hafiza aise
Sun 16 September 2012, 11:35 am GMT +0200
ANNE BABAMIN HASTALIĞI BENİ YIKTI
Temmuz 2012 82.SAYI
Merhaba ben İstanbul’dan Mehmet. Benim çok sevdiğim bir ailem var, her zaman saygıda kusur etmediğim, gönüllerini hoş tutmaya çalıştığım annem ve babam var. Bir yıl önce annemin mide kanseri olduğunu öğrendik ve yıkıldım ben. “Her şey Allah’tan” deyip teslimiyetimi kaybetmemeye çalıştım. Ancak 6 ay önce de babamın akciğer kanseri olduğunu öğrendik. Şimdi dua etmekten başka bir şey gelmiyor elimden. Onlarla aynı evde yaşıyorum. Onlara üzüntümü belli etmemek için büyük çaba sarf ediyorum. Dua etmekten başka yapacak hiçbir şeyim yok. Ben üzülüp onları da üzmek istemiyorum. Bana ne önerirsiniz? Psikolojim bir yılda alt üst oldu.
Mehmet... / İstanbul
Mehmet Bey, önce geçmiş olsun dileklerimi iletmek isterim. Bulunduğunuz durum hayli zor. İnsanın sevdiklerini hasta görmesi çok zor, hele bir de bu hastalığın adı kanser olursa çok daha zor. Üzüldüğünüz herhangi bir konuda acınızı bastırmadan yaşarsanız ruhsal anlamda kendinizi daha iyi hissedersiniz ve böylece aileniz için gereken yardımı yapabileceğiniz performansınızı kaybetmemiş olursunuz. Duygularınızı yok sayıp, görmezlikten gelmeniz, gizlemeye çalışmanız ruhsal anlamda sizi tüketeceğinden çok daha çabuk yıkılabilirsiniz.
İnanan insanlar bilirler ki yaşanan hiçbir şey beyhude değildir. Rabbimiz’in hiçbir fiiliyatı (haşa) abesle iştigal değildir. Bazen ruhsal kaslarımızın gelişebilmesi için bu tür zorluklarla Rabbimiz bizi karşı karşıya bırakır. Önemli olan bu imtihanda Rabbimiz’in bize ne öğretmek istediğine dikkat etmemizdir. Çünkü her imtihan insanoğluna bir şeyi öğretme vasıtasıdır. Fakat tüm bu öğrenmelerin içinde eğer duygularınıza yer verip, rahatlayamazsanız bu imtihanın size ne öğrettiğini fark edemeyebilirsiniz. Böylesi büyük acılar karşısında illa güçlü olmamız gerekmiyor, özellikle duygusal anlamda. En yakınlarımız acı içindeyken bizim duygusal anlamda güçlü olmaya çalışmamız çok yorucudur.
Hayata tutunurken davranışlarımızın daha dengeli seyredebilmesi ancak duygularımıza nefes aldırmakla mümkündür. Hayatın getirileri bu kadar sıkarken duygusal anlamda da kendi üzerimize bu denli gitmemiz ancak bir tüketim psikolojisidir.
Evlat olarak ebeveyninizi zaten sevip saydığınızdan söz ediyorsunuz. Şu sıralar size düşen görev elinizden gelen her türlü desteği vererek onlara yardımcı olmanızdır. Rabbim yar ve yardımcınız olsun.
Yasemin U. SALİHOĞLU