hafiza aise
Thu 29 March 2012, 03:01 pm GMT +0200
“Böyle giderse galiba kızımı delirteceğim”
Ekim 2007 25.SAYI
Sinan … / İstanbul: Ben, biri 3,5 yaşında diğeri 4 aylık iki çocuk babasıyım ve 29 yaşındayım. Son zamanlarda aşırı sinirliyim, her şeye bağırıyorum. Büyük kızım, bebek eve geldikten sonra çok şımardı ve ben artık tahammül edemiyorum. Ona ve eşime sürekli bağırıyorum. Zaten sinirli bir insandım daha da sinirli oldum. Az önce okuduğum bir haberden bunun depresyon olabileceğini anladım. Normalde depresyona falan inanmazdım ama artık inanmaya başladım. En çok üzüldüğüm konu, böyle giderse galiba kızımı delirteceğim. Akşam yine annesine bağırmaya başlamıştım ki çocuk önce kulaklarını kapatarak bağırmaya başladı sonra da ayaklarıma sarıldı. Bu durum beni hiç kimsenin anlayamayacağı kadar üzdü. Sabahtan beri aşırı derecede moralim bozuk geziyorum. Lütfen bana bir yol gösterin. Selamlar.
Eve gelen her yeni bebek tabi ki yaşamımıza yeni anlamlar ve farklı deneyimler katar. İlk çocuk, gelen ikinci bebeğin doğumundan fazlasıyla etkilenir. Kızınızın gösterdiği tüm tepkiler şımarmak değil, olsa olsa bundan sonra daha az sevileceğinin kaygısıdır. İhtiyaç duyduğu sevgi ve ilgiyi kendisine gösterirseniz bu tarz huysuzluklar yapmayacak, kendini sevgi yönünden daha güvende hissedecektir.
“Artık iyice sinirli oldum” diyorsunuz, sanırım bu sadece ikinci bebeğin doğumuyla alakalı bir durum değil. Öfkenizi arttıran sebepleri söylememişsiniz ve bu öfkeden dolayı karınıza bağırdığınızı ifade ediyorsunuz. Depresyonda olduğunuzu tahmin ediyorsanız bir psikiyatrist ya da psikologtan destek alabilirsiniz. Verdiğiniz örnek çok manidar.
Kızınız gösterdiğiniz öfkeden ne kadar etkileniyor olmalı ki ayaklarınıza kapanmış. Yeterince üzüldüğünüzü belirtmişsiniz. O halde her şeyi düzeltmeye başlayabilirsiniz. Kızınız zaten yeni kardeşe alışmanın zorluğunu kendince yaşarken babası tarafından hayatı daha da zorlaştırılmamalı. Bütün çocuklarda ikinci kardeşle birlikte regresif (gerileyeci) tutumlar görülür. Örneğin, bize başvuran danışanlarımızda tuvalet terbiyesine alışmış bir çocuğun kardeş doğumundan sonra tekrar altını ıslattığını gözlemleyebiliyoruz. Ya da konuşmaya başlamış bir çocuğun kardeşi gibi “agu” kelimelerine geri döndüğü çokça rastlanan bir vakadır. Kızınız tüm tepkilerini huysuzluk yaparak ortaya koyuyor olabilir. Lütfen bu zorlu döneminde ona sabır ve hoşgörüyle davranın.
Kardeş doğumu, çocuk tarafından sütten kesildikten sonra hayatında karşılaştığı ikinci acı gerçektir. Ve bu gerçeği kabullenmesi kolay olmayacaktır. Siz her defasında, her çocuğunuzun sizin için biricik olduğunu kendisine ifade edin.
Çocuk, anne ve babanın gönlünden ve dünyasından silineceğini zannedebilir. Böyle olmadığını ise sizin şefkatli tutumunuz gösterecektir.
Babanın aileyi düzenleyici rolü olduğu için yaşadığınız bu zorlu durumda aktif rol alarak büyük çocuğunuzla daha çok ilgilenip annenin yükünü hafifletebilirsiniz böylece kızınız sizin sıcaklığınızı daha net hissedecektir.
Durumunuzun farkında olmanız pozitif bir sinyal; zira insanlar bazen yaşadıkları olayların içinde öylesine kaybolurlar ki bulundukları hali pek göremezler. Farkındalık çözümün yarısı olduğu için bir yanda kendi tedavinizi sürdürürken bir yandan kızınızın gönlünü tekrar fethetmeniz sanırım daha doğru olacaktır.
Yasemin UÇAL ABDULLAH