imam hatiplim
Wed 24 June 2009, 01:17 am GMT +0200
İnsanlığın ilim diye bugüne kadar övüp durduğu şey, ekseriyetle eşyanın bilgisini zihne nakletmekten ibâret kalmıştır. Hâlbuki bir ambarda üst üste eşya yığmak gibi bilgileri zihinde istiflemek, onların ziyan edilmesinden başka bir şey değildir. Zîrâ ilmin safhaları vardır ve onun ilk safhasında kalarak o bilgileri nefsânî menfaatlere alet etmek veya onun zâhirine, yâni kabuğuna takılıp kalmak, kişiyi gerçek huzur ve saâdete ulaştıramaz.
Dolayısıyla ilim, sadece akıl ve zihin hamallığından ibaret kalmamalıdır. Bunun için ilmin hikmetle aydınlanmış bir gönül süzgecinden geçirilerek hazme-dilmesi îcâb eder. Ancak bu takdirde ilim, bir üst safha olan “irfân”ın neşv ü nemâ bulacağı, âdeta bereketli bir toprak hâline gelir.
Cenâb-ı Hakk’a vâsıl etmeyen, tefekkürde incelik ve derinlik kazandırma-yan, Rabb’in aşk ve muhabbetini tattırmaya yaramayan mâlumatlar, ancak kuru bilgi kalabalığından ibârettir. Şâir Fuzûlî’nin dediği gibi:
Aşk imiş her ne var âlemde,
İlm bir kîl u kâl imiş ancak…
Ferîdüddîn Attar Hazretleri, meşhur eseri Tezkiretü’l-Evliyâ’da bir kıssa nakleder:
Bir gün bir âlim, Dicle kenarında karşıya geçecek bir gemi bulamaz. Bu esnâda talebelerinden Habîb-i Acemî gelir ve niçin beklediğini sorar. Âlim:
“–Karşıya geçmek istiyorum, lâkin gemi yok!” der. Ârif biri olan Habîb-i Acemî ise:
“–Ey üstad! İlmin çok ise, hasedi gönlünden gider. Dünyadan kalben uzak-laş, iptilâları ganimet tut ve bütün işleri Hak’tan bil. Böyle olduğun takdirde aya-ğını suya vur ve geç.” der. Sözlerinin ardından da ayağını suya basıp karşıya ge-çer.
Âlim zât, talebesindeki bu hâli görünce ağlar ve kendinden geçerek yere düşer. Kendine gelince der ki:
“–Habîb, benim talebemdir. Su üstünden yürüyerek karşıya geçti, ben ise kıyıda kaldım. Eğer yarın Sırat köprüsünden de cümle halk ge¬çip ben kalırsam hâ-lim nice olur?!”
Daha sonra bu âlim zât, Habîb-i Acemî’yi bulup kendisine; bu mertebeyi nasıl elde ettiğini sorar. Habîb ise şu veciz karşılığı verir:
“–Ey üstad! Ben gönül ağartırım; sen ise kağıt karartırsın!..”
İşte gönülleri Kur’ân ve Sünnet’in bilgisiyle, yâni hikmetle nurlanarak irfâna ermiş olanlar, hem kendilerinin hem de etraflarında bulunanların gönülleri-ni aydınlatırlar. Ebedî huzur ve saâdetin yolunu gösteren hidâyet kandilleri olur-lar. Lâkin ilmini bu safhalara intikal ettiremeyen sığ idrakler, takılıp kaldıkları noktada kendilerini ne kadar bilgili zannetseler de, hayat ve kâinat muammâsındaki ilâhî sırları çözemezler…
İnsanı ilmin nihâî noktası olan mârifete eriştirecek “hikmet” nedir diye sorulacak olursa; hikmet, Kur’ân ve Sünnet’in şaşmaz hakîkatleridir. “Sen, Rabb’inin yoluna hikmetle ve güzel öğütle davet et.” (en-Nahl, 125) âyet-i kerîmesinde ifâde buyrulan hikmetten maksat, müfessirlerce Kur’ân ve Sünnet olarak tefsir edilmiştir.
