İslam Toplum Dinidir

İSLÂM TOPLUM DİNİDİR!

Esselâmü aleyküm ve rahmetullàhi ve berekâtühû!..

Aziz ve sevgili Akra dinleyicileri!..

Cumanız mübarek olsun... Allah nice nice mübarek günlere, gecelere, aylara, yıllara, uzun ömürlere sıhhat afiyetle erdirsin... İki cihanda aziz ve bahtiyar olun.

................

Haberleri duydukça esef ediyorum, üzülüyorum. Yâni düşünün ki, iki kardeş beraber içki alemi yapıyorlar, sonra birisi ötekisini öldürüyor. Kardeşlik, bir insanın kardeşine karşı muhabbeti ne kadar kıymetli bir şey... Demek ki, İslâm olmayınca bu olmuyor. Tabii bir de içki içince, akıl şuur gidiyor, ne yaptığını bilmiyor. Ama hepsi İslâm'dan uzaklaşmaktan kaynaklanıyor. Bir de kötü âkıbet... Bir insan nihayet ömrü bittiği zaman, eceli geldiği zaman, sonunda ölecek ama, iyi bir âkıbete nâil olup, güzel bir şekilde ahirete göçmek var; bir de kötü bir şekilde, sû-i hâtime dediğimiz şekilde ahirete göçmek var, tabii o çok acı bir şey... Allah cümlemize hayırlı, sıhhatli, afiyetli, huzurlu, rızâsına uygun, mutlu, bahtiyar hayatlar nasib etsin, hüsn-ü hâtimeler ihsân eylesin...

Onun için bu sohbetimde, bizim hadis kitabımız Râmûzül-Ehâdis'ten sürur ile, sevinç ile başlayan hadis-i şeriflerden okuyayım dedim. Hattâ Türkiye'ye dönünce de, radyo ve televizyonlarımızda biraz sevgiyle, sevinçle, neşeyle ilgili programları çok yapalım diye hatırıma geldi. Şimdi birinci hadis-i şeriften böylece başlıyorum.

a. Salât ü Selâmı Çok Eylemek

İlk okuyacağım hadis-i şerif Hazret-i Aişe-i Sıddîka vâlidemizden rivâyet olunmuş:

424/3 (Men serrahû en yelkallàhe azze ve celle ğaden râdıyen felyüksirüs-salâte aleyye) "Her kimse ki yarın aziz ve celil olan Allah'a, râzı olduğu halde mülâki olmak isterse, severse, mülâki olmak onu sevindiriyorsa; (felyüksirüs-salâte aleyye) bana salât ü selâmı çok eylesin!" diye, bir salât ü selâm hadis-i şerifiyle başlıyorum. Biliyorsunuz, sizlere cuma sohbetlerinde hatırlatıyoruz, zaten cuma günü salât ü selâmı çok eylemek üzerine Efendimiz'in özel tavsiyeleri var.

Peygamber SAS Efendimiz'e salâvat getirilince, melekler o salât ü selâmları Efendimiz'in ruh-u pâkine tebliğ ediyorlar, götürüyorlar, sunuyorlar, "Yâ Rasûlallah falanca sana salat-ü selâm eyledi" diye... Böylece Rasûlüllah Efendimiz'in rızâsına, selâmımıza mukabele etmesine nâil ve mazhar olmuş oluyoruz. Tabii, "Cuma gününde bana salât ü selâmı arttırın!" diye de özel ricâsı, tavsiyesi var. Onun için cuma günleri salat-ü selâmları çok yapacağız.

Sair zamanlarda da çok yapmamız lâzım! Hattâ bir toplantı içinde mutlaka Efendimiz'in mübârek ismi anılmalı ve ismi anıldığı zaman da salât ü selâm getirmeli! Peygamber Efendimiz SAS'e salât ü selâm getirilmeden başlayıp biten bir toplantı, çok kötü bir toplantı oluyor. Çok hayırsız, bereketsiz bir toplantı oluyor. Toplantılarda da Efendimiz'i utnutmayalım, Efendimiz'e salât ü selâmı çok eyleyelim!..

Demek ki, yarın aziz ve celil olan Allah'a o râzı olduğu bir halde kavuşmaktan kim hoşlanırsa, böyle bir kavuşma kimi memnun ederse, --ki hepimizi memnun eder-- Efendimiz'e salât ü selâmı çok edecek.

