ehlidunya
Tue 21 June 2011, 12:43 pm GMT +0200
Aşk ve Miraç
"Nasıl bir hissiyatla yazdınız kim bilir?" dedim, na't-ı şerifler üzerine çalışan ve onları aslına sadık kalarak bir de "Türkçe" söyleyen büyüğüme. "İnsan okurken gözyaşlarını tutamıyor. Onları o şekilde yazan biri kim bilir neler hissetmiştir?"
Sözü hemen kendi üzerinden uzaklaştırarak, Efendiler Efendisi'ne (sas) aşk konusunu devam ettirdi: "Ben gerçek manada Hz. Peygamber aşkıyla yanan bir tek kişi biliyorum; o da Fethullah Hocaefendi'dir."
Sandal kıyıdan ayrılmış ve derinlere doğru yol almaya başlamıştı. İçim içime sığmadı; söylediklerine mukabele edebilecek ayarda söz bulamıyordum. Sadece ima ile tasdik edebildim. Aradan fazla bir zaman geçmemişti ki, nasipmiş Hocaefendi'yi ziyaret imkânı oldu. Mevzu döndü dolaştı; Efendimiz'in (sas) âşıklarına geldi. Ben de bu konuşmayı naklettim. O da aynısını yaparak kendisini aradan çekip, aşk sohbetini devam ettirdi, "Efendimiz'e (sas) hakikaten âşık bir insan gördüm. Aşk öyle olur işte." dedi ve sordu: "Kimdi o?"
Sükût ortalığı kapladı. O anda kimsenin aklına gelmemişti. Hocaefendi, "Kayserili Yaman Dede" dedi ve ekledi: "Gerçek âşık öyle olur işte..."
Ne zaman "Kaside-i Bürde'nin Türkçe Söylenişi" dilime dolansa, gözlerim yaşarır ve âşıkların bu davranışı gönlümde ılık meltemler estirir. Hallerini bir parça zevk edebilmek için, meselenin tahlilini sonraya erteler ve kendimi yine onların mısralarının akışına bırakmaya çalışırım: "Öyle içlisin ki gören şaşıyor/ Dur dedikçe gözyaşları taşıyor/ Kendine gel desen kalbin coşuyor/ Ağlasan da inlesen de yeridir/İnsan değil bu aşk dağlar eritir."
Hissiyat çağlıyor ve onlar "Beni geç! Efendimiz'in (sas) aşkıdır esas olan ve O'nun aşkıyla yanan kim bilir daha kimler vardır." dedikleri gibi, bu davranışlarıyla bir başka noktaya daha dikkat çekiyorlardı galiba. İnsanlığın İftihar Tablosu, her devirde görmeyi bilenlerin aklını başından alır. Bencileyin kuyunun başında susuzluktan ölenler olabildiği gibi, Rumların içinde neş'et ettiği halde O'nun nurunu fark ettiği anda yanıp tutuşan ne Yaman Dede'ler çıkar. Hocaefendi'nin dikkat çekmesiyle öğrendim Yaman Dede'nin Rum asıllı olduğunu. Küçük Diyamandi'nin şartlar müsait olmadığı için tam kırk yıl bazen sahursuz bazen iftarsız oruç tuttuğunu. Namazlarını gizli gizli kılarak, Efendimiz'in aşkıyla yanıp, kavrula kavrula Yaman Dede olduğunu... Artık Müslümanlığını açıklama vakti geldiği zaman reaksiyon gösteren eşine ve kızına, "Sizi üzmeye hakkım yok. Ev bark ne varsa hepsi sizin olsun. Siz de beni anlayın." diyerek, sadece ceketini alıp, evinden ayrıldığını...
"Yak" ve "Yakma" nidalarıyla iki faklı açıdan içini döküşü Yaman Dede'nin aşkı hakkında galiba bir fikir veriyor. Önce "Yak" na'tından bir dörtlüğün kapısını çalalım: "Artır, ne olur, ateşini bağrımı dağla/ Yansın bu vücudum, fakat eksilmesin asla/ Hicran ile yak, vasl ile yak, aşkına bağla/ Ağlat beni, inlet beni, ta haşre kadar yak!.." Şimdi de "Yakma" na'tındaki aşk çağlayanına kulak kesilelim: "Yaşlar akarak belki uçar zerresi aşkın/ Ateşle yaşar yaşla değil yâresi aşkın/ Yanmaktır efendim biricik çaresi aşkın/ Ağlatma da yak hal-i perişanıma bakma!.."
Belki de sadece sızıntısına şahit olduğumuz Yaman Dede'nin aşkı, Yahya Kemal gibi rindane yaşayan şairleri de hayran bırakmış ki, "Yüz sürdü gerçi pâyine çok Müslüman Dede/ Mollâ-yı Rûm görmedi bundan Yaman Dede." demiş.
Miraç Gecesi'ne birkaç gün kalmışken, gönül insanlarının Efendimiz'e aşkından sızan katreleri zevk etmekte fayda var galiba.
Hamdullah Öztürk