İlim şehrinin kapısı olan Hazret-i Ali -radıyallâhu anh-:
“Ruhlarınızı hikmetli sözlerle dinlendirin. Çünkü bedenler yorulduğu gibi ruhlar da yorulur.” buyurmuştur. Dolayısıyla insanın huzuru, ilim ve hikmetsiz gerçekleşemez. Rûhun sıkıntılarını bertaraf eden, onu dünyevî ihtirasların ve nefsânî arzuların kıskacından kurtarıp huzur ve sükûna kavuşturan hakîkat incile-ri, hep hikmet cümlesindendir.
Hırs ve kaprislerin zehirli yemişleri olan nefsânî menfaatler, gönlün hik-mette derinleşmesini engelleyen ve rûhânî hayata vurulan birer zincir mesâbesindedir. Bu zincirleri kırmadıkça Hakk’a varılamaz. Bundan dolayıdır ki kelime-i tevhîd, “lâ ilâhe” diye başlayarak evvelâ bu zincirlerden kurtulmak ge-rektiğini ifâde eder. Mü’min, ancak bu şekilde hakîkatin zirvesi olan Hakk’a kal-ben vâsıl olabilir.
Tasavvuf da, bu gâye ile telâkkî edilen bir ilimdir. Tasavvuf, nefsânî arzu-ları asgarîye indirerek rûhu inkişâf ettirme ve hikmette derinleşme gayretidir.
Aklın idrak sınırları dışında bulunan nice sırlar, hikmetle çözülür. Bu yö-nüyle hikmet, akla aczini de kavratır. Çünkü görebilen kimse için hikmet, perde ardındaki hakîkatlerden haber verir. Hikmet olmadan, nice sırlar gözlerden ve gö-nüllerden saklı kalır. Kâinat ancak hikmet nazarıyla temâşâ edilebilirse, gerçek güzelliğini ve hakîkatini gözler önüne serer.
Bütün varlıklarıyla kâinat, Cenâb-ı Hakk’ın sıfat tecellîleriyle meydana geldiğinden, sonsuz bir sırlar hazinesidir. Bu sırlar, kalbî arınma ve olgunlaşma nisbetinde idrakte tecellî eder. Bedenin gelişmesi ve hayâtiyetini devam ettirmesi için nasıl maddî gıdaya ihtiyacı varsa, ruh da mânevî gıdaya muhtaçtır. Çünkü ilâ-hî sırlar, bu gıdalanmanın derecesine göre kalplerde zuhûr eder. Hikmetle yoğru-lan kalpler, zerreden küreye her zaman ve mekânda ilâhî kudret ve azamet tecellî-lerini görerek mârifetullâh’a; ilâhî nîmet ve lutufları görerek de muhabbetullâh’a doğru yol alır.
Meselâ kokusuyla gönülleri, görünüşüyle gözleri mest eden bir güle baktı-ğında onun ne kokusunda ne de görüntüsünde takılı kalır. Onun ötesine geçerek bu güzelliği kara toprağın bağrında yoktan var eden Yüce Kudret’i düşünür. Bir dağın içerisinden çağlayan ve her geçtiği yere bolluk ve bereket dağıtan suları gördüğünde Yüce Yaratıcı’nın azameti karşısında hiçliğini idrâk eder.
Varlıklar içinde insan da, ilâhî sanatın sergilendiği bir vitrindir. İnsan bir damla sudan Cenâb-ı Hakk’ın nasıl müstesnâ bir varlık yarattığını lâyıkıyla tefek-kür edebilirse, Rabb’ine karşı duyduğu kulluk hisleri inkişâf eder.
Yine insan vücûdunda sergilenen muhteşem ilâhî kudret tecellîlerini ibretle seyredebilen bir doktor, ilm-i ilâhînin sonsuzluğu karşısında duyacağı hayranlıkla, hastasına Yaratıcı’sından ötürü tevâzu, şefkat, muhabbet ve hürmetle nazar ede-bilme fazîletine erer.
