neslinur
Sun 18 July 2010, 03:55 pm GMT +0200
بســـم الله الرحمن الرحيم
Şükrün Hakikatini ve Mahiyeti
Sabır ile şükürden her biri kendi aralarında, tartılmalarını, hangisinin ağır hangisinin hafif olduğunun bilinmesini istediler. Bu ise, ancak bunlardan her birinin bilinmesinden sonra mümkün olur. Biz şimdiye kadar sabrın hakikatini, kısımlarını ve nevilerini zikrettik. Şükrün hakikatini ve mahiyetini zikredeceğiz.
Sihah'da zikredilmiştir ki, Şükür; sana iyilik yapanı, yapmış olduğu iyilikden dolayı övmendir. Nitekim, "Şekertuhu ve şekertu lehü = ona şükrettim" denilir. Bu kelimenin, lam harfiyle kullanılması daha fasihdir. Zira Allah Teala:
"Sizden ne bir karşılık isteriz, ne de teşekkür" (İnsan / 9) buyurmuştur.
Bu ayet-i kerimedeki, "şeküren" kelimesinin, "el-kuud" gibi mastar olma ihtimali olduğu gibi, "el-berud, el-kefur" gibi cemi olması ihtimali de vardır.
"Eş-Şükranü: teşekkür etme, iyilik bilme" bu kelimenin zıddı, "el-küfranü: iyilik bilmemek"tir.
"Teşekkertü lehü" kelimesi manaca; "şekertü lehü" gibidir.
Az yem ile idare eden hayvana; "eş-şekür" denir.
Şiddetli yağmur yağdığı vakit; "iştekeret es-sema'ü" denir.
Meme sütle dolduğu vakit; "iştekere ed-dar'ü" denir.
Bir ağacın gövdesinin etrafında filizler çıktığı vakit; "şekiret eş-şeceretü" denilir.
"Eş-şükru" kelimesinin türeyişi üzerinde biraz düşün, ve "şükr"ün lügattaki manasını, emredilen şükrün manasını, Rabbin mükafatı olan şükrün manasını bir mukayese et. Bunların hepsinde ziyade ve artma manasını bulursun.
Verilen yeme nisbetle daha çok etlenen hayvana; "dabbe-i şekür" denir.
Bir kulun şükrünün üç rüknü ve esası vardır ve o kulun şükredici olabilmesi için bu üç rüknün ve esasın bulunması lazımdır.
1 - Birincisi: kulun üzerinde bulunan Allah'ın nimetini itiraf etmesidir.
2 - İkincisi: kulun bu üzerinde bulunan nimetten dolayı Allah Teala'ya hamd-ü sena etmesidir.
3 - Üçüncüsü: kulun kendisine verilmiş olan nimetleri Allah'ın rızasını kazanma yolunda sarfetmesidir.
Şükrün Hakikatini ve Mahiyeti
Sabır ile şükürden her biri kendi aralarında, tartılmalarını, hangisinin ağır hangisinin hafif olduğunun bilinmesini istediler. Bu ise, ancak bunlardan her birinin bilinmesinden sonra mümkün olur. Biz şimdiye kadar sabrın hakikatini, kısımlarını ve nevilerini zikrettik. Şükrün hakikatini ve mahiyetini zikredeceğiz.
Sihah'da zikredilmiştir ki, Şükür; sana iyilik yapanı, yapmış olduğu iyilikden dolayı övmendir. Nitekim, "Şekertuhu ve şekertu lehü = ona şükrettim" denilir. Bu kelimenin, lam harfiyle kullanılması daha fasihdir. Zira Allah Teala:
"Sizden ne bir karşılık isteriz, ne de teşekkür" (İnsan / 9) buyurmuştur.
Bu ayet-i kerimedeki, "şeküren" kelimesinin, "el-kuud" gibi mastar olma ihtimali olduğu gibi, "el-berud, el-kefur" gibi cemi olması ihtimali de vardır.
"Eş-Şükranü: teşekkür etme, iyilik bilme" bu kelimenin zıddı, "el-küfranü: iyilik bilmemek"tir.
"Teşekkertü lehü" kelimesi manaca; "şekertü lehü" gibidir.
Az yem ile idare eden hayvana; "eş-şekür" denir.
Şiddetli yağmur yağdığı vakit; "iştekeret es-sema'ü" denir.
Meme sütle dolduğu vakit; "iştekere ed-dar'ü" denir.
Bir ağacın gövdesinin etrafında filizler çıktığı vakit; "şekiret eş-şeceretü" denilir.
"Eş-şükru" kelimesinin türeyişi üzerinde biraz düşün, ve "şükr"ün lügattaki manasını, emredilen şükrün manasını, Rabbin mükafatı olan şükrün manasını bir mukayese et. Bunların hepsinde ziyade ve artma manasını bulursun.
Verilen yeme nisbetle daha çok etlenen hayvana; "dabbe-i şekür" denir.
Bir kulun şükrünün üç rüknü ve esası vardır ve o kulun şükredici olabilmesi için bu üç rüknün ve esasın bulunması lazımdır.
1 - Birincisi: kulun üzerinde bulunan Allah'ın nimetini itiraf etmesidir.
2 - İkincisi: kulun bu üzerinde bulunan nimetten dolayı Allah Teala'ya hamd-ü sena etmesidir.
3 - Üçüncüsü: kulun kendisine verilmiş olan nimetleri Allah'ın rızasını kazanma yolunda sarfetmesidir.