Hadice
Thu 27 January 2011, 10:19 am GMT +0200
GÜVEN
İnanlar ve imanlarını bir haksızlıkla bul-
laştırmayanlar... İvşte güen onlarındır ve
doğru yolu bulanlar da onlardır.
Kur’an- Kerim
Mü’min geçene üzülüp ağlamadığı, halden şikayetçi olmadığı gibi geleceği de korku ve endişe ile karşılamaz. Geleceğin beli olmayışından ürkmez ve ona pusuda bekleyen kötü bir düşman gözü ile bakmaz. Aksine cennette imiş gibi emniyet ve güven içinde yaşar. Çünkü imanı onu güven kaynağıdır. Güven ise huzur ve sükunun meyvesidir, hatta bir çeşitidir. Güven gelecekle, insanın beklediği ve korktuğu şeylerle ilgili bir sükunettir. bu güven olmadan saadet olmaz. Hikmet sahibi birine: Neşe nedir, diye sormuşlar, güven, cevabını vermiş ve, korkan yaşayamaz demiştir.
Binaenaleyh Allah Teala’nın, cennete; güven ve selamet yurdu demesi garip karşılanmamalıdır. Cennet halkı odalarında emniyet içnidedirler. Korku ve endişeleri yoktur. Melekler onları ilk anda:
“Selamatle emniyetle giriniz”. (Hicr: 15/46)
Diyerek karşılarlar.
İmanın insana kazandıracağı emniyet ve selameti bütün genişliği ile anlamanız ve imanlı biriyle imansız biri arasında açık bir mukayese yapmanız için aşağıdaki satırları dikkatle okumanızı isitiyorum51.
(51) Porfesör Muhammed Zeki Abdülkadir’in, bir arkadaşı ağzıyla anlattığı fıkralarından özetlenerek alınmıştır.
“Ben devamlı bi korku içinde yaşıyorum. İnsanlardan ve eşyadan korkuyorum, kendimden korkuyorum. Ne servet, ne mal buna huzur verdi. Ne parlak mevki, ne sağlık huzur verdi.Kadında, sevgide, kırmızı hoş ışıkla salonlarda huzur bulamadım... Her şeyi denedikten sonra her şeyden sıkıldım.
Kendimden nefret ediyorum. Kendimden korkuyorum. Baksanıza, etrafımı hayeller sarmış! Ben yutmak için ağzını açmış bekleyen korkuyu hissetmiyor musunuz?
Neden bu? Kaygıdan mı? Kaygım yok ki! En büyük kaygım bu dünyadır. Malsa var; mevki ve itibarsa var; sıhhat,kadın, güzellik vs. vs. mevcut. Her şey elimin altında. Her şey mülkiyetimde. Öyleyse neden korkuyorum? Kimden korkuyorum?
Allah’dan mı? Hayır. Allah’ın benim hayatımda yeri yok. Öyleyse neden korkuyorum? Toplumdan mı? Ben toplumdan hoşlanmam, onunla alay ederim, onu hor görürüm. Öyleyse bu korku nereden geliyor? Ölümden mi? Belki; fakat ben ölümü aldırmam. Ondan korktuğumu sanmıyorum. ölüm benim için çıplak bir olaydır. Öyleyse bu korku nereden geliyor?
Çoğu zaman korkacak bir şey olmadığı için koruyorum. Çoğu zaman her şeyim olduğu için korkuyorum. Tokluk ve açlık, gerçekten ikisi de korkutuyor! Malım olmadığı zaman kazanmak için uğraşıyorum. Gecemi gündüzümü onu için harcıyorum. Parlak mevkimi yoksa elde etmek için bütün gayretimi sarf ediyorum. Ne gezer, her şeyim var; mal, kadın, arkadaş ve saygınlık... Herkesin elde etmek için uğraştığı, düşündüğü her şey mevcut bende. Elde etmek için beni uğraştıracak, yoracak hiç birşey yok... Hayatım bir fezadır. Endişelerim? Endişem yok... Öyleyse korkmalıyım. Korkuyorum; çünkü korkacak bir şey bulamıyorum. O tanımadığım meçhulden korkmalıyım...
Hayatta şaşkınım; çünkü hayatın zirvesine ulaştım... Hayat şimdi düşmanımdır. Hayatta ne varsa hepsine sahip oldum... Hayatın benimle alay ettiğini sezinliyorum. Hayat önümde dev gibi duruyor... fiimdi bildim neden korktuğumu; hayatın ta kendisinden korkuyorum”.