ezelinur
Fri 23 July 2010, 09:10 am GMT +0200
“ERKEĞİN CENNETİ EVİDİR”
Bedenî değişiklik ile başlayan büluğ çağı, ictimaî değişikliğin ve dinî vazife ve mükellefiyetlerin de başladığı zamandır. İslâm hukukuna göre, büluğ ile kişi kendine, başkalarına ve Allah Teâlâ’ya karşı mes’ul hâle gelir. Ve bazı vazifeler yerine getirmekle mükellef olur. Bu bakımdan, geçmişte belli bir yaş sınırıyla bazı haklar ve vazifeler verilmekte ve bunlar kişiye değişmekte idi. Evlilik, bir ergin kişinin hayatındaki en önemli vâkıa olarak değerlendirilmektedir. İslâm hukuku, evliliği, sıhhatli bir nesil yetiştirilmesinin ve dolayısiyle sağlıklı bir cemiyete sahip olabilmenin tek yolu olarak görür.
Müslüman-Türk âile hayatının temelinde Peygamber Efendimiz(s.a.v.)’in, “Erkeğin cenneti evidir”sözü yatmaktadır. Kumar, içki, fuhuş ve her türlü ahlâksızlığın yasak olduğu Osmanlı cemiyetinde ev ve âile esastı. Hatta pek çok mesîre (gezinti) yerleri âileler için teşekkül ettirilmişti.
Akrabalık bağları karşılıklı mes’uliyet ve mükellefiyetler gerektirir. Ecdâdımız akrabalarına günlük ictimaî hayatta, müsafirlikte, düğün ve cenaze gibi hallerde, zor durumlarda her türlü yardımı yaparlar, hiçbir fedâkarlıktan geri durmazlar. Gerek âile ve gerekse cemiyet hayatında, küçükler büyüklere saygı, büyüklerde küçüklere sevgiyi cennete giden bir yol, rızâ-i ilâhiye kavuşturacak bir vesîle olarak kabul ederler... Yaşlılar her zaman âile bakılmışlardır.
Ecdâdımız âileye ve âile fertlerine karşı mes’uliyet, mükellefiyet v vazifelerini yerine getirmede destek olabilmesi için, iki büyük müessese kurmuşlardır.
1-Maddî destek kaynağı olan VAKIFLAR,
2- Mânevî destek kaynağı olan DEGÂHLAR...
Bu müesseseler, ecdâdımız Selçuklu ve Osmanlı dönemlerinde en yüksek seviyede tatbikata geçirilmiş ve cemiyetin pek çok yükünü üstlenmişlerdi. Binlerce vakıf insanlara ırk, din, renk, milliyet, cinsiyet ve sınıf ayırımı yapmadan hizmet vermişlerdir. Sadece Allah rızası için... Dergahlar ise, Allâh’ın veli kullarının riyâset ve nezâretinde bir çeşit tesânüd (sosyal dayanışma), mânevi huzur ve ferahlama merkezleriydi. Dergahlar kan bağı üzerine değil de Allah aşkı ve rızâsı üzerine kurulmuş müesseselerdi.
Hulâsa, cemiyetin sağlıklı ve güçlü olması, ancak âilelerin sağlıklı ve güçlü olmalarıyla mümkündür. Bu bakımdan âilenin birliğine, bütünlüğüne ve âile fertlerinin maddî ve mânevî yönden iyi olmalarına ehemmiyet vermeliyiz. Âile; karşılıklı itimat, doğruluk, dürüstlük, mes’ûliyet, bağışlama, sabır, musâmaha, şefkat, sevgi ve saygı esasları üzerine binâ edilir. Bu güzel hasletleri hiçbir zaman gözardı etmemeliyiz.
Bedenî değişiklik ile başlayan büluğ çağı, ictimaî değişikliğin ve dinî vazife ve mükellefiyetlerin de başladığı zamandır. İslâm hukukuna göre, büluğ ile kişi kendine, başkalarına ve Allah Teâlâ’ya karşı mes’ul hâle gelir. Ve bazı vazifeler yerine getirmekle mükellef olur. Bu bakımdan, geçmişte belli bir yaş sınırıyla bazı haklar ve vazifeler verilmekte ve bunlar kişiye değişmekte idi. Evlilik, bir ergin kişinin hayatındaki en önemli vâkıa olarak değerlendirilmektedir. İslâm hukuku, evliliği, sıhhatli bir nesil yetiştirilmesinin ve dolayısiyle sağlıklı bir cemiyete sahip olabilmenin tek yolu olarak görür.
Müslüman-Türk âile hayatının temelinde Peygamber Efendimiz(s.a.v.)’in, “Erkeğin cenneti evidir”sözü yatmaktadır. Kumar, içki, fuhuş ve her türlü ahlâksızlığın yasak olduğu Osmanlı cemiyetinde ev ve âile esastı. Hatta pek çok mesîre (gezinti) yerleri âileler için teşekkül ettirilmişti.
Akrabalık bağları karşılıklı mes’uliyet ve mükellefiyetler gerektirir. Ecdâdımız akrabalarına günlük ictimaî hayatta, müsafirlikte, düğün ve cenaze gibi hallerde, zor durumlarda her türlü yardımı yaparlar, hiçbir fedâkarlıktan geri durmazlar. Gerek âile ve gerekse cemiyet hayatında, küçükler büyüklere saygı, büyüklerde küçüklere sevgiyi cennete giden bir yol, rızâ-i ilâhiye kavuşturacak bir vesîle olarak kabul ederler... Yaşlılar her zaman âile bakılmışlardır.
Ecdâdımız âileye ve âile fertlerine karşı mes’uliyet, mükellefiyet v vazifelerini yerine getirmede destek olabilmesi için, iki büyük müessese kurmuşlardır.
1-Maddî destek kaynağı olan VAKIFLAR,
2- Mânevî destek kaynağı olan DEGÂHLAR...
Bu müesseseler, ecdâdımız Selçuklu ve Osmanlı dönemlerinde en yüksek seviyede tatbikata geçirilmiş ve cemiyetin pek çok yükünü üstlenmişlerdi. Binlerce vakıf insanlara ırk, din, renk, milliyet, cinsiyet ve sınıf ayırımı yapmadan hizmet vermişlerdir. Sadece Allah rızası için... Dergahlar ise, Allâh’ın veli kullarının riyâset ve nezâretinde bir çeşit tesânüd (sosyal dayanışma), mânevi huzur ve ferahlama merkezleriydi. Dergahlar kan bağı üzerine değil de Allah aşkı ve rızâsı üzerine kurulmuş müesseselerdi.
Hulâsa, cemiyetin sağlıklı ve güçlü olması, ancak âilelerin sağlıklı ve güçlü olmalarıyla mümkündür. Bu bakımdan âilenin birliğine, bütünlüğüne ve âile fertlerinin maddî ve mânevî yönden iyi olmalarına ehemmiyet vermeliyiz. Âile; karşılıklı itimat, doğruluk, dürüstlük, mes’ûliyet, bağışlama, sabır, musâmaha, şefkat, sevgi ve saygı esasları üzerine binâ edilir. Bu güzel hasletleri hiçbir zaman gözardı etmemeliyiz.