hafiza aise
Fri 6 January 2012, 06:29 pm GMT +0200
Çocuklarımın eğitiminde tek başıma kaldım
Kasım 2007 26.SAYI
Aliye Yüksel / Artvin: Ben 36 yaşında dul bir hanımım. Büyük oğlum üniversiteyi kazandı. Diğeri ise lisede okuyor. Eşini kaybetmiş bir hanım olarak hem toplum içinde hem de çocuklarımın eğitimi konusunda yetersiz kaldığımı düşünüyorum. Büyük oğlum bazen baba rolünü üstleniyor. Bazen de “Ben sizin babanız değilim” diyor. Sanırım sorumluluk almaktan korkuyor. Çocuklarının eğitimi konusunda tek başına kalmış bir anneye neler önerirsiniz?
Bir anne olarak hem eşinizi kaybetmiş olmanın üzüntüsünü taşıyan, hem de eşinin sorumluluğunu yüklenmiş, çocuklarını yetiştirmek için gayret gösteren bir hanımsınız. Elbette ki zamanımızda böyle bir anne olmak kolay değil. Ama şunu da vurgulamak isterim ki çocukların herhangi birinin babalık rolünü tamamıyla üstlenmesi doğru bir davranış değil. Çünkü o, genç bir erkek. Bir baba kadar hayatı tanımıyor ve onun görevlerini üstlenecek kadar tecrübesi de yok. Onun vazifesi öncelikle eğitimini tamamlamak olmalı. Çocuğunuz üniversiteyi kazanmış; bu başarısından dolayı onu tebrik etmelisiniz. Çocuğunuzun baba rolünü yüklenmesi onu aşan, çok büyük bir sorumluluktur. Ancak bu, çocukların hiç sorumluluk almayıp, bütün görevleri annenin üstlenmesi anlamına gelmez. Mesela çocuğunuz belirli bir ölçüde aile ekonomisine katkıda bulunabilir. Onunla konuşup, bu konuda yardımcı olmasını teşvik edebilirsiniz.
Hem anne hem de baba rolünü üstlenmiş bir ebeveyn olarak çocuklarınızın iyi bir eğitim almasını istiyorsanız, önce kendinizi yetiştirmenizi tavsiye ediyoruz. Kendinizde varolan ve çocuklarınızı rahatsız eden hususları onlarla samimi bir şekilde paylaşmalısınız. Ayrıca sizin de onlarda gördüğünüz, memnun olmadığınız davranışları da paylaşmanız gerekiyor. Aksi takdirde daha zorlu durumlar yaşayabilirsiniz. Bu tür paylaşımlar olmadığı takdirde tüm yükü anne üzerine alacağı için zamanla agresif davranışlar görülebilir. Bu da çocuklarınızı olumsuz yönde etkiler. Babanın yokluğu büyük bir travmadır zaten. Bir de annenin şefkati yerine agresif davranışlarla karşılaşan çocuk için bu durum daha travmatik olabilir; hele çocuk ergenlik döneminde ise çok dikkat edilmesi gerekir.
Anne olmanın sorumlulukları babalıktan daha fazladır. Anne önce bu durumu kabullenmeli. Sonra kendini hem duygusal hem de eğitsel olarak yetiştirmeli. Güçlü bir anne olduğunu çocuklarına hissettirmeli. Çocuklarına karşı müsamahalı olmalı. Anne manen güçlenebileceği yerlerden beslenmeye çalışmalı. Çocukları çok fazla eleştirmemeli. Onların olumlu davranışlarını pekiştirilmeli. Hayata dair olumlu, teşvik edici sözlerle desteklemeli. Bu durumda olan anneye komşu ve akrabaların takınacağı tavır da çok önemli. Aslında yakın akrabalardan biri (bu amca, dayı olabilir) babalık rolünün bir kısmını üstlenebilir. Gençler de kendileri için model teşkil edecek erkek figürünü tanımış olurlar. Bu durumda annenin görevi de hafifler. Akrabanın manevi desteği hem anne hem de çocuklar için büyük moral kaynağı olur.
Yasemin UÇAL ABDULLAH