Rüveyha
Sun 2 November 2014, 02:27 pm GMT +0200
Benim İçin Büyük, İnsanlık İçin Mütevazi Bir Adım!
Serhat Albamya | Haziran 2013 | TENCERE
Ne zaman siz sevgili gönül dostları için Tencere’yi yazmaya kalkışsam beni bir heyecan basar, elim ayağıma dolanır. Daha doğrusu dolanırdı. Bir ay önceden gelecek ay ne yazacağım diye düşünmekten karnıma ağrılar girerdi. Baktım ki son zamanlarda Tencere’yi pek de sıkılmadan büzülmeden rahatça oturup yazıyorum, acaba dedim, ben alıştım mı yazmaya.
Bir arkadaşım derdi ki bir şeyi kırk sefer yapmadan o senin kabiliyetin haline gelmez. Birden bu sözü geldi aklıma. Yoksa kırk sayı oldu mu diye merak ettim ve raftan sizlere selam verdiğim ilk sayıyı alıp baktım ve tam elli bir aydır Tencere’yi yazdığımı fark ettim. Meğer o rahatlık buradan kaynaklanıyormuş. Tabi elli bir ay olduğunu görünce üzülmedim de değil. Ellinci sayı özel yazısını kaçırmıştım. Tam kendimi evlilik yıldönümünü unutan zavallı beyler gibi hissedecektim ki, aklıma bir önceki yıl geciktirip yollayamadığım Mayıs sayısı geldi. Öyleyse bu yazı elli birinci değil ellinci yazı, yani tam isabet! Doğru yerdeydim.
Dile kolay, elli ay. Sabahattin abi ile mesaiye kaldığımız bir akşam yemeğe gittiğimiz yörük çadırında yemek beklerken, uzun bir sessizliğin ardından görevlilerden birinin gelip; “Burası artık yörük çadırı değil, parti merkezi!” demesi ve Sabahattin abinin benden bunu yazmamı istemesi üzerinden tam elli sayı geçmiş. İlk zamanlar acaba bu ay bir şey bulabilecek miyim, acaba bu ay sayfama ne koyabilirim diye karın ağrıları çekerken, birkaç sayıdan sonra anladım ki bende bir numara yok. Ay sonu ne oluyorsa o sıkışıklık anında bir şeyler yazıyoruz.
Şimdi lafı uzatmadan herkese teşekkür ediyor, elli sayıdır kafanızı şişirdiğim için özür diliyorum. İnşallah yüzüncü sayı yazısını yazmak da nasip olur.
Not: Zekai abi, umarım o Mayıs ayında yazıyı neden geciktirdiğimi şimdi anlamışsındır. Bak, eğer o ay yazımı vaktinde yollasaydım ellinci sayı yazısını kaçıracaktım. Her işte bir hayır var, haydi bundan da ibret alalım.
Kayda Değer Diyaloglar
Geçtiğimiz günlerde öğretmen arkadaşlar okula giderken köy yolunda bir kaza atlatmış, takla atan arabadan çok şükür kimse zarar görmeden sağ salim kurtulmuşlar. Olayın hemen sonrasında da yoldan geçenlerin yardımıyla arabayı çevirip, yolun kenarındaki kanala yerleştirmişler. Bir süre sonra gelen insan evladının ilk söylediği söz:
– Oooo siz rallici misiniz ya, nasıl ortalamışsınız o kanalı öyle!..
Yahu insan önce bir geçmiş olsun der, sonra şaka yapar, hatta mümkünse hiç yapmaz.
***
Muhabir sağanak yağmurun altında bir ilkokul öğrencisini çevirmiş soruyor:
– Bugün okullar tatil edildi haberin var mı?
– Var.
– Peki şimdi ne yapacaksın?
– Eve gidip dün yapmadığım ödevimi bitireceğim!
Sizin anlayacağınız tatil bu haylaz çocuğa yaramış.
Mahalleden Haberler
Mahallenin yavuz hırsızı Sansar Sami zor günler geçiriyor. Geçtiğimiz hafta gecenin bir vakti girdiği bir dairede iş başındayken salonun ortasında hayalet gördüğünü iddia ederek polise sığınan Sansar Sami, yaşadığı şokun etkisini atlatmak için bir de psikolojik destek almak zorunda kalmış. Korkudan ne yapacağını şaşıran Sansar Sami mikrofonlarımıza konuştu:
– Eve girdim, her şey gayet normaldi. Ama salona girince yerde oturan hayalete benzer birini gördüm. Başına çarşaf geçirmiş ortada oturuyordu. Önce tek kişi vardı ama sanki birden çoğalıverdiler. Ne olduğunu anlayamadan attım kendimi camdan aşağı. Hem ayağımı burktum hem meslekten soğudum! Şimdi ben bir daha nasıl başka bir eve gireceğim? Sansar Sami gibi bir yeteneğin göz göre göre yok olmasının hesabını kim verecek?
Ev sahibine durumu sorduğumuzda ise cevap hayli ilginçti:
– Valla, ben örtümü çekmiş, tesbihimle baş başaydım. Bir gürültü oldu ama ne olduğunu anlamadım. Açıkçası pek de ilgilenmedim. Ne diyim, öyle her eve girerse, hayalet de görür başka şeyler de… Ne güzel, hırsızlığı bırakmasına vesile olmuşuz. Çok şükür!