- Zulmü Önlemek

Adsense kodları


Zulmü Önlemek

Smf Seo Versiyon , -- Seo entegre sistem.

Array
neslinur
Thu 15 July 2010, 03:36 pm GMT +0200
a. Zulmü Önlemek
 

İslâm dini maslahat açısından şu beş temel değeri koru­mayı hedef alır: Canı muhafaza, Mah muhafaza,

Nesli muhafaza, Aklı muhafaza, Dîn'i -muhafaza,

Bunlardan cam, malı ve nesli hukuk kuralları ile, aklı ve dîn'i ise eğitmek suretiyle korumayı hedefler.

Hukuk kurallarının geçerli olduğu alan, bizim konumu­zun dışındadır. Bu konuda Rasûlullah(s.a.v.)'ın tutumu da çok açık ve nettir. "Hukukun üstünlüğü" kuralını daima savunmuş insanlara ilân ettiği kurallara uymayanları, kim olursa olsun, cezalandırmıştır. Çünkü bu kurallar toplum düzenini korumaya yöneliktir. Sonuç itibariyle de kul hakkını korur. Bu noktada düşünülmelidir ki; Hz. Muhammed, Peygamber olmasının ya­nında bir devlet başkanıdır. Bu misyonu sebebiyle toplumda adaleti tesis etmek ve zulmü engellemek amacıyla çeşitli ted­birler almak zorundadır. Cezanın bir yönü de adaleti gerçek­leştirmesidir. Toplumsal hayatla ilgili hususlarda bireyi ce­zalandırmak adaletin de gereğidir. Adalet ise rahmetin içer­diği anlamlardan birisidir. Cezalar suçlunun dünyada bir ta­kım bireysel ve toplumsal hakları ihlâl etmesinin karşılığı­dır. Allah'ın emrine karşı gelme daha çok uhrevî cezanın ko­nusu içine girmekte, bu da kul hakkı hariç olmak üzere tevbe veya Allah'ın affı ile düşebilmektedir. [307]

Hz. Peygamber bir yönüyle de siyaset adamıdır. Öyleyse tebliğ görevinin tabiî seyri içerisinde, karşısına çıkan siyasi ağırlıklı engellemelere, siyasi ağırlıklı çözümler üretmeye

mecbur kalmıştır. Bu mecburiyetin sonunda da bazen, cezalan­dırmaya başvurmuştur. Hz. Peygamber özellikle bir kısım si­yasî suçluya, canilere, mücadelesine engel olmak isteyen ve aşırı gidenlere hak ettikleri cezaları vermekten de geri dur­mamıştır. Ayrıca bu tutum benzeri tavır takınması muhtemel kişilere maruz kalacakları akıbeti göstermek, böylece onları bu davranışlardan caydırmak ve frenlemek gayesi de gütmü­ştür.

Lüzumlu hale gelen cezalandırmanın başında ancak "misliyle mukabele" vardır. Âyette şöyle buyurulur:

"Kötülüğün cezası da ona denk bir kötülüktür. Fakat kim bağışlar ve (kendisiyle düşmanı arasını) düzeltirse, onun mükâfatı  Allah'a  aittir.   O,  elbette zâlimleri sevmez," [308] '

Zulmün ve fesadın yaygınlaşması söz konusu olacaksa, o zaman ferdin veya devletin bağışlaması da doğru olmaz. Hak eden, cezasını çekmelidir, zalim taraf misliyle ceza gör­mediği takdirde, mazlum tarafta intikam hislerinin kaba-rarak tahdit ve kontrolü imkânsız taşkınlıklara yol açması bu sebeple de düşmanlıkların sürüp gitmesi ihtimali ortaya çıkar. Aile ve.hatta kabîle ve aşiretlerin tükenip gitmesiyle neticelenen kan davalarının kaynağında bu çeşit tatmin edil­memiş hisleri bulmak mümkündür. Misliyle ceza bunları önle­yecektir.

Burada dikkat edilecek husus, dinin kabul edilmesi nok-asmda bir zorlama veya cezaya başvurulmamış olmasıdır.

Zaten bu durum Kur'ân'da da açıkça ilân edilmiştir.

