Rüveyha
Sun 12 October 2014, 06:56 am GMT +0200
O Önümüzdeyken…
Semerkand Dergisi | Ağustos 2011 | HÂL DİLİ
Yavuz Sultan Selim Han, Mısır Memlükleri’nden İran’a yardım etmeyeceklerine dair ahit almıştı. Onlar bu ahdi bozduklarından üzerlerine yürüdü. Memlük ordusu ile Mercidabık Ovası’nda karşılaştı, kesin bir mağlubiyete uğrattı.
Fakat bu zaferin tamamlanması için Mısır’a ulaşması ulaşması, bunun için de çetin Sina Çölü’nü aşmak gerekiyordu. Yavuz Sultan Selim bu güç işi hiçbir zayiat vermeden on üç günde başardı. Büyük bir askerî deha sayılan Napolyon bile, Yavuz Selim Han’dan üç yüz yıl sonra bu işi başaramamış ve askerleri susuzluktan çıldırarak birbirlerini vurmuşlardır. Birinci Cihan Harbi’nde, yeni tekniğin verdiği imkanlarla bile bu çölün, ancak on bir günde geçilebildiği düşünülürse, Yavuz Selim Han’ın yaptığı işin azameti daha iyi anlaşılır.
Paşalarda ve askerde bu çölün nasıl geçilebileceğine dair büyük tereddütler vardı. Bu amansız çöl, sanki gündüz cehennem, gece ise bir buz diyarı idi. Artı 50 ile eksi 20 arasında değişen bir iklime sahipti. Fakat Yavuz Selim Han’ın azmi ve kesin kararı ile çöle girildi. Bir müddet sonra Yavuz atından indi, yürümeye başladı. Askerî erkân hayret içinde idi. “Atların bile kanının kaynadığı, zor yürüdüğü bu çölde Sultan niye atından indi, yürümeye başladı?” diye fısıltılar başladı.
Bu hayret içinde askerî erkân da atlarından inip yürümeye başladı. Paşalar, Yavuz Han’ın can yoldaşı arkadaşı Hasan Can’a:
– Ne olur Hünkâr’a sor. Acep bu ne iştir, dediler.
Hasan Can, Yavuz’a merakla bu halin neyin nesi olduğunu sorunca, Yavuz:
– Hasan, görmüyor musun, önümüzde Allah’ın Rasulü Fahr-i Kainat Efendimiz yürüyor! O Alemler Sultanı yaya yürürken biz nasıl at üzerinde olabiliriz, dedi.
İşte bu büyük muhabbet ve hürmetin bir bereketidir ki, Yavuz ve ordusu Sina Çölü’nü bir bulutun altında, Allah Rasulü s.a.v’in ruhaniyetleri ile on üç günde geçtiler. Mısır’ı fethettiler.
Yavuz, 22 Ocak 1517’de Memlükleri Ridaniye’de tekrar mağlup etti ve böylece Mısır kesin olarak fethedilmiş oldu.
Osman Nuri Topbaş, Abide Şahsiyetleri ve Müesseseleri ile Osmanlı. (Kısmen değiştirilerek.)
Sultan’ın Peygamber Aşkı
Yavuz Sultan Selim Han’ın şu şiiri, onun Allah Rasulü s.a.v.’e karşı olan hürmet ve muhabbetini ne güzel ifade eder:
Kimse sensiz bulamaz Hakk’a vusûl Feyz-i lûtfunla olur merd-i kabûl “Rahmeten li’l-âlemîn”sin yâ Rasûl Elmeded ey maden-i nûr-i Hüdâ. Ey keremkân-ı Rasûl-i Kibriyâ Kemterindir bu Selîm-i pür-hatâ Dergehinden ilticâ eyler atâ El-meded v’ey ma’den-i nûr-i Hüdâ.
Yani:
“Sen olmadan kimse Allah’a ulaşamaz, herkes senin feyzinin lütfuyla makbul bir kimse olur. Sen âlemlere rahmet olarak gönderildin ey Allah’ın Rasulü! Yardım et, medet et ey Allah’ın nurunun madeni.
