rabia
Tue 16 March 2010, 10:33 am GMT +0200
Kendimiz Olmak
İstidatlar ayrı ayrıdır. Bu ayrılıkta "Nahnu Kasemna" da anlatılan hikmetler saklıdır. Bazı istidatlar zühre, bazıları katre, diğer bazıları da reşha gibidir. Bunlardan her biri kendi mahiyetinin zirve ve kemâl noktasına ulaşabilir; ama birbirine dönüşemez. Yani, zühre katre olmaz; katre de reşha. İsterseniz siz, iki Cihan Serveri'nin sözünden mülhem olarak, istidat ve kabiliyetleri madenlere de benzetebilirsiniz: Demir, bakır, gümüş ve altın gibi.. Bunlardan herbirini işletip en mükemmel seviyeye ulaştırmanız mümkündür; ancak birinden diğerini elde etmeniz asla mümkün değildir.
Kendimizi olduğumuzun dışında kabule çalışmak, imkansızı isbata çalışmak kadar muhakemesizce bir düşünce ve hareket tarzıdır. Birşey sadece kendisinin aynıdır. Diğer benzeme ve benzetmeler İse daima eksik ve yarım kalır. Taklit insanı, nisbetlerdeki az bir değişiklikle tamamen ortadan kalkmaya mahkûmdur. Zira o, bu haliyle kimyevi terkipler gibidir.. Kendimizi kendi arzuladığımız şekilde gösterme gayretini bir tarafa atarak, olduğumuz gibi görünme faziletini elde edebilirsek, eskimeyen bir "hâl" seviyesine de erebiliriz. Aksi durum ise neticenin de aksini getiririz. Zaten "Layık olmadan kazanılan müstehak olmadan kaybedilir."
Bizde olmayan, fakat başkasının bizde var zannettiği yüksek payelere -sırf onların zanlarına aldanarak sahip olduğumuzu kabul etmemiz ne kadar tuhaf!. Acaba ressam olmadığımız halde, başkasının bizi ressam bilmesi kendimizi öyle kabul etmemize yeterli sebep olabilir mi?!.
Bodrum katında zıplaya zıplaya başı tavana değmiş bir insanı, eğilirken başı bulutlara çarpan insanla, sadece baslarının bir yere değmiş olmasını ortak nokta kabul ederek yek diğerine kıyas etmek ne kadar isabetten uzak ise, kendimizi büyüklere kıyasımız da o derece uzaktır. Hayır, onlar asil ve mümtaz varlıklardır. Bir-iki yönümüzle onlara benzememiz mümkün olsa bile bütünüyle asla!. Zaten mümkün olsaydı böyle bir kıyaslamaya kalkışmak mümkün olmazdı..
Hırs kötüdür, ancak bu mevzudaki hırs ölümdür. Haris, en basitine layık olmadığı halde en yüksek mevkilere göz diken ve göz diktiği mesafe miktarınca tersine' dönmüş minare gibi dibe doğru yükselen, hâl ve tasviri güç cemiyet içinde gülüne bir zavallıdır. Şahsiyetli bir insan için bu hâl ise ölüm değil ölümden de beterdir.
Hayat sahnesinde hepimiz için ayrı birer rol vardır. Biz, bize verilen rolü en güzel şekilde oynamakla mükellefiz. Hakkı eda edilmiş bir dilencilik rolü, hiç bir zaman güzel oynanamamış krallık rolünden aşağı değildir. Unutmayalım ki, büyük insanları büyük yapan büyük işler yapmaları değil; ne kadar küçük olursa olsun lüzumlu olanı yapmalarıdır.
Şemseddin NURİ
İstidatlar ayrı ayrıdır. Bu ayrılıkta "Nahnu Kasemna" da anlatılan hikmetler saklıdır. Bazı istidatlar zühre, bazıları katre, diğer bazıları da reşha gibidir. Bunlardan her biri kendi mahiyetinin zirve ve kemâl noktasına ulaşabilir; ama birbirine dönüşemez. Yani, zühre katre olmaz; katre de reşha. İsterseniz siz, iki Cihan Serveri'nin sözünden mülhem olarak, istidat ve kabiliyetleri madenlere de benzetebilirsiniz: Demir, bakır, gümüş ve altın gibi.. Bunlardan herbirini işletip en mükemmel seviyeye ulaştırmanız mümkündür; ancak birinden diğerini elde etmeniz asla mümkün değildir.
Kendimizi olduğumuzun dışında kabule çalışmak, imkansızı isbata çalışmak kadar muhakemesizce bir düşünce ve hareket tarzıdır. Birşey sadece kendisinin aynıdır. Diğer benzeme ve benzetmeler İse daima eksik ve yarım kalır. Taklit insanı, nisbetlerdeki az bir değişiklikle tamamen ortadan kalkmaya mahkûmdur. Zira o, bu haliyle kimyevi terkipler gibidir.. Kendimizi kendi arzuladığımız şekilde gösterme gayretini bir tarafa atarak, olduğumuz gibi görünme faziletini elde edebilirsek, eskimeyen bir "hâl" seviyesine de erebiliriz. Aksi durum ise neticenin de aksini getiririz. Zaten "Layık olmadan kazanılan müstehak olmadan kaybedilir."
Bizde olmayan, fakat başkasının bizde var zannettiği yüksek payelere -sırf onların zanlarına aldanarak sahip olduğumuzu kabul etmemiz ne kadar tuhaf!. Acaba ressam olmadığımız halde, başkasının bizi ressam bilmesi kendimizi öyle kabul etmemize yeterli sebep olabilir mi?!.
Bodrum katında zıplaya zıplaya başı tavana değmiş bir insanı, eğilirken başı bulutlara çarpan insanla, sadece baslarının bir yere değmiş olmasını ortak nokta kabul ederek yek diğerine kıyas etmek ne kadar isabetten uzak ise, kendimizi büyüklere kıyasımız da o derece uzaktır. Hayır, onlar asil ve mümtaz varlıklardır. Bir-iki yönümüzle onlara benzememiz mümkün olsa bile bütünüyle asla!. Zaten mümkün olsaydı böyle bir kıyaslamaya kalkışmak mümkün olmazdı..
Hırs kötüdür, ancak bu mevzudaki hırs ölümdür. Haris, en basitine layık olmadığı halde en yüksek mevkilere göz diken ve göz diktiği mesafe miktarınca tersine' dönmüş minare gibi dibe doğru yükselen, hâl ve tasviri güç cemiyet içinde gülüne bir zavallıdır. Şahsiyetli bir insan için bu hâl ise ölüm değil ölümden de beterdir.
Hayat sahnesinde hepimiz için ayrı birer rol vardır. Biz, bize verilen rolü en güzel şekilde oynamakla mükellefiz. Hakkı eda edilmiş bir dilencilik rolü, hiç bir zaman güzel oynanamamış krallık rolünden aşağı değildir. Unutmayalım ki, büyük insanları büyük yapan büyük işler yapmaları değil; ne kadar küçük olursa olsun lüzumlu olanı yapmalarıdır.
Şemseddin NURİ