rabia
Tue 16 March 2010, 10:27 am GMT +0200
Dosta Bağlılık
Bu dünyayı seninle sevmişim ben Benim sensiz bu dünya nemdir.
ey DOST
(Zeyneb Hatun)
Dost, benim ruhumun yarısı onda; onun ruhunun yarısı da bende olandır. Ruhlarımız birbiriyle bütünleşir ve tam hâle gelir. Belki de biz, iki ayrı cesed bir ruh veya ruh içinde ruh gibiyiz...
Dostluk, herkesin yaşadığı, fakat pek az insanın tanıdığı hayat muammasında, yine pek az insana nasib olan yüce bir payedir. O payeden nasibi olan bu, kemmiyette az; ve fakat keyfiyet, değer ve kıymette her türlü aded ve riyazî ölçülerden vareste talihlilerdir ki, dostluğun hakiki neşvesine bürünür ve bütün kâinata, dostluk şarkısının hazin, buruk fakat sürûr bahseden güftesini terennüm ederler...
Dostluk, sevgi ile kazanılır; müsamaha ile korunur ve tefani sırayla, (ebed) kadar yeni olmanın, derin ve engin mânâsına erer.
Dost, kaybedilmez ancak çok zor kazanılır. Aristo:"Dostlarım! dünyada dost yoktur" derken, işte bu zorluğa işaret etmektedir. Dünyada yoktan daha az bir şey olsaydı, herhâlde mevcuduna kıyasla, hakiki dost olurdu, dersem; sözümde bir, mübalâğa aranmasın. Şu kadar var ki, onun kıymet ve değeri azlığında değil; belki, az olusu kıymet ve değerinde aranmalıdır!
Dost bulmak için aramak; aramak için de görmek şarttır. Ya görüp bulduktan sonra! İşin en çetin yeri burada: Gözlerini yumup körü körüne bağlanma!...
Düşmanı mağlûp edecek en kuvvetli silah, dostların sadâkat ve bağlılığıdır. Hudeybiyeyi fetih yapan işte bu sırdır. Kanâatımca: Rahmani bir düşünceye sahib olmak ve her zaafını yenmiş bir sevginin, üstüste kavislerinde dolaşmak ancak, ruh ve maddesiyle ve her türlü kemmî buutların ötesinde bir yığın baharın arasından geçmekte olan bir (DOSTUN) eteklerine tutunup, Ölesiye ve tükenesiye, sadâkat, sebat ve saygıdan zerrece taviz vermeksizin ona sımsıkı bağlanmakla mümkün olacaktır. Fethin muamması da bu duyguda saklıdır...
Descartes: "İnsanın kendini sevk ve idare etmek için kendi gözlerinden istifade etmesi, şüphesiz, gözü kapalı başkaları ardınca yürümekten çok daha hayırlıdır; fakat kapalı gözlerle tek başına kendini sevk ve idare etmektense, bu son vaziyette bulunmayı tercih etmek daha iyidir" der. Halbuki dostsuz insan ruhunun yarısını kaybetmiş insandır. Yarım bir ruhla kendini sevk ve idare etmesi ise mümkün değildir. Öyleyse bu durumda olan kişinin yapacağı tek müsbet hareket, güvendiği ve itimat ettiği bir dostunun ardı ve arkasınca, yürüyüp gitmek olacaktır.
Hem, hâdiseler arasındaki irtibatları değerlendirerek, yaptığı terkib ile, yarını, dün ve bugünü gibi gören dehânın çocuklarının dışında, kaçımız hayat muamması ve bu muammanın önümüze çıkardığı karanlık dehlizler karşısında gözlerimizin bağlı olmadığını iddia edebiliriz? Hayır, bu yersiz ve yetersiz iddiaları bir tarafa iterek, realitelerin iktiza ettirdiği şartlara uygun ve muvaffık hareket etmek mecburiyetinde hatta mahkûmiyetindeyiz: Solugundaki renklerle (DOST'U) tanımak; ışıldayan gölgesinin göz/ere akseden parıltısıyla karanlık ufuklara bakmak; gönül aydınlanınca, onun gölgesinde ısınmak; ve güneşte üşüyünce DOST' U kalbe gömmek!... İçinde DOST'U taşıyan bir tabut olmak ve böylece ebedî yaşamak!...
