GÜLE DÜŞEN DAMLALAR
Mekke'de uzun zamandır yağmur yağmıyordu.Toprak susuzluktan çatlamıştı.Otlar, ağaçlar kurumuştu.Dereler, çeşmeler akmıyordu.Susuzluktan hayvanlar ölüyor, çocuklar hastalanıyordu.
Abdulmuttalip öldükten sonra Mekke'nin reisliği oğlu Ebu Talip'e geçmişti.Halk, ona çok güveniyordu.Onu seviyor ve sayılıyordu.Çaresizlik içinde onun yanına geldiler."Günlerdir yağmur yağmıyor.Çocuklarımız aç.Hayvanlarımız susuz.Meralar, bahçeler kurudu.Böyle giderse büyük felaketler yaşayacağız.Rica etsek bizimle birlikte yağmur duasına çıkar mısınız" dediler.
Ebu Talip, onların bu ricasını hemen kabul etti.Onun düşüncesi de zaten buydu.Başka ne yapılabilirdi ki?! Yağmuru gönderen Allah'tı.Yağmur o isterse yağardı istemezse yağmazdı.Yağmuru yağmadığı zamanlar, dua edilmesi gereken zamanlardı.
Yağmur duasına çıkarken yanına hayırlı birisini almak istedi.Düşündü, taşındı.Bu hayırlı kişi, yeğeni Muhammed'den (s.a.v) başkası olamazdı.Hemen gidip onu çağırdı.Birlikte Kabe'nin yanına vardılar.Ebu Talip, oraya toplanan halkla birlikte, insanların susuzluktan kurtulması, toprağın suya doyası, çimenlerin yeşermesi, hayvanların doya doya otlaması için yüceler yücesi Allah'a yalvardı.
Güzel yüzlü, gül kokulu Muhammed(s.a.v) de ellerini açmış yüce Yaratıcı'dan yağmur istiyordu.Yalvaran bakışlar gökyüzüne doğru çevrilmişti.Herkes sessizce bekliyordu.Yağmur bulutları tek bir yerden emir almış gibi uçarak bir araya geldiler.Onun gül tenine ilk damlalar düşüverdi.Tek tek düşen yağmur damlaları gitgide çoğaldılar.Artık yağmur başlamıştı.İnsanlar sevinç içinde sırılsıklam olana dek yağmurun altında kaldılar.
Muhammed'in (s.a.v) duası kabul olmuştu.Toprak aç bir bebek gibi şıpır şıpır yağan yağmuru emiyordu.Çimenler filizlendi.Çiçekler açtı.Hayvanlar suya kandı.Çocuklar su içebildi.Herkes sevindi.Bütün bunlar Muhammed'in (s.a.v) güzel avuçlarının allah'a açılmasıyla gerçekleşmişti.amcası ve oradakiler onun ileride büyük bir insan olacağı inancıyla oradan ayrıldılar.
[
Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın
