sümeyra
Fri 27 January 2012, 10:58 am GMT +0200
İnsanda dürüstlük kişilik ve gönül zenginliği
SON SÖZ
insanda dürüstlük; kişilik ve gönül zenginliği, manevî ve kültü¬rel değerlerin kazandırılması ile oluşur.
BİR HİKÂYE ")
Fakir bir köylü, çocuklarına rızık aramak için yola koyulur. Günlerce do¬laşır ama iş bulamaz. Karnı da öyle acıkır ki, artık yürüyecek takati kalmaz.
Yolda giderken yanından hızla bir atlı geçer. Atlının çantasından "pat" diye bir torba düşer. Işıl ışıl altınlar etrafa dağılır. Kendisi, ço¬cukları aç olan köylü, altınları karşısında bulunca ne yapacağını şa¬şırır. Derhal kararını verir. Altınları toplar ve atlının ardından koşma¬ya başlar.
Bir taraftan:
"Hey," diye bağırmaktadır.
Bir müddet gider, atlı düşen torbayı fark edince döner ki, yolda kar¬şılaştığı adam, elinde altın torbasıyla arkasından kan ter içinde ken¬disine yetişmek için koşuyor.
"Altınlarını düşürdün kardeş, al altınlarını," der köylü.
Atlı, bu manzara karşısında çok şaşırır.
"Niçin altınları alıp, şu ormanlığa doğru koşmadın da, bana getir¬din?"
"Onlar benim değil. Benim olmayan bir şeyi almam. Çünkü Allah başkasının malını haram kılmıştır."
"Kimse görmedi ki aldığını?"
"Allah gördü ya! O her şeyi gören ve bilendir."
"Peki siz kimsiniz?"
"Ben fakir bir köylüyüm."
"Fakir olduğun halde yine de bu altınları almadın ha! Sen bana lâ¬zımsın. Seni kendime danışman olarak alıyorum. Sen bana, aileme ve çevremdeki insanlara ahlâk dersi vermelisin, insanlar ahlâkını kaybedince onları hiç kimse durduramıyor."
Fakir köylü, kendisine güzel bir gelecek teklif eden atlıya döner:
"Ya siz kimsiniz?" diye sorar.
Atlı ise:
"Ben buranın hükümdarıyım," diye cevap verir.
Köylü başını yere eğer. Bu küçük iyiliğin karşılığında Allah'ın lütfunu düşünerek şükreder.
SON SÖZ
insanda dürüstlük; kişilik ve gönül zenginliği, manevî ve kültü¬rel değerlerin kazandırılması ile oluşur.
BİR HİKÂYE ")
Fakir bir köylü, çocuklarına rızık aramak için yola koyulur. Günlerce do¬laşır ama iş bulamaz. Karnı da öyle acıkır ki, artık yürüyecek takati kalmaz.
Yolda giderken yanından hızla bir atlı geçer. Atlının çantasından "pat" diye bir torba düşer. Işıl ışıl altınlar etrafa dağılır. Kendisi, ço¬cukları aç olan köylü, altınları karşısında bulunca ne yapacağını şa¬şırır. Derhal kararını verir. Altınları toplar ve atlının ardından koşma¬ya başlar.
Bir taraftan:
"Hey," diye bağırmaktadır.
Bir müddet gider, atlı düşen torbayı fark edince döner ki, yolda kar¬şılaştığı adam, elinde altın torbasıyla arkasından kan ter içinde ken¬disine yetişmek için koşuyor.
"Altınlarını düşürdün kardeş, al altınlarını," der köylü.
Atlı, bu manzara karşısında çok şaşırır.
"Niçin altınları alıp, şu ormanlığa doğru koşmadın da, bana getir¬din?"
"Onlar benim değil. Benim olmayan bir şeyi almam. Çünkü Allah başkasının malını haram kılmıştır."
"Kimse görmedi ki aldığını?"
"Allah gördü ya! O her şeyi gören ve bilendir."
"Peki siz kimsiniz?"
"Ben fakir bir köylüyüm."
"Fakir olduğun halde yine de bu altınları almadın ha! Sen bana lâ¬zımsın. Seni kendime danışman olarak alıyorum. Sen bana, aileme ve çevremdeki insanlara ahlâk dersi vermelisin, insanlar ahlâkını kaybedince onları hiç kimse durduramıyor."
Fakir köylü, kendisine güzel bir gelecek teklif eden atlıya döner:
"Ya siz kimsiniz?" diye sorar.
Atlı ise:
"Ben buranın hükümdarıyım," diye cevap verir.
Köylü başını yere eğer. Bu küçük iyiliğin karşılığında Allah'ın lütfunu düşünerek şükreder.