GizEmLi_yAzaR
Tue 11 December 2007, 03:36 am GMT +0200
Tasavvufun insan için önemini ve İslam dininin bir rüknü olduğunu şöyle ifade etmek mümkündür:
Ashab-ı biram, tabiîn ve tebe-i tabiîn İslam aleminin en hayırlı insanları olarak kabul edilmiş, bunun böyle olduğunu, bizzat Peygamber Efendimiz sallallahu aleyhi ve sellem açık olarak bildirmiştir
"İnsanların hayırlısı benim devrimdekilerdir. Sonra bunların arkasından gelenler ve onların arkasından gelenlerdir. Ondan sonra yalan yayılacak, onların sözlerine ve fiillerine itimat etmeyin."(Buhari, Şehadet:9, Müslim, Fezailü’s-Sahabe:210)
Bu konu da Abdülaziz Debbağ Hazretleri de şöyle buyurmuştur:
"Bu insanlar (ashab-ı kiram ve tabiîn) hep Hakk'a bağlı, daima Hak'tan bahseden, uyandıkları zaman zikirle uyanan ve hareketleri ile Hakk'la beraber olan insanlardı. Müstesnası pek nadirdir."
Ashab-ı kiram ve tabiîn esasen özlerinde saf oldukları için onlarda hayır da çoktu. Vücutlarında ve alınlarında, Hakk'ın nuru parlardı. Onlarda ilim zahir olmuş, görünür hale gelmişti. İçtihad derecesine ulaşmışlardı. Bu insanlardan sonra zulmet, Ümmet-i Muhammed'i boğmaya başladı. Niyetler bozuldu ve arzulara fesat karıştı. İşte, bu selefin adet ve yaşayışlarından uzaklaşılmaya başlandığı için tasavvuf ve tarikat insanlar için zorunlu hale gelmiştir.
Şer'i sorumluluk iki kısımdır:
1- Zâhiri amel.
2- Bâtınî amel.
Zâhirî amel; kişinin cismi ve âzâlarının yerine getirmesi gerekli emirler ve nehiylerdir. Bunlar, namaz kılmak, oruç tutmak, zekât vermek, zina yapmamak, hırsızlık yapmamak, içki içmemek gibi sorumluluklardır.
Bâtınî amel denilen; kalbe yönelik olan emir ve nehiyler, birinci kısma binaen daha önemlidir. Çünkü insanın maneviyatı, zâhirî amellerine temel oluşturur. İmansız olarak yapılan ibadetin yerini bulması beklenebilir mi? Bunun için manevi amel, zâhirî amelden daha önemlidir. Nitekim Allah-u Zülcelal, âyet-i kerimede şöyle buyurmuştur:
"...Kim Allah'ın Rahmetine müstahak olmak için Rabbiyle karşılaşmayı temenni ediyorsa salih amel yapsın, Allah'a ibadette şirk koşmasın." (Kehf; 110)
Allah-u Zülcelal bu ayet-i kerimede kalbi halis tutmayı emretmektedir. Peygamber Efendimiz sallallahu aleyhi ve sellem’de ashab-ı kirama kalbin ıslahını emretmiş ve kalplerini o cihete "teveccüh" ettirmiş, yönlendirmiştir. Bunun için kalbin gizli olan hastalıklardan temizlenmesinin gerekliliğini bildirerek şöyle buyurmuştur:
"Uyanık olun, insanın cesedinde bir et parçası vardır. Eğer o et parçası iyi olursa, bütün vücut iyi olur. Eğer o fesada uğrarsa bütün vücutta fesada (bozulmaya) uğrar. Dikkat edin o da kalptir."(Buhari, İman:39, Müslim, Sehv:107, Müsakat:20)
Allah-u Zülcelal'in nazargâhı, yani insanları değerlendir-meye tabi tutarken baktığı yer insanların kalbidir. Peygamber Efendimiz sallallahu aleyhi ve sellem bu konuda şöyle buyurmuştur.