Gâfil bir in¬san, bir res¬sa¬mın ta¬bi¬atı tak¬lit ede¬rek yaptığı tab¬lo¬la¬rı tak¬dir¬le te¬m⬺â eder¬ken, kâ¬inat ve onun Hâ¬lık’ı kar¬şı¬sın¬da ay¬nı tak¬dir his¬si¬ni du¬y¬maz. Hikmetle yoğrulmuş bir kalbe sahip olanlar ise, ilâ¬hî kudretin ta¬bi¬at¬ta vü¬cû¬da ge¬tir¬di¬ği son¬suz hâ¬ri¬ka¬lar¬da¬ki güzelliklerin zev¬ki¬ne erer¬ler. Ser¬mâ¬ye¬si ay¬nı top¬rak olan bit¬ki¬le¬rin ren¬gâ¬renk yap¬rak ve çi¬çek¬le¬ri¬ne, bun¬lar¬da¬ki me¬ne¬viş¬le¬re, ağaç¬la¬rın renk, ko¬ku, lez¬zet ve şe¬kil¬de son¬suz fark¬lı¬lık arz eden mey¬ve¬le¬ri¬ne, an¬cak bir iki haf¬ta¬lık öm¬rü ol¬du¬ğu hâl¬de, ke¬le¬be¬ğin ka¬natla¬rın¬da¬ki hâ¬ri¬ka de¬sen¬le¬re na¬zar eder¬ler ve bun¬la¬rın “li¬sân-ı hâl” de¬ni¬len sır¬lı be¬yan¬la¬rı¬ karşısında gönüllerindeki mârifetullah lezzeti ziyâdeleşir. Böy¬le¬le¬ri için bü¬tün bir kâ¬inat, ar¬tık okun¬ma¬ya ha¬zır bir ki¬tap gi¬bi¬dir.
İşte hikmete teşne olan gönüller, Cenâb-ı Hakk’ı kalpte tanıyabilme demek olan irfanda mesâfe katederler. Hikmetin tefekküründe yoğunlaşmadan, gerçek bilgiye, yâni mârifete ulaşmak mümkün değildir.
Sözün özü, gönlü hikmetle yoğrulmadığı için irfâna ulaşamayan bir insan, ilim ve dünya mevkîlerinde ne kadar yüksek bir mertebede olursa olsun, yine de eksiktir. Zîrâ ilmin asıl kıymeti, kişiye sağladığı kalbî olgunluk ve ahlâkî mü-kemmellikle ölçülür.
Rabb’imiz, cümlemizi, ilmini irfân hâline getirip mârifetullâhın sırla-rından nasîb alan kullarından eylesin.
Âmîn!..
Dolayısıyla ilim, sadece akıl ve zihin hamallığından ibaret kalmamalıdır. Bunun için ilmin hikmetle aydınlanmış bir gönül süzgecinden geçirilerek hazme-dilmesi îcâb eder. Ancak bu takdirde ilim, bir üst safha olan “irfân”ın neşv ü nemâ bulacağı, âdeta bereketli bir toprak hâline gelir.
Cenâb-ı Hakk’a vâsıl etmeyen, tefekkürde incelik ve derinlik kazandırma-yan, Rabb’in aşk ve muhabbetini tattırmaya yaramayan mâlumatlar, ancak kuru bilgi kalabalığından ibârettir. Şâir Fuzûlî’nin dediği gibi:
Aşk imiş her ne var âlemde,
İlm bir kîl u kâl imiş ancak…
Ferîdüddîn Attar Hazretleri, meşhur eseri Tezkiretü’l-Evliyâ’da bir kıssa nakleder:
Bir gün bir âlim, Dicle kenarında karşıya geçecek bir gemi bulamaz. Bu esnâda talebelerinden Habîb-i Acemî gelir ve niçin beklediğini sorar. Âlim:
“–Karşıya geçmek istiyorum, lâkin gemi yok!” der. Ârif biri olan Habîb-i Acemî ise:
“–Ey üstad! İlmin çok ise, hasedi gönlünden gider. Dünyadan kalben uzak-laş, iptilâları ganimet tut ve bütün işleri Hak’tan bil. Böyle olduğun takdirde aya-ğını suya vur ve geç.” der. Sözlerinin ardından da ayağını suya basıp karşıya ge-çer.