"Dinde zorlama yoktur. Çünkü doğruluk, yanlışlıktan apaçık  bir  şekilde  ayrılmıştır." [309]

Bu duruma göre kimseyi zorlamaya gerek yoktur. Zaten din gönülle bağlanılacak, tamamen psikolojik ve içsel bir feno­mendir. Doğru ve yanlış yollar da ortaya çıktığına göre ,herkes kendi özgür iradesi ile yolunu seçecek, ya Allah'ın kopmayan sağlam kulpuna tutunacak, yahut da kendi his ve arzularının götürdüğü çıkmazlara girecektir. Onun için, yolunu ayrı bir kul­varda görenlere baskı yapmak yoktur.

Allah yolunu seçtiğini ilân edenlerin ise davranışları O'nun isteklerine uymazsa, günah denilen dini suç ortaya çıkar. İşlenen günahlar iki yönlüdür:

1-Günahın işlenmesi 2-Günahın aleniyet kazanması

Şüphesiz günahın bu iki yönü de kötüdür. İkisinin de ortadan kaldırılması için İslâm bir takım tedbirler alır. Fa­kat, özellikle cezalandırma suretiyle tedbir aldığı hususlar yukarıda zikredilen ikinci noktanın önlenmesi amacına yöne­liktir.

Bireyin kendisini ilgilendiren bir günahın, aleniyet ka­zanarak yaygınlaşması, İslâm'ın kabul edeceği bir durum değildir. Onun için işin bu kısmında cezalandırma usullerini devreye sokar.

Cezalandırmanın amacı genelde suçun aleniyetine ve ya­yılmasına engel olarak, toplumsal vicdanı ve yapıyı korumak, özelde ise suçu önlemek, suçluyu ıslah etmektir.[310] Bu tedbir de toplum düzenini koruduğu ve toplumu bireyin içinde rahatça yaşayıp, ihtiyaçlarını giderebileceği bir ortama kavuşturduğu İçin, bir yönü ile rahmettir.

Medine'de Müslümanların tamamen serbest bir ortam bulmaları ve her türlü davranışı rahatça ortaya koyabilmele­ri, Rasûlullah (s.a.v.)'ın da rahatça ceza uygulamasına imkân tanımıştır. Ancak şu hususun özellikle altını çizmek gerekir ki, Rasûlullah (s.a.v.)'m kıyamet gününe kadar inanan bütün insanlara hüküm getiren kişi olması hasebiyle, bütün zaman­lara hitap eden bîr ölçü ortaya koyması gerekirdi. Bu sebeple Rasûlullah (s.a.v.), çeşitli zamanlarda değişik cezalar uygu­lamıştır. Bilinmelidir ki, cezalar istenmeyen davranışlar İ-çindir ve bu tür davranışlar da her zaman olabilecektir. Hal­buki Rasûlullah (s.a.v.)'ın hiçbir zaman ceza uygulamasından yana olmadığını görmekteyiz. Hatta kendisinin eğitiminden sorumlu bulunduğu kimselere, asla ceza uygulamadığını müşa­hede etmek, eğitimciler açısından dikkate alınması gereken bir husustur.[311] Üstelik Rasûlullah (s.a.v.), yukarıdaki hadis­te de görüldüğü gibi, imkân bulunduğu müddetçe ceza uygulan­mamasını tavsiye etmektedir.

Hukuk kurallarının sert ve suçun tam karşılığı olması -kısas- mantığıyla tertip edilmesinin sebebi, Câhiliyye dönemi insanlarının -ki bunlar daha sonraki dönemin Müslümanla-rıdır- son derece acımasız, katı kalpli, örflerine bağlı bir ha­yat tarzını benimsemiş olmalarına bağlanabilir. Düşünün ki o dönem de haram ayları diye bir uygulama vardır. Dört ay var ki, bunlarda kabilelerin birbirleri ile savaşmaları yasak­lanmıştır. Herkes bu konuda uzlaşma içindedir. Bunun dışında savaş serbesttir. Yani toplumun ömrü kabile savaşları ile geç­mektedir. İnsanlar rahat bir nefes alabilmek, bir miktar ken­dilerine gelebilmek için belli bir dönemi "Savaş Tatili" ilân ediyorlar ki bu dört ayda savaşsız bir vakit geçirebiîsinler. Böyîe alışkanlıkları olan bir topluma gelen hukuk sisteminin de, suçu önleyebilmesi, onun ancak intikamcı bir yönünün olma­sıyla mümkün olabilmektedir.

Sözün burasında konumuzu hiç ilgilendirmeyen, fakat günümüzde İslâm dünyasının belki en önde gelen problemine, yani hukuku düzenleme problemine, değinmek yerinde olacak­tır.

