadan!
Bir bak da gör! Hârût’la Mârût nice zamandır baş aşağı, aç susuz asılı duruyorlar. Bilmiş ol ki, onlar kuyuda gönülleri kanlara bulanmış bir halde hayatlarından bezmişlerdir. Onların ikisi de büyüde zamanenin üstadı oldukları halde kendilerini kurtaramamışlarsa, kim sihir ilmini öğrendim diye sevinebilir?
Büyücülükte ilerleyip de bir âleme sahip olsan bile bunların hepsini bir anda mahvetmek için timsahlık eden bir sopa kâfidir. Büyüden meydana gelen o şeyler, bir tek sopada kaybolur gider. Çünkü onlar değersiz bir şeydir.
Senin gönlünde bir şeytan var. Bu yüzden daima büyü hevesiyle sarhoş olmaktasın. Fakat şeytanın, bir müslüman olsa sihrin fıkıh, küfrün iman kesilir. Ebedî olarak cennet ehline katılırsın. Şeytanın, hiçbir bahane ileri sürmeden sana secde eder.
Ey oğul! Ben, sana helâli haramı anlattım. Yüceliğin, ancak bu sihirle ebedîleşir. Böyle bir sihri elde etme imkânı varken, böyle olmaya çalışmak gerek, öyle değil!...