Âlim zât, talebesindeki bu hâli görünce ağlar ve kendinden geçerek yere düşer. Kendine gelince der ki:
“–Habîb, benim talebemdir. Su üstünden yürüyerek karşıya geçti, ben ise kıyıda kaldım. Eğer yarın Sırat köprüsünden de cümle halk ge¬çip ben kalırsam hâ-lim nice olur?!”
Daha sonra bu âlim zât, Habîb-i Acemî’yi bulup kendisine; bu mertebeyi nasıl elde ettiğini sorar. Habîb ise şu veciz karşılığı verir:
“–Ey üstad! Ben gönül ağartırım; sen ise kağıt karartırsın!..”
İşte gönülleri Kur’ân ve Sünnet’in bilgisiyle, yâni hikmetle nurlanarak irfâna ermiş olanlar, hem kendilerinin hem de etraflarında bulunanların gönülleri-ni aydınlatırlar. Ebedî huzur ve saâdetin yolunu gösteren hidâyet kandilleri olur-lar. Lâkin ilmini bu safhalara intikal ettiremeyen sığ idrakler, takılıp kaldıkları noktada kendilerini ne kadar bilgili zannetseler de, hayat ve kâinat muammâsındaki ilâhî sırları çözemezler…
İnsanı ilmin nihâî noktası olan mârifete eriştirecek “hikmet” nedir diye sorulacak olursa; hikmet, Kur’ân ve Sünnet’in şaşmaz hakîkatleridir. “Sen, Rabb’inin yoluna hikmetle ve güzel öğütle davet et.” (en-Nahl, 125) âyet-i kerîmesinde ifâde buyrulan hikmetten maksat, müfessirlerce Kur’ân ve Sünnet olarak tefsir edilmiştir.
İlim şehrinin kapısı olan Hazret-i Ali -radıyallâhu anh-:
“Ruhlarınızı hikmetli sözlerle dinlendirin. Çünkü bedenler yorulduğu gibi ruhlar da yorulur.” buyurmuştur. Dolayısıyla insanın huzuru, ilim ve hikmetsiz gerçekleşemez. Rûhun sıkıntılarını bertaraf eden, onu dünyevî ihtirasların ve nefsânî arzuların kıskacından kurtarıp huzur ve sükûna kavuşturan hakîkat incile-ri, hep hikmet cümlesindendir.
Hırs ve kaprislerin zehirli yemişleri olan nefsânî menfaatler, gönlün hik-mette derinleşmesini engelleyen ve rûhânî hayata vurulan birer zincir mesâbesindedir. Bu zincirleri kırmadıkça Hakk’a varılamaz. Bundan dolayıdır ki kelime-i tevhîd, “lâ ilâhe” diye başlayarak evvelâ bu zincirlerden kurtulmak ge-rektiğini ifâde eder. Mü’min, ancak bu şekilde hakîkatin zirvesi olan Hakk’a kal-ben vâsıl olabilir.
Tasavvuf da, bu gâye ile telâkkî edilen bir ilimdir. Tasavvuf, nefsânî arzu-ları asgarîye indirerek rûhu inkişâf ettirme ve hikmette derinleşme gayretidir.
Aklın idrak sınırları dışında bulunan nice sırlar, hikmetle çözülür. Bu yö-nüyle hikmet, akla aczini de kavratır. Çünkü görebilen kimse için hikmet, perde ardındaki hakîkatlerden haber verir. Hikmet olmadan, nice sırlar gözlerden ve gö-nüllerden saklı kalır. Kâinat ancak hikmet nazarıyla temâşâ edilebilirse, gerçek güzelliğini ve hakîkatini gözler önüne serer.
Bütün varlıklarıyla kâinat, Cenâb-ı Hakk’ın sıfat tecellîleriyle meydana geldiğinden, sonsuz bir sırlar hazinesidir. Bu sırlar, kalbî arınma ve olgunlaşma nisbetinde idrakte tecellî eder. Bedenin gelişmesi ve hayâtiyetini devam ettirmesi için nasıl maddî gıdaya ihtiyacı varsa, ruh da mânevî gıdaya muhtaçtır. Çünkü ilâ-hî sırlar, bu gıdalanmanın derecesine göre kalplerde zuhûr eder. Hikmetle yoğru-lan kalpler, zerreden küreye her zaman ve mekânda ilâhî kudret ve azamet tecellî-lerini görerek mârifetullâh’a; ilâhî nîmet ve lutufları görerek de muhabbetullâh’a doğru yol alır.