Dost, ifâdelerime mânâ kazandıran bir şifredir. Maksadım bu dört harfi çerçeveleyen şu dörtlükte gizlidir:
Şafak vaktini beklerken
Şakaklarına düştü ak
O ufku seyretmekteyken
Şakaklarındaydı şafak
Şemseddin NURİ
Bu dünyayı seninle sevmişim ben Benim sensiz bu dünya nemdir.
ey DOST
(Zeyneb Hatun)
Dost, benim ruhumun yarısı onda; onun ruhunun yarısı da bende olandır. Ruhlarımız birbiriyle bütünleşir ve tam hâle gelir. Belki de biz, iki ayrı cesed bir ruh veya ruh içinde ruh gibiyiz...
Dostluk, herkesin yaşadığı, fakat pek az insanın tanıdığı hayat muammasında, yine pek az insana nasib olan yüce bir payedir. O payeden nasibi olan bu, kemmiyette az; ve fakat keyfiyet, değer ve kıymette her türlü aded ve riyazî ölçülerden vareste talihlilerdir ki, dostluğun hakiki neşvesine bürünür ve bütün kâinata, dostluk şarkısının hazin, buruk fakat sürûr bahseden güftesini terennüm ederler...
Dostluk, sevgi ile kazanılır; müsamaha ile korunur ve tefani sırayla, (ebed) kadar yeni olmanın, derin ve engin mânâsına erer.
Dost, kaybedilmez ancak çok zor kazanılır. Aristo:"Dostlarım! dünyada dost yoktur" derken, işte bu zorluğa işaret etmektedir. Dünyada yoktan daha az bir şey olsaydı, herhâlde mevcuduna kıyasla, hakiki dost olurdu, dersem; sözümde bir, mübalâğa aranmasın. Şu kadar var ki, onun kıymet ve değeri azlığında değil; belki, az olusu kıymet ve değerinde aranmalıdır!
Dost bulmak için aramak; aramak için de görmek şarttır. Ya görüp bulduktan sonra! İşin en çetin yeri burada: Gözlerini yumup körü körüne bağlanma!...
Düşmanı mağlûp edecek en kuvvetli silah, dostların sadâkat ve bağlılığıdır. Hudeybiyeyi fetih yapan işte bu sırdır. Kanâatımca: Rahmani bir düşünceye sahib olmak ve her zaafını yenmiş bir sevginin, üstüste kavislerinde dolaşmak ancak, ruh ve maddesiyle ve her türlü kemmî buutların ötesinde bir yığın baharın arasından geçmekte olan bir (DOSTUN) eteklerine tutunup, Ölesiye ve tükenesiye, sadâkat, sebat ve saygıdan zerrece taviz vermeksizin ona sımsıkı bağlanmakla mümkün olacaktır. Fethin muamması da bu duyguda saklıdır...
Descartes: "İnsanın kendini sevk ve idare etmek için kendi gözlerinden istifade etmesi, şüphesiz, gözü kapalı başkaları ardınca yürümekten çok daha hayırlıdır; fakat kapalı gözlerle tek başına kendini sevk ve idare etmektense, bu son vaziyette bulunmayı tercih etmek daha iyidir" der. Halbuki dostsuz insan ruhunun yarısını kaybetmiş insandır. Yarım bir ruhla kendini sevk ve idare etmesi ise mümkün değildir. Öyleyse bu durumda olan kişinin yapacağı tek müsbet hareket, güvendiği ve itimat ettiği bir dostunun ardı ve arkasınca, yürüyüp gitmek olacaktır.
Hem, hâdiseler arasındaki irtibatları değerlendirerek, yaptığı terkib ile, yarını, dün ve bugünü gibi gören dehânın çocuklarının dışında, kaçımız hayat muamması ve bu muammanın önümüze çıkardığı karanlık dehlizler karşısında gözlerimizin bağlı olmadığını iddia edebiliriz? Hayır, bu yersiz ve yetersiz iddiaları bir tarafa iterek, realitelerin iktiza ettirdiği şartlara uygun ve muvaffık hareket etmek mecburiyetinde hatta mahkûmiyetindeyiz: Solugundaki renklerle (DOST'U) tanımak; ışıldayan gölgesinin göz/ere akseden parıltısıyla karanlık ufuklara bakmak; gönül aydınlanınca, onun gölgesinde ısınmak; ve güneşte üşüyünce DOST' U kalbe gömmek!... İçinde DOST'U taşıyan bir tabut olmak ve böylece ebedî yaşamak!...
Dost, ifâdelerime mânâ kazandıran bir şifredir. Maksadım bu dört harfi çerçeveleyen şu dörtlükte gizlidir:
Şafak vaktini beklerken
Şakaklarına düştü ak
O ufku seyretmekteyken
Şakaklarındaydı şafak
Şemseddin NURİ