"Muhakkak Allah sizin cesetlerinize, suretlerinize bakmaz. Tam tersine, kalplerinize bakar."( Müslim, Bir ve Sıla: 4651)
Bu hadis-i şerifte kalbin ıslahı için teşvik, kalbin temizliği için emir vardır.
Öyle ise bizlere düşen görev, kalbimizdeki kötü sıfatları izale edip, yerine güzel ahlak ve Allah-u Zülcelal'in hoşuna gidecek sıfatları yerleştirmektir. Çünkü insanın Allah'a karşı salih olabilmesi için kalbinin ıslah olması şarttır.
Allah-u Zülcelal bir ayet-i kerimede:
"0 gün ne mal, ne de oğullar fayda vermez; Ancak Allah'a selim bir kalble gelen (fayda görür.)" ( Şûara; 88-89 )
Başka bir âyet-i kerimede ise:
"İman edenlerin Allah’ı anma ve O’ndan inen Kur’an sebebiyle kalplerinin ürpermesi zamanı gelmedi mi? Onlar daha önce kendilerine kitap verilenler gibi olmasınlar; onların üzerinden uzun zaman geçti de kalpleri katılaştı, onlardan bir çoğu yoldan çıkmış kimselerdir." (Hadid; 16)
Bunun için insan kalbini kötü sıfatlardan, manevi hastalıklardan temizlemelidir. Bu kalb temizliği de ancak tasavvufu yaşamakla mümkündür.
Tasavvufun ilk şartı, kalbi Allah'ın zatından başka her şeyden temizlemektir. Bunun anahtarı ise kalbi, Allah'ın zikrinde istiğrak (zikir nurunun kalbi kaplaması) haline vardırmaktır.
Evet, şânı anlatıldığı gibi olan bu tasavvuf yolunda, nasıl şüphe izi aranır. Bütün mü’min kardeşlerimizi akılları ile şuurlu olarak düşünmeye davet ediyoruz. İslamın temel rükunlarından biri olan "ihsan makamını" yakalamak, ancak onun alameti olan tasavvufla mümkündür.
Tasavvuf, emir ve nehiy tahtında sabretmektir.
Tasavvuf, isterse kovsun sevgilinin kapısına baş koymaktır.
Ashab-ı biram, tabiîn ve tebe-i tabiîn İslam aleminin en hayırlı insanları olarak kabul edilmiş, bunun böyle olduğunu, bizzat Peygamber Efendimiz sallallahu aleyhi ve sellem açık olarak bildirmiştir
"İnsanların hayırlısı benim devrimdekilerdir. Sonra bunların arkasından gelenler ve onların arkasından gelenlerdir. Ondan sonra yalan yayılacak, onların sözlerine ve fiillerine itimat etmeyin."(Buhari, Şehadet:9, Müslim, Fezailü’s-Sahabe:210)
Bu konu da Abdülaziz Debbağ Hazretleri de şöyle buyurmuştur:
"Bu insanlar (ashab-ı kiram ve tabiîn) hep Hakk'a bağlı, daima Hak'tan bahseden, uyandıkları zaman zikirle uyanan ve hareketleri ile Hakk'la beraber olan insanlardı. Müstesnası pek nadirdir."
Ashab-ı kiram ve tabiîn esasen özlerinde saf oldukları için onlarda hayır da çoktu. Vücutlarında ve alınlarında, Hakk'ın nuru parlardı. Onlarda ilim zahir olmuş, görünür hale gelmişti. İçtihad derecesine ulaşmışlardı. Bu insanlardan sonra zulmet, Ümmet-i Muhammed'i boğmaya başladı. Niyetler bozuldu ve arzulara fesat karıştı. İşte, bu selefin adet ve yaşayışlarından uzaklaşılmaya başlandığı için tasavvuf ve tarikat insanlar için zorunlu hale gelmiştir.
Şer'i sorumluluk iki kısımdır:
1- Zâhiri amel.
2- Bâtınî amel.
Zâhirî amel; kişinin cismi ve âzâlarının yerine getirmesi gerekli emirler ve nehiylerdir. Bunlar, namaz kılmak, oruç tutmak, zekât vermek, zina yapmamak, hırsızlık yapmamak, içki içmemek gibi sorumluluklardır.