Ey cömertlik madeni büyük Peygamber! Bu çok kıymetsiz, hatası çok Selim kapına sığınıyor, senden yardım istiyor. Yardım et, medet et ey Allah’ın nurunun madeni.”
Gitme Vakti Yaklaştı
İmam Şafiî rh.a. hazretlerine hasta iken:
– Kendini nasıl hissediyorsun, diye soruldu. Büyük İmam:
– Dünyadan göç etme vaktim yaklaştı, kötü amellerimle karşı karşıyayım. Fakat Rabbim’in fazlına güveniyorum, dedi.
İmam Şa‘rânî k.s., Tenbîhü’l-Müğterrîn
Yol Uzun, Azık Az
Peygamber Efendimiz s.a.v.’den en çok hadis rivayet eden sahabi olan Ebu Hüreyre r.a. vefat etmeden önce son anlarında dayanamayıp ağladı. Kendisine;
– Seni ağlatan nedir, diye sorulunca şöyle cevap verdi:
– Çıkılacak sefer uzun, azık az, yakîn zayıf ve Sırat’ın üzerinden geçerken cehennem ateşine düşme korkusu var.
Tenbîhü’l-Müğterrîn
Nasıl Yönelmeli?
Evliyaullahtan Ebu Kasım rh.a. anlatıyor:
“Bir gün İbn Zânâd’a;
– Bir kimse Allah Tealâ’ya yöneldiği zaman hangi esas üzere yönelmelidir, diye soruldu. Hazret şu cevabı verdi:
– Terk ettiği kötülüklere bir daha dönmeyerek ve Allah için yaptıklarına daha çok önem verip muhafaza ederek…”
Ebu Abdurrahman Sülemi (k.s.), Uyûbü’n-Nefs
Eden Bulur
Hz. Ali k.v. şöyle der:
Hakikatte kimse, kimseye ne zulüm ne de kötülük edebilir. Zira ayet-i kerimede Allah Tealâ şöyle buyurmaktadır: “Kim makbul ve iyi işler yaparsa kendi lehine, kim de kötülük yaparsa kendi aleyhinedir.” (Fussilet, 46)
Tenbîhü’l-Müğterrîn
Teslimiyet Kadar İstifade
Nakşibendî yolunun büyüklerinden İmam Rabbanî k.s. hazretleri, itikadî ve tasavvufî meseleleri anlattığı Mebde ve Meâd isimli eserinde, müridin mürşidinin faziletine inanması konusunda başından geçen bir olayı şöyle anlatır:
“Mürşidimizin devamlı hizmetinde bulunan dört kişiydik. İnsanlar bize ihvan (kardeşler) arasında ayrı bir değer verirdi. Mürşidimiz hakkında hepimizin farklı kabul ve muamelelerimiz (itaatle ilgili hususiyetlerimiz) vardı. Bu fakir, bu gibi sohbet ve toplantıların, buna benzer terbiye ve irşadın Rasulullah s.a.v. Efendimiz’in zamanından sonra oluşmadığını yakinî olarak öğrendi ve bu büyük nimet için Allah Tealâ’ya şükretmekte. Çünkü her ne kadar Hayru’l-Beşer Efendimiz’in sohbetine nail olma şerefine eremediyse de, sohbet saadetinden mahrum da kalmadı.
Efendi hazretleri o üç arkadaştan her biri için, ‘Filan kişi beni tekmil sahibi (kemale erdirici) olarak tanıyor ama irşad ehli görmüyor. Ona göre irşad mertebesi tekmil mertebesinin de üstündedir. Filan kişinin de bizimle ilgisi yoktur.’ Bir diğeri içinse, ‘Onun bizim hakkımızda inkârı vardır. Herkes bizden teslimiyeti kadar istifade eder’ buyurmuştu.”
İmam Rabbanî k.s., Mebde ve Meâd