Burda râzıyen kelimesi var, Arapça'da buna hal derler. (Men serrehu) "Her kimseyi ki sevindirir; (en yelkàllahe azze ve celle) aziz ve celil olan Allah'a kavuşmak (ğaden) yâni yarın, ahiret hayatında, (râdıyen) razı halde, hoşnut halde..."

Tabi burda iki ihtimal var: Râdıyen kelimesi, kişiyle ilgili olabilir. Yâni, "Her kim ki, Allah'la karşılaştığı zaman, mazhar olacağı lutf-u ilâhilerden hoşnut ve râzı bir şekilde kavuşmak isterse, yâni karşılaştığı güzel olaylardan hoşnut ve râzı olacak bir şekide Allah'a kavuşmak istiyorsa, salât ü selâmı çok etsin!" mânâsına; bu bir...

İkincisi, bu râdıyen sıfatı Aziz ve celil olan Allah'a âit olabilir. O zaman: "Allah kendisinden, hoşnut ve râzı bir şekildeyken, Allah'ın huzuruna çıkmak istiyorsa, kim böyle bir duruma kavuşmak istiyorsa, böyle bir durum kimi memnun ederse; Efendimiz'e salât ü selâmı çok etsin!" demek olur. Her iki mânâ da uygun, dilbilgisi kâideleri yönünden ikisi de mümkün.

Tabii Allah bir kulundan râzı oldu mu, onu da râzı eder. Onun için âyetlerde:

(İrciî ilâ rabbike râdıyeten merdıyyeh.) "Ey ruh rabbının huzuruna gel cennetine gir!" diye tavsiye edilmiş. Kul râzı olsa, demek ki Allah ona râzı olduğu imkânları vermiş de ondan râzı; veyahut Allah kulundan râzı olsa, demek ki o râzı olduğuna göre kulun durumu iyi olacak. Bütün bu iki durum da aynı kapıya çıkıyor.

Demek ki Peygamber SAS Efendimiz'i sevmeliyiz, sevgimizi salât ü selâmı çok söylemekle fiilî duruma geçirmeliyiz. Efendimiz'in hayatını okumalıyız. Efendimiz'in sîretini, sünnetini bilmeliyiz, hadis-i şeriflerini öğrenmeliyiz. Sünnetine uygun yaşamalıyız, rızâsını kazanmağa çalışmalıyız. Ümmetine güzel hizmet etmeliyiz. Kendisine de salât ü selâmı çokça etmeliyiz.

Bazan böyle vaaz ettiğimde kardeşlerimizden söz alırım, siz de söz verin aziz ve sevgili Akra dinleyicileri! Her gün yüz defa, Peygamber Efendimiz'e salât ü selâm getirmek benden size bir tavsiye... Zaten Peygamber Efendimiz hadis-i şerifinde buyurmuş, benden de size bir yâdigâr olsun. "Esad Hoca bir vaazında söylemişti, ben de o günden itibaren kabul ettim, çok sevaplıymış. Ondan sonra her gün yüz defa Efendimiz'e salât ü selâm getirmeyi kendime âdet edindim, vazife edindim, vird edindim." diye kendi kendinize söz vermenizi ricâ ediyorum. Çünkü çok sevaplı... Dünya ve ahirette çok faydasını göreceksiniz.

Böylece sevinçle ilgili bir hadis-i şerifi şimdi size söylemiş olduk. Sevindirici bir haber vermiş olduk. İçinize neşe katacak, ruhunuzu ferahlatacak bir hadis-i şerif bu...

b. Sof Giyinmek

İkinci hadis-i şerif Ebû Hüreyre RA'den; hemen bu birinci hadis-i şerifin altında yer almış:

424/4 (Men serrahû en yecide halâvetel-îmâni felyelbesis-sfe tezellülen lirabbihî azze ve celle)

Bu da kısa bir hadis-i şerif, biraz bizimle ilgili olduğu için uygun düştü. Peygamber Efendimiz Ebû Hüreyre RA'ın rivâyet ettiğine göre:

(Men serrahû en yecide halâvetel-îmân) "Her o kimseyi ki îmanın tadına ermek, tadını tatmak, sevindirirse, sevindirecekse..." Yâni Türkçe dolanbaçsız olarak söylememiz gerekirse: "İmanın tadını duymayı seven, böyle bir duruma kavuşmaktan sevinecek olan bir kimse..." Ne yapsın? (felyelbesis-s, tezellülen lirabbihî azze ve celle) Aziz ve celîl olan Rabbine karşı tevazuunu ifade edecek bir kıyafet olarak yün giyinsin!" diyor.