Meselâ kokusuyla gönülleri, görünüşüyle gözleri mest eden bir güle baktı-ğında onun ne kokusunda ne de görüntüsünde takılı kalır. Onun ötesine geçerek bu güzelliği kara toprağın bağrında yoktan var eden Yüce Kudret’i düşünür. Bir dağın içerisinden çağlayan ve her geçtiği yere bolluk ve bereket dağıtan suları gördüğünde Yüce Yaratıcı’nın azameti karşısında hiçliğini idrâk eder.
Varlıklar içinde insan da, ilâhî sanatın sergilendiği bir vitrindir. İnsan bir damla sudan Cenâb-ı Hakk’ın nasıl müstesnâ bir varlık yarattığını lâyıkıyla tefek-kür edebilirse, Rabb’ine karşı duyduğu kulluk hisleri inkişâf eder.
Yine insan vücûdunda sergilenen muhteşem ilâhî kudret tecellîlerini ibretle seyredebilen bir doktor, ilm-i ilâhînin sonsuzluğu karşısında duyacağı hayranlıkla, hastasına Yaratıcı’sından ötürü tevâzu, şefkat, muhabbet ve hürmetle nazar ede-bilme fazîletine erer.
Gâfil bir in¬san, bir res¬sa¬mın ta¬bi¬atı tak¬lit ede¬rek yaptığı tab¬lo¬la¬rı tak¬dir¬le te¬m⬺â eder¬ken, kâ¬inat ve onun Hâ¬lık’ı kar¬şı¬sın¬da ay¬nı tak¬dir his¬si¬ni du¬y¬maz. Hikmetle yoğrulmuş bir kalbe sahip olanlar ise, ilâ¬hî kudretin ta¬bi¬at¬ta vü¬cû¬da ge¬tir¬di¬ği son¬suz hâ¬ri¬ka¬lar¬da¬ki güzelliklerin zev¬ki¬ne erer¬ler. Ser¬mâ¬ye¬si ay¬nı top¬rak olan bit¬ki¬le¬rin ren¬gâ¬renk yap¬rak ve çi¬çek¬le¬ri¬ne, bun¬lar¬da¬ki me¬ne¬viş¬le¬re, ağaç¬la¬rın renk, ko¬ku, lez¬zet ve şe¬kil¬de son¬suz fark¬lı¬lık arz eden mey¬ve¬le¬ri¬ne, an¬cak bir iki haf¬ta¬lık öm¬rü ol¬du¬ğu hâl¬de, ke¬le¬be¬ğin ka¬natla¬rın¬da¬ki hâ¬ri¬ka de¬sen¬le¬re na¬zar eder¬ler ve bun¬la¬rın “li¬sân-ı hâl” de¬ni¬len sır¬lı be¬yan¬la¬rı¬ karşısında gönüllerindeki mârifetullah lezzeti ziyâdeleşir. Böy¬le¬le¬ri için bü¬tün bir kâ¬inat, ar¬tık okun¬ma¬ya ha¬zır bir ki¬tap gi¬bi¬dir.
İşte hikmete teşne olan gönüller, Cenâb-ı Hakk’ı kalpte tanıyabilme demek olan irfanda mesâfe katederler. Hikmetin tefekküründe yoğunlaşmadan, gerçek bilgiye, yâni mârifete ulaşmak mümkün değildir.
Sözün özü, gönlü hikmetle yoğrulmadığı için irfâna ulaşamayan bir insan, ilim ve dünya mevkîlerinde ne kadar yüksek bir mertebede olursa olsun, yine de eksiktir. Zîrâ ilmin asıl kıymeti, kişiye sağladığı kalbî olgunluk ve ahlâkî mü-kemmellikle ölçülür.
Rabb’imiz, cümlemizi, ilmini irfân hâline getirip mârifetullâhın sırla-rından nasîb alan kullarından eylesin.
Âmîn!..