hafiza aise
Thu 26 April 2012, 06:01 pm GMT +0200
Evlendikten bir ay sonra sorunlar başladı
Nisan 2007 19.SAYI
Ayşe... / Kocaeli: 17 yaşındayım ve üç aylık evliyim. Liseyi bitirdim ve ailemden izinsiz evlendim. Aslında üniversiteyi de okumak istiyordum. Evlendikten bir ay sonra sorunlar başladı. Birbirimizi sevdiğimize inanıyorum ama eşim aşırı kıskanç ve beni hiçbir yere göndermiyor… Psikiyatra gitti ancak hala sorunlarımız devam ediyor.
Mektubunuzda belirttiğiniz bir takım hususlar üzerinde durarak sorularınızı cevaplandırmak isterim. Öncelikle ailenizin izni olmadan, çok küçük yaşta evlenmişsiniz, doğru ya da yanlış bunun üzerinde durmayacağım. Ama yine de diğer okuyuculara da faydalı olması amacıyla “Hayatınızda belirlediğiniz noktalara ulaşmadan evliliğe yanaşmayın” derim. Zira daha sonraki yıllarda sürekli “Keşke okulu bitirseydim, keşke meslek sahibi olsaydım” gibi sözlerle hayatınızın mutsuz yanlarını görebilirsiniz.
Eşinizle birbirinizi sevdiğinizi belirtmişsiniz, ama bir yandan da eşinizi tarif ederken daha ilk günden yaşadığı çelişkili duygu ve davranışlarından söz etmişsiniz. Mesela; kaçarak evlenmesi, bundan pişmanlık duyup keşke yapmasaydım demesi; size kaba davranması ve daha sonra bundan üzüntü duyması…
Eşiniz psikiyatra gitmiş, bu çok iyi bir tutum ama sadece depresyon tanısı ve verilen ilaç eşiniz için yeterli değil. Eşinize ciddi anlamda psikoterapi gerekli. Zira terapilerle, uyguladığı çelişkili davranışlarına ve kıskançlığına farkındalık kazanacağından, bunları değiştirmeye de çalışacaktır. Ayrıca hayatınız evlilikle birlikte sanki tepe taklak olmuş. Eşiniz sizi sanki toplumdan izole etmiş. Sadece eşinize bakan yönünüzle var olamazsınız. Ailenizle, arkadaşlarınızla görüşmeleriniz devam etmeli. Eşinizin kıskançlığından dolayı bunları yapamadığınızı belirtmişsiniz, sizin hayata tutunma dinamikleriniz ve bir takım kişisel ihtiyaçlarınız elinizden alınırsa aranızda ne kadar sevgi olursa olsun evliliğin devam etmesi güçleşir. Çünkü, evlilikte eşler arası sevgi kadar güven de son derece önemlidir.
Mektubunuzun sonunda sizi yargılamamamızı ve anlamamızı beklemişsiniz. Çok haklısınız. Ama bunu siz kendinize yapıyorsunuz. Mesela; ailenize ve arkadaşlarınıza sıkıntılarınızdan söz etmeyerek tüm sıkıntıları tek başınıza omuzluyorsunuz. Ayrıca etrafa mutlu görünmeye çalışarak psikolojik enerji tüketiyorsunuz. Tüm bunlarla sanki kendinizi cezalandırıyorsunuz. Lütfen sıkıntılarınızı kendinize yakın gördüğünüz insanlarla paylaşmaya çalışın ve yavaş yavaş eşinizle iletişiminizi arttırıp şahsi ihtiyaçlarınızdan kendisine söz edin. Eşler birbirini anlayıp, ihtiyaçlarını karşılamıyorsa evlilik çok zor olur. Henüz aranızda sevgi varken sorunlarınızı halletmeye çalışın.
Yasemin UÇAL ABDULLAH