hafiza aise
Tue 15 May 2012, 02:49 pm GMT +0200
BİR KİBRİT MİSALİ
Ekim 2011 73.SAYI
Haftada 3 gün diyalize giriyordu. Yaklaşık 8-10 yıldır… Yaşlanmıştı artık, günleri de şaşırıyordu. Elhamdülilah yürüyebiliyordu, ayaktaydı hala. Bazen şaşırsa da günleri kendi ayaklarıyla gelebiliyordu diyalize.
Bir zamanlar gençti o da, ne yürekler fethetmişti belki de. Ne kalpler kırmış, ne kalpler kazanmıştı zamanında. Koşuşturmacalar, dünü hatırlatmayan yeni günler sona ermişti onun için artık. Tekdüze yaşıyordu şimdilerde. 3 günü diyalizde, 3 günü de evde içtiği suyu hesaplamakla geçiyordu. Zordu yaşadıkları ama imtihanın ucunda sabretmek, en önemlisi şükredebilmek vardı…
Ona bakarken birden kötü hissettim kendimi. Şu güzellik, şu gençlik, şu koşuşturma nereye kadar? El çabukluğu, her şeye çene yarıştırma, her istediğini giyme nereye kadar, ne zamana kadar?
Hepsi fani, hepsi gelip geçici, hepsi bir göz yanılgısı sanki. Bir kibrit yanar da son kısma gelince söner ya! İnsanoğlu işte böyle “doğuyor, büyüyor ve ölüyor!..”
Gençlik hiç bitmeyecekmiş gibi geliyor insanoğluna, hep aynı yaşta kalacakmış gibi. Allah’ın yarattığı vücudu kendi nefsimize göre şekillendirip kullanıyoruz hoyratça. Bilmiyoruz bir gün gelip o hoyratlığın sağlığımıza mal olacağını. Düşünmüyoruz yaşlanınca elin yardımına muhtaç kalacağımızı.
Yusuf amca bana çok büyük bir ders verdi bugün. Geçen her saniyenin, her dakikanın, her saatin önemini anlamamı sağladı. Çok çabuk geçiyor zaman. 1 dakikanın bile boş geçirilmemesi gerektiğini anlattı bana yaşadıkları. Ve geriye dönüp baktığımda malayani ile dolu olmayan bir hayat bulmamayı öğretti…
YELDA KÜÇÜK