Bâtınî amel denilen; kalbe yönelik olan emir ve nehiyler, birinci kısma binaen daha önemlidir. Çünkü insanın maneviyatı, zâhirî amellerine temel oluşturur. İmansız olarak yapılan ibadetin yerini bulması beklenebilir mi? Bunun için manevi amel, zâhirî amelden daha önemlidir. Nitekim Allah-u Zülcelal, âyet-i kerimede şöyle buyurmuştur:
"...Kim Allah'ın Rahmetine müstahak olmak için Rabbiyle karşılaşmayı temenni ediyorsa salih amel yapsın, Allah'a ibadette şirk koşmasın." (Kehf; 110)
Allah-u Zülcelal bu ayet-i kerimede kalbi halis tutmayı emretmektedir. Peygamber Efendimiz sallallahu aleyhi ve sellem’de ashab-ı kirama kalbin ıslahını emretmiş ve kalplerini o cihete "teveccüh" ettirmiş, yönlendirmiştir. Bunun için kalbin gizli olan hastalıklardan temizlenmesinin gerekliliğini bildirerek şöyle buyurmuştur:
"Uyanık olun, insanın cesedinde bir et parçası vardır. Eğer o et parçası iyi olursa, bütün vücut iyi olur. Eğer o fesada uğrarsa bütün vücutta fesada (bozulmaya) uğrar. Dikkat edin o da kalptir."(Buhari, İman:39, Müslim, Sehv:107, Müsakat:20)
Allah-u Zülcelal'in nazargâhı, yani insanları değerlendir-meye tabi tutarken baktığı yer insanların kalbidir. Peygamber Efendimiz sallallahu aleyhi ve sellem bu konuda şöyle buyurmuştur.
"Muhakkak Allah sizin cesetlerinize, suretlerinize bakmaz. Tam tersine, kalplerinize bakar."( Müslim, Bir ve Sıla: 4651)
Bu hadis-i şerifte kalbin ıslahı için teşvik, kalbin temizliği için emir vardır.
Öyle ise bizlere düşen görev, kalbimizdeki kötü sıfatları izale edip, yerine güzel ahlak ve Allah-u Zülcelal'in hoşuna gidecek sıfatları yerleştirmektir. Çünkü insanın Allah'a karşı salih olabilmesi için kalbinin ıslah olması şarttır.
Allah-u Zülcelal bir ayet-i kerimede:
"0 gün ne mal, ne de oğullar fayda vermez; Ancak Allah'a selim bir kalble gelen (fayda görür.)" ( Şûara; 88-89 )
Başka bir âyet-i kerimede ise:
"İman edenlerin Allah’ı anma ve O’ndan inen Kur’an sebebiyle kalplerinin ürpermesi zamanı gelmedi mi? Onlar daha önce kendilerine kitap verilenler gibi olmasınlar; onların üzerinden uzun zaman geçti de kalpleri katılaştı, onlardan bir çoğu yoldan çıkmış kimselerdir." (Hadid; 16)
Bunun için insan kalbini kötü sıfatlardan, manevi hastalıklardan temizlemelidir. Bu kalb temizliği de ancak tasavvufu yaşamakla mümkündür.
Tasavvufun ilk şartı, kalbi Allah'ın zatından başka her şeyden temizlemektir. Bunun anahtarı ise kalbi, Allah'ın zikrinde istiğrak (zikir nurunun kalbi kaplaması) haline vardırmaktır.
Evet, şânı anlatıldığı gibi olan bu tasavvuf yolunda, nasıl şüphe izi aranır. Bütün mü’min kardeşlerimizi akılları ile şuurlu olarak düşünmeye davet ediyoruz. İslamın temel rükunlarından biri olan "ihsan makamını" yakalamak, ancak onun alameti olan tasavvufla mümkündür.
Tasavvuf, emir ve nehiy tahtında sabretmektir.
Tasavvuf, isterse kovsun sevgilinin kapısına baş koymaktır.