hafiza aise
Mon 9 May 2011, 11:55 am GMT +0200
Habbab'ın Alacağı
Görüldüğü gibi, bu günlerde bir insanın Müslüman olduğunu açıklaması, başına gelecek kötülüklere açıktan davetiye çıkarması anlamına geliyordu. Onun için birçok sahabenin Müslüman olduğunu Kureyş henüz bilmiyordu. Yedi kişi hariç, diğer Müslümanlar kendilerini gizlemek zorunda hissetmişlerdi. Bunlar, Allah Resülii Hz. Muhammed (sallallahu aleyhi ve sellern), Hz. Ebfı Bekir, Ammar İbn Yasir ve onun annesi Sümeyye, Suheyb İbn Sinan, Bilill-i H .abeşi ve Mikdiid İbn Esved idi. 209
Habbab İbnü'l-Erett, aslen hür bir insandı; henüz küçük yaşlarda iken bulunduğu yerde bir saldırı gerçekleşmiş ve o da, akrabalanyla birlikte esir alınmış, daha sonra da Mekke'ye getirilerek köle diye satılmıştı. Ümmü Enmôr adında Huzaa kabilesinden bir kadının kölesi olarak hayatını devam ettirirken Efendiler Efendisi ile tanışmış ve daha ilk günlerde Müslüman olmuştu.
Sahipsiz olduğu için, başta efendileri olmak üzere müşriklerin hiddetine muhatap olacak ve her daim şiddet soluklayacaktı. Kızgın güneş altında işkenceye tabi tutuluyor, akla hayale gelmedik hakaretlere maruz bırakıhyordu.v"
Habbab İbnü'l-Erett'in, As İbn Vüil'den alacağı vardı ve As ibn Vail bir türlü vermeye yanaşmıyordu. Borcunu tahsil etmek için yanına her gittiğinde:
209 İbn Hibban, Sahih, ı5/558 (7083); Ahmed b. Hanbel, Müsned, ı/404 (3832) 210 Bkz. İbnii'l-Esir, Üsüdü'l-Ğabe, 2/102; İbn Sa'd, Tabakat. 3/ı64, ı65; İbn Hacer, İsabe, 2/258
- Muhammed'i ve dinini inkar etmediğin sürece sana borcunu ödemem, diyor ve hakkı olanı talep ettiğinde bile bunu, dinsizliği adına malzeme olarak kullanıyordu. Yine böyle bir gün Hz. Habbab:
- Sen ölüp gitsen de, haşir meydanında haşrolacağın zamana kadar asla O'nu inkar edecek değilim, demiş ve nasılsa alacağını tahsil edeceği bir günü hatırlatmıştı ona. Ancak bu inceliği anlamak için insanda akıl ve vicdan olmalıydı. Belki zekalan vardı; ama şeytan gibi tek taraflı çalışıyordu. Onun için Habbab'a döndü ve:
- Hani ben, öldükten sonra dirileceğim ya, sana olan borcumu o gün öderim; çünkü o gün benim, birçok çocuğum ve malım olacak, diye alayetmeye başladı.'?'
Bu, semayı titretecek bir hadiseydi ve çok geçmeden huzur-u risalette yine Cibril beliriverdi. Getirdiği ayetle Allah (celle celaluhü), mü'minlerin kuvve-i maneviyesini takviye ediyor ve As gibi küstahların akıbetlerinden haber veriyordu.s>
Belki Habbab İbnü'l-Erett, o gün bir nebze rahat nefes almıştı; ama toplumda başka bir dayanağı olmadığı için başka bir gün yine Efendiler Efendisi'nin huzuruna gelecek ve halini yine O'na arz edecekti. Zira, canını dişine takarak çalışıyordu; toplumda artı bir katma değere sahipti; ama yalnızlığını bilen Kureyş'in hedefi olmaktan bir türlü kurtulamıyordu. Küçücük bir kulübesi vardı; ateşin karşısında sabahtan akşama kadar demir döver, kılıç ve kalkan yapardı. Akşam olup da kulübesinin kapısından adımını atar atmaz karşısında Kureyş'ten bir başka ateşle karşılaşır ve hep ıstırap yudumlardı. Hele bir gün, Müslüman olduğunu duyan efendisi çıkıp gelmiş ve iyice hırpaladıktan sonra el ve kolunu bağlayarak kızgın demirleri vücuduna basmış, bayılıncaya kadar işkence etmişti. Canını
211 İbn Sa'd, Tabakat. 3/164, 165 212 Bkz. Meryem, 18/77, 78
zor kurtarmıştı; çaresiz huzura gelmiş ve Allah Resülü'ne şunlan söylüyordu:
- Bizim için nusret talebinde bulunmaz mısın ya Resülallah! Ellerini açıp da bize dua etmez misin ey Allah'ın Resülü?