Aziz ve sevgili kardeşlerim, şimdi Yirminci Yüzyıl'dayız. Kıyafetlerimizi yaptığımız malzemeler çok çeşitlendi. Bunların tabiî olanları var, yün ve pamuk gibi, keten gibi, ipek gibi; sun'î, yapma olanları var, sentetik elyafla yapılmış kumaşlar deniyor, çeşitleri sayılamayacak kadar fazla. İsimlerini söylesem belki cemaat bilmez, belki ben hepsini sıralayamam. Şimdi çeşitli kumaşlarla elbiselerimizi yapıyoruz, giyiniyoruz, giyimimize de özen gösteriyoruz.

Doğrusu ben de arkadaşlarıma diyorum ki:

"--Güzel giyinin, güzel giyinmeye dikkat edin! Çünkü Allah kendisi güzeldir, güzelliği sever. Bir de siz İslâm'ı temsil ediyorsunuz, uzaktan görenler İslâm'dan korkmasınlar; bir müslüman nasıl olur, görsünler. 'Bak işte giyimi güzel, hâli güzel, yüzü güzel, davranışları güzel, sözü güzel, yumuşak, tatlı, sevimli, sokulgan, ılık, hoş bir insan!' desinler." diye söylüyorum.

Ama o devirde, Peygamber SAS Efendimiz'in asr-ı saadetine doğru gittiğimiz zaman, tabii imkânlar şimdiki gibi değil, tarif edilemeyecek kadar başka türlü... Bir kere dokuma yok, dokuma çok zor bulunan bir şey. İşte Yemen'den bazen bürd-i yemânî denilen kumaşlar gelirmiş. Bazen belki Mısır'dan, Şam'dan tüccarların develere yükleyip, kervanlarla getirdiği kumaşlar vardı. Ama onlar pahalıydı.

Öteki insanlar giyimlerin neyle sağlayacaklar?.. O zaman en kolay bulunan malzeme, en ucuz malzeme ve en çabuk yapılan, fakirin giyebildiği malzeme, o zaman yün... Çünkü zavallılar ya koyun güdüyorlar, ya deve güdüyorlar, bunların yünlerinden kendilerine çeşitli şeyler yapıyorlar. Yünlerini eğiriyorlar, iplerinden de örerek, dokuyarak bir şeyler yapıp bürünüyorlar, giyiniyorlar.

Tabii terzilik de her halde şimdiki gibi hiç değildi, yok denilecek kadar azdı. Belki iki parça kumaşın bir kısmını alt tarafa sararak, bir kısmını üst tarafa sararak, bürüyerek geziyorlardı. Belki basit mânâsıyla dikişli bazı elbiseler giyiniyorlardı ama, en kolay bulunan, en ucuz malzeme yün idi. İşte fukara o zaman yün giyerdi... Onun için fakirlerin alâmeti gibi oluyor, basit bir kıyafet oluyor.

Peki zenginler, imkânları, paraları olanlar ne giyerlerdi?.. Herhalde, Yemen'den, Mısır'dan, Şam'dan getirilen ince kumaşlar; insanı serin tutan, kaygan, haşin olmayan, vucudu kaşımayan, rahatsız etmeyen kıyafetler giyerlerdi.

Tabii Peygamber SAS Efendimiz bize bu hadis-i şerifinde neyi tavsiye ediyor? Mütevâzıâne giyimi tavsiye ediyor. "Rabbına karşı tevâz göstermek için sof elbise giysin; îmanın tadını duyar." buyuruyor. İmanın tadı nasıl duyulacak? Allah rızâsı için, övünmekten, böbürlenmekten, farfaradan, tantanadan, debdebeden, gösterişten, kibirden, kendini beğenmişlikten, caka satmaktan, fiyaka satmaktan, --biraz daha böyle gençlerin tabirlerine doğru yaklaşırsak-- havalı hareketler yapmaktan, Allah rızâsı için, güzel ahlâk eseri olarak uzak durmak... Karşısındakine sevgi için, saygı için, kendisinin kusurlarını bildiği için, Allah'ın mütevâzi insanları sevdiğini, kibirlenenleri sevmediğini düşünerek; belki karşısındaki yoksul, fakir bir kimsedir ama, ahlâkı güzeldir de, Allah onu daha çok seviyordur diye; belki fakirdir ama, huyları daha iyidir diyerek insanları sevmek insanlara saygı göstermek, sevgi göstermek... Bu çok ö...
[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın