saniyenur
Sat 30 July 2011, 10:00 pm GMT +0200
Ayının Dostluğu
Büyük bir yılan, bir ayıya sarılmış boğuyordu. O sırada oradan geçmekte olan yürekli biri, ayının feryatlarını duydu. Hemen yardıma koştu. Ayıyı kurtardı. Ayı, kendini ölümden kurtaran bu yiğidin peşine takıldı. Sadık bir köpek gibi onu takip etmeye başladı. Bir zaman sonra, yiğit hastalanıp yatağa düştü, Ayı da sevgisinden ve bağlılığından, başında beklemeye başladı. Oradan geçen bir tanıdığı, yiğide sordu: ''Bu ayı senin başında niçin bekliyor?'' Yiğit de ayıyı yılandan kurtarma hadisesini anlattı. Tanıdık, ''Ahmağın dostluğu, düşmanlıktan kötüdür. Bu ayıya güvenme. Sana ne gibi zararı dokunacağını bilemezsin'' dedi. Yiğit, ''Sen kıskançlığından böyle konuşuyorsun. Şundaki sadakat ve sevgiye bir baksana.'' Tanıdık, ''Ahmakların sevgisi aldatıcıdır. Benim kıskançlığım, onun sevgisinden daha iyidir. İnsana, hayvanı tercih etme. Ayıyı yanından uzaklaştır'' dediyse de dinletemedi. ''Senin işin Allah'a kaldı, ne yaparsan yap'' deyip yiğidin yanından ayrıldı. Yiğit, ayıdan vazgeçmedi. Bir müddet sonra da uykuya daldı. Sineğin biri gelip, yiğidin yüzüne kondu. Ayı sineği kovaladı. Sinek tekrar geldi, tekrar kovaladı. İnatçı sineği birkaç defa kovalayan ayı, fena halde kızdı. Eline kocaman bir kaya parçası aldı. Yiğidin yüzüne konan sineği öldürmek için, elindeki kayayı adamın yüzüne indirdi. Kaya adamın yüzünü parçalayıp, beynini dağıttı. İyilik yapayım derken, dostunu öldürdü.
***
İnsan, ayı mesabesindeki nefsiyle dost olmamalıdır. Nefsin arzu ve isteklerinden uzaklaşmalıdır. Nefsin dostluğunun sonucu hüsrandır.