ehlidunya
Wed 18 August 2010, 05:16 pm GMT +0200
EĞER BABAN GELİRSE ANNEM SENİ HEP BEKLEDİ DE..."
Sonra bize ulaştırılan “hikayeye geçelim...“Balıkesir'de Ali Suriri İlkokulu karşısındaki boşlukta ...
Eski ayakkabı tamircisi... Kır pala bıyıklı bir ihtiyar.. Cevdet dede vardı..
Bir akşam üstü, yanı başında sohbet ederken... Konu Çanakkale'ye geldi...
Ağlamaya başladı ve devam etti... "Rahmetli babam Hafız Ali... Çanakkale'de kaldığında ..
Anamın karnında yedi aylıkmışım. Onu hiç tanımadım... Bir fotoğrafı bile yoktu..
O günler.. Çok zor günlerdi. Seferberliğin sıkıntısı, Kuvvayı Milliye zamanı, işgal yılları...
Kurtuluş, yokluk, sıkıntı..
Çocukluğumuz hep ekmek peşinde sıkıntı ile geçti ama anam, benim çocukluğumdan itibaren her sokağa çıkışta, her nereye giderse; yanıma gelir ve..
-Oğlum ben pazara gidiyorum,baban gelirse beni hemen çağır ha!..
-Ben teyzenlere gidiyorum.Baban gelirse beni hemen çağır ha!..
-Ben komşulara gidiyorum.Baban gelirse beni hemen çağır ha..! Derdi.
Anam babamı bekledi durdu...Büyüdüm,dükkan açtım.. Annem yine her bir yere gidişte...
Dükkana gelir,gideceği yeri söyler ve “Baban gelirse beni çağır ha!..” derdi.
Aradan yıllar geçti,anacığım ihtiyarladı..
Gene hep değneğini kaparak bana gelir
Ve..
"Baban gelirse beni çağır ha!.."
Diye tembihlerdi...
Günü geldi ağırlaştı.. Ölüm döşeğinde bizimle helalleşti..
"Bana iyi baktınız,hakkınızı helal edin" dedi. Bana döndü yavaşça;
"Baban gelirse, O'na annem hep seni bekledi de" dedi.
Birden irkilerek doğruldu, kapıya doğru gülümseyerek:
“Hoş geldin Bey, hoş geldin.....”
Diyerek ruhunu teslim etti.
Evet ne hissediyorsunuz ?..
...
Mehmet Akif o aslanlar için en güzelini nasıl nasıl anlatmıştı:
“Vurulmuş tertemiz alnından, uzanmış yatıyor,
Bir hilâl uğruna, yâ Rab, ne güneşler batıyor!
Ey, bu topraklar için toprağa düşmüş, asker!
Gökten ecdâd inerek öpse o pâk alnı değer.
Ne büyüksün ki kanın kurtarıyor Tevhid'i...
Bedr'in arslanları ancak, bu kadar şanlı idi.
Sana dar gelmeyecek makberi kimler kazsın?
"Gömelim gel seni tarihe" desem, sığmazsın.
Herc ü merc ettiğin edvâra da yetmez o kitâb...
Seni ancak ebediyyetler eder istiâb.
"Bu, taşındır" diyerek Kâ'be'yi diksem başına;
Ruhumun vahyini duysam da geçirsem taşına;
Sonra gök kubbeyi alsam da ridâ namıyle,
Kanayan lâhdine çeksem bütün ecrâmıyle;
Mor bulutlarla açık türbene çatsam da tavan,
Yedi kandilli Süreyyâ'yı uzatsam oradan;
Sen bu âvizenin altında, bürünmüş kanına;
Uzanırken, gece mehtâbı getirsem yanına,
Türbedârın gibi tâ fecre kadar bekletsem;
Gündüzün fecr ile âvizeni lebriz etsem;
Tüllenen mağribi, akşamları sarsam yarana...
Yine bir şey yapabildim diyemem hatırana.”
Sonra bize ulaştırılan “hikayeye geçelim...“Balıkesir'de Ali Suriri İlkokulu karşısındaki boşlukta ...
Eski ayakkabı tamircisi... Kır pala bıyıklı bir ihtiyar.. Cevdet dede vardı..
Bir akşam üstü, yanı başında sohbet ederken... Konu Çanakkale'ye geldi...
Ağlamaya başladı ve devam etti... "Rahmetli babam Hafız Ali... Çanakkale'de kaldığında ..
Anamın karnında yedi aylıkmışım. Onu hiç tanımadım... Bir fotoğrafı bile yoktu..
O günler.. Çok zor günlerdi. Seferberliğin sıkıntısı, Kuvvayı Milliye zamanı, işgal yılları...
Kurtuluş, yokluk, sıkıntı..
Çocukluğumuz hep ekmek peşinde sıkıntı ile geçti ama anam, benim çocukluğumdan itibaren her sokağa çıkışta, her nereye giderse; yanıma gelir ve..
-Oğlum ben pazara gidiyorum,baban gelirse beni hemen çağır ha!..
-Ben teyzenlere gidiyorum.Baban gelirse beni hemen çağır ha!..
-Ben komşulara gidiyorum.Baban gelirse beni hemen çağır ha..! Derdi.
Anam babamı bekledi durdu...Büyüdüm,dükkan açtım.. Annem yine her bir yere gidişte...
Dükkana gelir,gideceği yeri söyler ve “Baban gelirse beni çağır ha!..” derdi.
Aradan yıllar geçti,anacığım ihtiyarladı..
Gene hep değneğini kaparak bana gelir
Ve..
"Baban gelirse beni çağır ha!.."
Diye tembihlerdi...
Günü geldi ağırlaştı.. Ölüm döşeğinde bizimle helalleşti..
"Bana iyi baktınız,hakkınızı helal edin" dedi. Bana döndü yavaşça;
"Baban gelirse, O'na annem hep seni bekledi de" dedi.
Birden irkilerek doğruldu, kapıya doğru gülümseyerek:
“Hoş geldin Bey, hoş geldin.....”
Diyerek ruhunu teslim etti.
Evet ne hissediyorsunuz ?..
...
Mehmet Akif o aslanlar için en güzelini nasıl nasıl anlatmıştı:
“Vurulmuş tertemiz alnından, uzanmış yatıyor,
Bir hilâl uğruna, yâ Rab, ne güneşler batıyor!
Ey, bu topraklar için toprağa düşmüş, asker!
Gökten ecdâd inerek öpse o pâk alnı değer.
Ne büyüksün ki kanın kurtarıyor Tevhid'i...
Bedr'in arslanları ancak, bu kadar şanlı idi.
Sana dar gelmeyecek makberi kimler kazsın?
"Gömelim gel seni tarihe" desem, sığmazsın.
Herc ü merc ettiğin edvâra da yetmez o kitâb...
Seni ancak ebediyyetler eder istiâb.
"Bu, taşındır" diyerek Kâ'be'yi diksem başına;
Ruhumun vahyini duysam da geçirsem taşına;
Sonra gök kubbeyi alsam da ridâ namıyle,
Kanayan lâhdine çeksem bütün ecrâmıyle;
Mor bulutlarla açık türbene çatsam da tavan,
Yedi kandilli Süreyyâ'yı uzatsam oradan;
Sen bu âvizenin altında, bürünmüş kanına;
Uzanırken, gece mehtâbı getirsem yanına,
Türbedârın gibi tâ fecre kadar bekletsem;
Gündüzün fecr ile âvizeni lebriz etsem;
Tüllenen mağribi, akşamları sarsam yarana...
Yine bir şey yapabildim diyemem hatırana.”