Onlann acınacak bu halini Allah Resülü (sallallahu aleyhi ve sellem) de zaten görüp duruyordu, ama elde başka bir çare bulunmuyordu. Ancak biliyordu ki, böylesine çetin şartlar içinden geçerken metin durmak gerekiyordu. Hem, benzeri sıkıntılan yaşayanlar, sadece kendilerinden ibaret de değildi. Cibril-i Emın'in getirdiği ayetlerde de konu dile getiriliyor ve öncekilerin başına gelenler başa gelip de yaşanmadan cennetin kolayolmadığı anlatılıyordu.vs Belki de Allah, uzun soluklu bir davayı ilk temsil edenlerde, sabır ve sebat ağırlıklı bir duruşu talep ediyor ve davasına ilk sahip çıkanlan da, yannın daha büyük sıkıntılannı tereddütsüz ve kolayca göğüsleyebilmeleri için şimdiden hazırlıyor, imtihan üstüne imtihandan geçiriyordu. Bunun için Efendiler Efendisi:
- Sizden öncekiler arasında öyleleri vardı ki, diye başladı sözlerine. Yüzünün rengi değişmiş ve adeta pembeleşmişti. Ardından da şöyle devam etti:
- Sırf iman ettiğinden dolayı alınır ve demir testere ile başından ikiye biçilirdi, ama bu bile onun dininden taviz vermesine sebep olamazdı. Sonra demir taraklarla etleri kemiklerinden parça parça aynlırdı; yine de yerinde sebat eder ve dininden taviz vermezdi. Aynı şekilde yere hendekler kazılır ve içine ateşler yakılırdı; ardından da diri diri içine atılır ve cayır cayır yakılırdı. Bütün bunlar, onu dininden döndürmeye yetmezdi.
Bunlan anlatırken Restıl-ii Kibriya, adeta zaman ve mekan üstü bir konuma gelmişti ve öncekilerin halini adeta müşahede ederek anlatıyordu. Bunlar, geçmişten bir tabloydu. Kıymetli ve büyük olan nimetler, öyle küçük gayretlerle elde
213 Bkz. İbn Hibban, Sahih, 7/156 (2897)
edilemezdi. Ne cennet ucuzdu ne de cehennem liizumsuz ... Birileri, lüzumsuz olmayan için, burada yatınm yaparken mü'minler, kıymeti bipaha olan cennet ve cemaluUah için bazı zorluklara tahammül etmeliydi. Ancak bu, sürekli karşılaşılan bir husus da değildi. Onun için işin burasında Allah Resnlü (sallallahu aleyhi ve sellem), yüzünü istikbale çevirecek ve teselli bekleyen yüzlere şunları söyleyecekti:
- Vallahi de Allah, bu işi hitama erdirecek ve nurunu tamamlayacaktır. Ta ki bir kadın, tek başına San'(i'dan yola çıkacak ve Hadremevt'e kadar gidecek ve bu yolculuğu boyunca Allah'tan başka hiç kimseden korkmayacaktır. Ancak sizler, acele ediyorsunuz.v-
San'a? Hadremevt?. O gün için, bırakın bir kadını; kervanlarla giden nice güçlü erkeğin bile yolu kesilir ve elindeavucunda ne varsa alınırdı. Ama bunları, Allah'ın Resülü söylüyorsa mutlaka gerçekleşir ve böylesine huzurlu bir dünya yeniden kurulurdu. Dolayısıyla Hz. Habbab gibi sahabeler, sıkıntılı günlerinde dişlerini sıkmaları gerektiğini öğrenmiş; böylesine bir dünyayı inşa için daha fazla gayret göstermenin gerekliliğine bir kez daha azmetmişlerdi.