21. yüzyıla girerken, adı sulh ve sükûn olan bir dinin savaş dini mi, barış dini mi olduğu ciddî olarak tartışılmaktadır. Bunun çeşitli sebepleri vardır. Bunun konumuzu ilgilen­diren yönü, geniş Müslüman kitle tarafından da, İslâm dininin barıştan çok savaşı, uzlaşmadan çok cihadı, affetmekten çok cezalandırmayı tercih eden bir din imiş gibi algılanmasıdır.

Hz. Peygamber suçluları cezalandırırken kabalığı, hoy­ratlığı, onun şahsiyetini rencide edici tavırları yasaklamış, kendisi yapmadığı gibi, insanların da yapmalarını engelle­miştir. Böylece suçlunun şahsiyetini korumuş, onu İslâm toplumunun bir ferdi olarak kabul ettiğini açıkça ortaya koymuştur. Suçlunun dışlanması O'nun daima kaçındığı bir tavır olmuştur. Bunun sonucunda suç işleyen insanlar hukuk düzeninin gereği, cezalarını çektikten sonra, İslâm'dan ve toplumdan soğuma-mışîar; aksine onun içinde kendilerine yer bulabilmişlerdir. Toplum da suçlunun bu durumunu içine sindirmiş ve onu kabul­lenmiştir.

Cezalandırmanın Rasûlullah(s.a.v.)'ın resmî hayatına girmesi, biraz da hayatın gerçeklerinden kaynaklanır. İslâm hayatı ve yaratılışı iyi tanıyan ve insanı hayat ve yaratılış gerçeğine uygun olarak eğiten bir realist bir tavra sahiptir. Böyle olunca onun cezalandırmaları insanın yüceltilmesi gay­retlerinden başka bir şey değildir. Ayrıca yapılan hatalar yüzünden ceza çekmek de bir rahmettir. Zaten bir hadiste Hz. Peygamber bu mânâyı şöyle ifade eder:

"Allah bir kuluna hayır murad ederse onun cezasını dün­yada verir. Şayet şerri murad ederse onu günalnyla baş başa bırakarak ahiret gününde  cezalandırır." [312]

Şüphesiz Hz. Peygamber , insanların sapıklık içerisinde oldukları, bir hakikat, bir kurtarıcı bekledikleri bir dönemde gelmiş ve onlara doğru yolu göstermiştir. İnsanlar onun getir­diği din sayesinde birçok fenalıklardan, yağmalardan, savaş­lardan kurtularak insanlığa yakışır bir hayata kavuşmuşlar­dır.

Konuyu Yaşar Nuri Öztürk'ün sözleriyle bitiriyoruz:

"Sömürülüp ezilen kitle ve fertlerin, merhamet terane­siyle avutulmalarına gelince, İslâm, hakları gasp edilenleri bu haklar için mücadeleye çağırır ve hakkı yerde bırakanı zalim ve günahkâr olarak nitelendirir. Hakkın sahibine ia­desini, merhamete bırakmak İslâm'ın mantığıyla uyuşmaz. Merhamet, hakkı gasp edileni susturma aracı değil, haklarını tamamen almış olan insanı sevip kucaklama yoludur. Ezilip kahra uğratılan kitlelerin dertlerini merhametin tedavi et­mesini beklemek İslâmî bir yol değildir. "Bir yanağına vurana, öteki yanağını çevir" mantığı İslâm'la bağdaşmaz. Yanağına vurulan, hakkını, aynıyla karşılık vererek alır. Merhamet, birbirlerinin yanaklarına vurmayanların, birbirlerini daha çok anlayıp sevmelerinin sanatıdır. Onuru, haysiyeti, emeği, gayreti heder edilmiş insanların kurtuluş yolu merhamet değil, hakkı almaktır. Merhamet; onuruna saygı gösterilen kitleler içinde, daha ileri bir kucaklaşma yolunu açar. Müca­dele gerektiren ihlâl ve gaspları merhamete bırakmak bir zulümdür. O halde, ihlâl ve gasp ettiği haklan kendisinden almak için mücadele şuurundan yoksun insanlara ikram ve ih­sanda bulunanlar, kendilerini merhamet kahramanı değil, za­lim saymalıdırlar. Bir insanın elinden alınan haklarından bir kısmını ona geri vermek, nasıl merhamet olur?" [313]