- Bağışlayıcı Tavır

Adsense kodları


Bağışlayıcı Tavır

Smf Seo Versiyon , -- Seo entegre sistem.

Array
neslinur
Thu 15 July 2010, 03:53 pm GMT +0200
1. Bağışlayıcı Tavır
 

Peygamberlik   görevinin   tümünde   Hz.   Peygam-ber(s.a.v.)'in hoşgörü ve sabrını görmekteyiz. Hz. Peygamber(s.a.v.), son derece a ffedici ve hoşgörülü olduğundan ve böyle olmayı sevdiğinden dolayı kendisiyle ilgili bir haksızlık ve saygısızlık karşısında kimseyi kırmamış, hatta kmamamış-tır. Zaten bu ahlâk, yolunu kaybedip ürkmüş nefisleri doğru yola davet eden peygamber yöntemidir. Bu yöntem ile insanla­ra yaklaşarak onlarla yakınlık kurmuştur. Sıradan insanlara böyle davranan Hz. Peygamber, bu özelliğini kendisine eziyet eden, kendisiyle savaşan, her türlü baskı ve işkence yöntemini kullanan ve çeşitli tuzaklar kuran düşmanlarına da göstermiş­tir. Daima kendi hakkından feragat etmiş, şahsına yapılan suçları bağışlamıştır. O'nun bu davranış şekli bîr çok olayda gözlenebilir.

Hz. Peygamber insanları anlar, muhatabın psikolojik şartlarına göre davranırdı. Onların hatalarını bu psikolojilerine verir ve onları affederdi.

Bedir'de dağılmış Mekkelilerin takibi sırasında, Pey­gamberimiz bazı yakınlarının öldürülmemesi emrini verdi. Bu savaşta düşman saflarında bulunan babasının, amcasının ve kardeşinin öldürülmüş olmasından dolayı pek üzgün olan Ebû Huzeyfe Bin Utbe, isyankâr bir havaya girip, "Biz babaları­mızı, kardeşlerimizi, amcalarımızı öldürüyoruz. O bize "Am­camı  öldürmeyin!" diyor. ALLAH'a yemin ederim ki eğer Ab-bas'la karşılaşırsam, kellesine ilk kılıç darbesini ben indire­ceğim" der. Bu saygısızlık karşısında Hz. Ömer, Ebû Huzey-fe'yi öldürmek için izin ister ve "Bu adam münafık ve kâfir oldu" der. Hz. Peygamber: "O ne kâfir, ne de münafık oldu. O babasının, kardeşinin, amcasının ölümünden duyduğu üzüntüyle böyle konuştu" der [284] ve Ebû Huzeyfe'nin bu isyanını anlayışla karşılar.

Bir defasında Hz. Hamza'yı sarhoş görünce fevkalâde öfkelendi. Hz.Hamza İçkiden kızarmış gözlerini kendisine doğru çevirerek haykırdı: "Sizler de kimsiniz? Ecdadımın kö­lelerinden başka nesiniz!?" Bu sözleri Hz. Hamza'nın sarhoş­luğuna veren Rasûlullah, hiçbir şey demeden oradan uzaklaş­tı." [285]

Hz. Peygamber kendisine büyü yapan ve uzunca bir dönem hasta yatmasına sebep olan Leb'id b. A'sam'a da herhangi bir ceza vermemiştir. Lebid'in sihir yaptığı kendisine vahiy yolu ile bildirilmiş olmasına rağmen, onu cezalandırmak şöyle dur­sun azarlamayı bile düşünmemiştir. Olaydan sonra Rasûlullah, Lebid'i huzuruna getirtmiş, o da suçunu itiraf etmiştir. Bu iti­raftan sonra Hz. Peygamber, onu a ffetmiştir. [286]

Yemâme'nin hükümdarı olan Sümâme b. Üsal, Rasûlul-lah(s.a.v.)'m Medine'ye hicretinden önce Mekke'yi ziyaret et­mişti. Bu ziyarette Rasûlullah, kendisini İslâm'a davet et­tiğinde Sümâme, şu sert cevabı vermiştir: "Bir daha bu teklifini tekrarlarsan seni öldürürüm." [287] Daha sonra aynı şahıs, Rasû-lullah(s.a.v.)'m kendisine gönderdiği bir elçiyi de öldürmeye kalkmış ve ancak amcasının araya girmesiyle bundan vazgeç­miştir. [288]

Daha sonra Hz. Peygamber(s.a.v.)'in Necid tarafına gönderdiği bir tim Sümâme b. Üsal'ı yakalayıp Medine'ye ge­tirdiler. Mescidin direklerinden birisine bağladılar. Onu di­reğe bağlı olarak gören Peygamberimiz onu tanır, daha önce kendisine yaptığı hakaretlerden herhangi birini ona yapmak şöyle dursun, ona saygı gösterilmesini ister. Hatta kendi evin­den ona yiyecek gönderir. Üç gün sonra da onu hiçbir fidye al­maksızın serbest bırakır. Bu eşsiz davranış üzerine Sümâme orada bulunan bir hurma ağacının altına girer ve yıkanır. Daha sonra mescid'e gelerek kelime-İ şehâdet getirip Müslüman o-lur.[289]   Hatta Yemame halkı irtidat ettiği zaman bile o, Müslümanlığma devam eder.

Hz. Âİşe, İfk Hadisesi'ndeki masumluğu ortaya çıktık­tan sonra, Hz. Peygamber'e serzenişle konuşmuştu. Babası Hz. Ebû Bekir, bu sözleri işitince, üzerine yürüyüp elleriyle ağzını kapadı ve: "Dilin kopsun!" diye beddua etti. Hz. Peygamber ona müdahale ederek: "Hayır, bırak onu, konuşsun. O, gerçekten büyük bir üzüntü yaşadı." Dedi [290] ve onun içini boşaltmasını tabiî karşıladı.

Hz. Peygamber canına kastedenlere bile bağışlayıcı tav­rı ile muamele etmiştir.

Uhud savaşında atılan taşlarla dişi kırılıp, dudağı ve başı yarıldığı [291] zaman kan yüzüne doğru akmaya başlamıştı. Müşriklere beddua etmesi için kendisine başvuran Sahâbîlere o halde bile "Ben lânetleyici olarak değil, ancak Hakka çağına ve rahmet olarak gönderildim."  [292]diyerek beddua et­meyi reddetmiştir. Hatta kavmine acımaktan da kendisini a-lamamış ve şöyle demiştir:

"Kendilerini Rablerine davet eden Peygamberlerinin yü­zünü kana bulayan bir kavim nasıl felah bulabilir?" [293]

O, bütün bu davranışları ve eziyetleri şahsına yönelik olarak yorumlamış, kişisel sıkıntılarından dolayı insanlara lanet etmeyi veya beddua okumayı rahmet sıfatı ile bağdaştırmarmştır.

Bir gün Rika' Gazvesinde, öğle sıcağı bastırdığı bir esna­da, bol yapraklı ve gölgeli olan bir ağacın altında istirahate çekilerek uyumuştu. O sırada bir Bedevî gelerek onu Öldürmek istemiş ve o ağaçta asılı bulunan kılıcı alarak, Rasülul-lah(s.a.v.)'m başucuna dikilip şöyle demişti: "Söyle bakayım seni şimdi benim elimden kim kurtaracak?" Hz. Peygamber ona cevaben: "ALLAH" demiştir. O sırada adamın elinden kılıç yere düştü. Hemen Hz. Peygamber kılıcı aldı ve: "Şimdi seni benim elimden kim kurtaracak?" dedi. Adam titrek bir sesle: "Ne olur beni öldürme! Şayet intikam alacaksan da, intikam aianlarm en hayırlısı ol" dedi. Hz. Peygamber de onu affetti ve serbest bıraktı. Adam da kavmine döndü ve "Ben şu anda insanların en hayırlısının yanından geliyorum." [294] diyerek, Hz. Peygamber(s.a.v.)'in bu davranışını övdü. Bu tutum o adamın Müslüman olmasını ve daha sonra da onun etkisiyle kavminden birçok kişinin de Müslüman olmasını sağlamıştır.

Hz. Peygamber (s.a.v.), kendisini zehirlemek isteyen Yahudi bir kadım (Zeynep binti Hars'ı) da affetmiştir. Hadise Hayber seferinde cereyan etmiştir. Kadın pişirdiği koyuna ze­hir katarak Hz. Peygamber ve Ashabına ikram eder. Onun koyuna zehir kattığını anlayan Hz. Peygamber bu durumu, der­hal Ashabına duyurur. Ne var ki bundan önce lokmayı ağzına koyan Bişr b. Berâ zehirin tesiriyle önce fenalaşır, bir müddet sonra da veüat eder. Bişr ölmeden önce Hz. Peygamber, kadını çağırarak bu işi niçin yaptığını sorar, O da: "Kendi kendime,SEVGİ

eğer Muhammed gerçekten bir Peygamber ise, ALLAH kendisine haber verir ve ona zehir tesir etmez. Değilse ölür, ondan kurtu­luruz diye düşündüm" şeklinde cevap verir. Rasûlullah, kadı­nın bu cevabı üzerine onu affeder ve ceza vermez. [295] Ancak Bişr ölünce onu cezalandırır. Çünkü, artık kul hakkı devreye gir­miştir. Görüldüğü gibi, Hz. Peygamber (s.a.v.), ilk önce onu ce­zalandırma yoluna gitmemiş, şahsına yapılan bu kötü eylemi affetmiştir.

Çok az da olsa zaman zaman Peygamberimizin öfkelen­mesine de şahit olunmaktadır. Hz. Peygamber'İn, hayatında çok az da olsa Öfkelendiği insanlar olmuştur. Bunlar bir pey­gambere karşı yapılmayacak şekilde davranışta bulundukla­rından O'nu öflelendirmişlerdir. Çok az olan bu olaylardan örnekler verelim.

Ensâr'dan bir zatla, muhacirlerden olan Zübeyr b. Avvâm (r.a.)'ın "Harre" bölgesinde arazileri birbirlerine komşu idi. Hurma bahçelerini sulama yüzünden bu ikisi ihtilâfa düşerler. Durumu Hz. Peygamber'e iletirler. Hz. Peygamber de: "Ey Zübeyr! önce sen sula, suyu sonra da komşuna sal" der. Ancak, Ensâr'dan olan zat buna razı olmaz; aksine, kızar. Hz. Pey­gamberi de Zübeyr'i halasının oğlu olduğu için korumakla it­ham eder. Bunun üzerine Peygamberimiz (s.a.v.) çok kızar ve Zübeyr'e duvara ulaşıncaya kadar suyu tutmasını söyler. [296]

Çok ender olarak ettiği bedduayı da rahmete dönüştür-

müştür. Bir gün yanma gelip söyledikleri ile Peygamberimizi kızdıran iki kişiye beddua eder. Adamlar çıkınca Hz. Âişe'nin uyarısı üzerine ona şöyle der:

"Ben Rabbime dedim ki: ALLAHım! Ben bir insanım (Her­kes gibi bazen hoşnut olur ve bazen kızarım) öyle ise mü'minle-rin hangisine beddua edersem bunu onun hakkında günahların­dan arınma, sevaplarının da artma vesilesi kıl."[297].