SonDamLa
Sat 26 December 2009, 10:13 pm GMT +0200
Hasbihal
Ey bülbül-i ter-zebân-ý irfan,
Dem-beste nevâlarýnla vicdan.
Hem-safvet-i rzuh olan o âvâz
Oldukça harîm-i canda dem-sâz,
Pâmâlim olur bütün avâlim;
Lâhûta kadar çýkar hayâlim.
Eþvâkýma dar gelir de eb´âd,
Eyler fikrim fezâlar îcâd!
Ey nûr-i mübîni Kibriyâ´nýn,
Sînem olamaz mý âsümânýn?
Gökler mi bütün karârgâhýn?
Hiç yerlere uðramaz mý râhýn?
Ey tâir-i nâz-ý sidre pervâz,
Kalbimde olaydýn âþiyan-sâz;
Bir baþka terâne gûþ ederdin,
Rûhum gibi sen de cûþ ederdin.
Yâdýmda duran neþâidinden
Dâim cezebât içindeyim ben.
Verdikçe derûna vecd o âheng,
Dünyâ nazarýmda teng olur teng!
Âzâdesi büsbütün kuyûdun,
Bir þi´r i semâ-zemin sürûdun!
Bir ii´r-i revan ki: Cûy-i cârî
Feyziyle bahâr ý ömre sârî.
Bir naðme ki: Rûhtur, ledündür;
Kur´an gibi râsihîn içindir.
Bir nâle ki: Þevk-sûz-i idrâk
Havlinde nidâ yý "mâ-arafnâk!"
Ey þâir-i râzdân-ý mülhem,
Ben râzýna olmasam da mahrem,
Hayrân-ý kemâlinim... Beyânýn
Gûyâ ki hitâbýdýr Hudâ´nýn!
Ey subh-i ezel cebîn-i sâfý.
Envârýnýn olmaz inkisâfý
Yeldâ-yý adem cihâný alsa,
Eþbâh bütün zalâma dalsa,
Hâlâ görünür o rûhü´l-ervâh
Bir cevv-i münîr içinde sebbâh!
Ey safha-i vechi âyet-i nûr
Cebhende meâl-i kevn mestûr;
Çeþminde ziyâ yý sermediyyet
Sönmez ebedî sirâc-ý kudret.
Lâhût ile âþinâ nigâhýn,
Ecrâm þühûd-i intibâhýn!
Her dem lemeân eder o merdüm,
Mihrâký da zâhirât-ý encüm!
Her subh gelir nesîm-i dilcû
Dûþunda semîm-i nâz-ý gîsû.
Eyler yeniden hevâ-yý dîdâr
Bir nefha ile beni hevâ-dâr!
Sevdâ kesilir bütün süveydâ,
Gûyâ açýlýr nikâb-ý Leylâ
Kehvâre-i dilde nâim ümmîd
Eyler uyanýp figâný teþdîd.
Susturmak için o týfl-ý zârý,
Kalkar aranm leyâl-i târý!
Ey leyl! vekârýnýn misâli,
Yâhud bana karþý infiâli!
Vaktâ ki eder revâk-ý deycûr
Altýnda yatan cihâný mahmur,
Etrâfta kalmayýnca bir ferd,
Hem-râhým olur hayâl-i þeb-gerd,
Kalkar, gezerim garîb ü tenhâ;
Bir yer bulurum sükûnet-ârâ.
Fevkýmde semâ-yý encüm-âlûd;
Pîþimde ridâ yý leyl-i memdûd;
Yâdýmda neþâid-i kemâlin;
Karþýmda hayâl-i yâl ü bâlin;
Azâde kuyûd-i mâsivâdan,
Bîgâile havftan, recâdan;
Bir bezm-i fütûh açar ki vicdan:
Lebrîz-i safâ-yý aþk olur can.
Tasvîr deðil o zevki, hattâ
Mümkün olamaz tasavvur aslâ!
Yâ Rab o ne feyz-i cûþ ber-cûþ!
Yâ Rab o ne leyle-i ziyâ pûþ!
Yâ Rab o ne cilve cilve envâr!
Yâ Rab o ne lem´a lem´a dîdâr!
Yâ Rab o ne encümen, ne âlem!
Yâ Rab o ne mahfil-i muazzam!
Ey leyl, nehârýn olmasaydý..
Ey neþve, humârýn olmasaydý!
Bîdârýn iken uyanmasaydým;
Dünya varmýþ inanmasaydým!
Ey yâr-i vefâ-güzîn-i câným
Verdiyse melâl dâstâným,
Mu´tâdýn olan inâyetinle
Susturma bu rûh-i zân, dinle!
Hep velvele-i hayât dinse,
Düþmez bu zavallý rûh, ye´se.
Olmazsa zemin, zaman müsâid;
Feryâdýna âsüman müsâid!
Gönder bana sen de neyse derdin...
Yâdýnda mý bir zaman ne derdin?
Müstakbeli almayýp hayâle!
Gel biz dalalým bu hasbihâle!
Edvâr-ý hayât perde perde...
Allâh bilir ne var ilerde.