ehlidunya
Wed 5 September 2012, 04:32 pm GMT +0200
Sebahattin Yaşar
Güçlü olan küsmez
Küsenler zayıflardır.
Küsmek, kabul edelim ki bir zayıflık göstergesidir.
Yani içsel güç, duygu anlamda çok güçlü, ama herkesle küs, böyle bir şey olamaz, değil mi?
İç güçleri sağlam olan, dış güçlere karşı yıkılmaz.
Güçlü olan küsmez.
Küsmek, insanın negatif tarafının/nefsin galip gelmesidir.
İnsanın negatif potansiyelinin insana hükmetmesidir.
Yoksa, güçlü insan küsmez ya da çok küsmez.
Kendine söz geçiren kişi çabuk küsmez ve kolay zayıf düşmez.
Küsmek, ‘Ben başaramıyorum’ eylemidir.
Küsmek, sahneden çekilmek girişimidir.
Dolayısıyla küsen bir insanın, geldiği düzeyi daha ileriye taşıyabilme potansiyeli yoktur. Tabiî güçlü için, yeniden bir toparlanma anlamı da içerir, ama güçlü için.
Küsen insanın enerjisi donuklaşır. Yapabileceklerini bile yapamaz hâle gelir. Tâbir yerindeyse insanın elinin kolunun bağlanmasıdır.
İsterseniz küsen bir insanı gözlemleyin.
Hayatın hareketli arenasından çekilmiştir. İnsanlar zevk ve neşe içerisinde iken o, durağandır. Yine insanlar keder ve hüzün içerisinde iken o yine durağandır. Ne neşeye ne gam’a iletkendir küsen insanlar.
Bir iş yerinde, bir iş arkadaşına küsen bir insanı düşünün.
Yine bir iş yerinde idarecisine küsen bir insanı düşünün.
Ya da bir iş yerinde aynı iş yerinde çalışan bir diğer arkadaşına küsen bir insanı ele alalım.
Zaten bu durum hepimizin günlük hayatta karşılaştığı bir durumdur.
Küsmüş ya da küstürülmüş insanlar, hayattan düşürülmüş insanlardır.
Onların iş verimliliği, moralleri, insan ilişkileri, iletişim becerileri gibi onlarca faaliyet hep eksilmiştir, güç kaybına uğramıştır.
Onun için ne yapıp edip, kimsecikleri küstürmemeliyiz.
Ve kimselerle küsmemeliyiz.
Küsmek, aynı zamanda duâ kaybı demektir. Küsen insan, duâdan da mahrum kalır. Küsen kendine de duâda zorlanır. Çünkü küsünce, hep dışa kapanıklık hem de içe kapanıklık yaşanır.
İnsanın pozitif enerjisinin azalmasıdır küsmek, negatifleşmesidir.
Küsmek, insanın ‘insan’ faaliyetinin azalmasıdır.
Dolayısıyla bir insanın bir insana küsmesi, aslında ‘insanlığın’ kaybettiği bir durumdur.
Bir toplumda ne kadar küsen insan varsa, o kadar değer kaybı var demektir. O kadar pozitif enerji kaybı var demektir.
Küsen insanların bol olduğu yerlerde verimlilik olmaz.
Küsen insanların bol bulunduğu yerlerde, insanlık gelişmez.
Maneviyat gelişmez.
Moral gelişmez.
Barış gelişmez.
Hak ve hukuk gelişmez.
Gelişmez de gelişmez.
Hâsılı bir bataklıktır küsmek.
Küsmek, değerleri yokluğa terk etmek demektir.
Değerleri öksüz bırakmak demektir, sokağa terk etmek demektir.
O zaman kimsecikleri küslüğe terk etmemeli, küsmemeli, küstürmemeli kimsecikleri…
Ne dersiniz, öyle değil mi?